Μνήμες από τα παλιά, τον μεγάλο της έρωτα με τον Αλέξανδρο Ωνάση και τον χαμό του παιδιού της εξομολογήθηκε η Ζωζώ Σαπουντζάκη.
Η γνωριμία της βασίλισσας της νύχτας με τον Αλέξανδρο Ωνάση
«Ο Αλέξανδρος ήταν ένα πολύ γλυκό παιδί! Θυμάμαι τότε ερχόταν ο πατέρας του στο μαγαζί συνεχώς. Είχε ήδη γίνει ο θόρυβος με εμένα. Ο Αλέξανδρος τότε ήταν μαθητής. Είχαν έρθει, λοιπόν, ένα βράδυ με τον κολλητό του τον Βερνίκο στο κέντρο όπου εμφανιζόμουν εγώ, στην "Πεταλούδα", στην πλατεία Αμερικής. Μαζί τους και ο Γιωργάκης που ακολουθούσε πάντα τον νεαρό Ωνάση όταν έλειπε ο Αρίστος. Βγήκα και τραγούδησα. Ο νεαρός Ωνάσης δεν σταματούσε να ανοίγει σαμπάνιες και να πετάει λουλούδια. Όταν τελείωσα το σόου, με παίρνει αγκαλιά. Και άρχισε να μου μιλάει, να μου μιλάει, ώρες ολόκληρες. Από την επομένη ο Αλέξανδρος ερχόταν στο σπίτι μου στην Τζιραίων με σοφέρ, με έπαιρνε και πηγαίναμε για ψάρι στου Αντωνόπουλου. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια που μου έλεγε για τα παιδικά του χρόνια, για την Κάλλας και ότι δεν τη χώνευε, αλλά και τα δάκρυα που έτρεχαν από τα ματάκια του συχνά πυκνά για τη μάνα του, τότε που είχε χωρίσει με τον πατέρα του» είπε η Ζωζώ.
Το πρώτο φιλί με τον Έλληνα κροίσο
«Ο Αλέξανδρος ήταν ένα άβγαλτο παιδί γεμάτο συναισθήματα. Νεανικά συναισθήματα. Όταν πήγε να με φιλήσει πρώτη φορά έτρεμε».... Και συνέχισε λέγοντας πως «μου έστελνε πολύ όμορφα νεανικά γράμματα γεμάτα συναίσθημα. "Δεν βλέπω την ώρα να τελειώσω το σχολείο για να έρθω να σε συναντήσω", μου έγραφε σε ένα από αυτά. Ήταν πολύ γλυκό παιδί. Όταν έφυγε, μάλιστα, από τη ζωή, αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Έπαθα μεγάλη πλάκα», εξομολογήθηκε, ενώ τόνισε πως δεν συγκρινόταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης με τον Σταύρο Νιάρχο. «Μπορεί ο Νιάρχος να μου έστελνε σπιρτόκουτα γεμάτα χρυσές λίρες για ένα και μόνο τραγούδι, όμως δεν μπορεί κανείς να τον συγκρίνει με τον γλεντζέ Ωνάση. Ο Σταύρος ήταν ένα μοναχικό άτομο, ο δε Αρίστος πιο γλεντζές» υποστήριξε.
Ο χαμός του παιδιού που κουβαλούσε στα σπλάχνα της
Η ίδια ισχυρίζεται πως «όταν με τον σύζυγό μου τον Αντρέα πήγαμε να αποκτήσουμε παιδί, εγώ δεν πρόσεξα καθόλου. Έκανα ντουμπλάζ, κινηματογράφο, θέατρο. Δουλειά νύχτα μέρα. Ήταν δυνατόν να κρατήσω το παιδί σε μια εγκυμοσύνη που ακροβατούσε;» Όταν έχασε το παιδί που περίμενε είπε πως «έκλαιγα ασταμάτητα! Πέρασα περίοδο μεγάλης μελαγχολίας, πάνω από έναν χρόνο. Είναι τραγικές οι στιγμές που περνάει μια μέλλουσα μάνα και φτάνει πολλές φορές στα άκρα. Εγώ κοίταζα ώρες ατελείωτες τη θάλασσα και έκλαιγα για το χαμό αυτό. Ο σύζυγός μου τότε, επειδή με έβλεπε που μαράζωνα, με παρότρυνε να ξαναβγώ στο θέατρο και να δουλέψω όπως παλιά. Πλέον το ότι δεν απέκτησα δικό μου παιδί δεν με πειράζει. Το έχω ξεπεράσει».
