Με μια τεράστια αλλαγή στην εξωτερική της εμφάνιση κυκλοφορεί πλέον η Νικολέττα Καρρά, που υποδύθηκε την σύντροφο του Σάκη Μπουλά στο σήριαλ 50-50. Η ηθοποιός έχει κόψει κοντά τα μαλλιά της και είναι σχεδόν αγνώριστη.
Σχεδόν αγνώριστες όμως είναι και οι συνθήκες πλέον (και) στον χώρο της υποκριτικής, ο οποίος περνά τεράστια κρίση. «Νιώθω ευλογημένη που μέσα σε όλο αυτό τον χαμό, είχα τρεις δουλειές. Μπορεί να είναι τύχη, συγκυρίες, κατάλληλες συνεργασίες την κατάλληλη στιγμή. Δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τις δυνατότητες κάποιου, γιατί πολλοί καλοί ηθοποιοί έχουν μείνει απέξω. Είναι δύσκολη εποχή για όλους. Κι εγώ έχω άγχος για του χρόνου. Δεν έχω ιδέα τι θα κάνω, ή αν θα κάνω κάτι. Είμαι στο κενό. Ζώ από αυτή την δουλειά περίπου επτά χρόνια. Σε αυτά τα χρόνια δεν έχω μείνει ποτέ άνεργη. Αν τύχει στο ζενίθ της κρίσης να μην έχω δουλειά, εντάξει θα το αντέξω. Έτσι κι αλλιώς η κρίση είναι στην φύση της δικής μας δουλειάς», δηλώνει.
Η Νικολέττα μιλά για το θέμα γάμος και παιδί, τα οποία κατ’ εκείνη πρέπει και οφείλουν να είναι απόλυτα συνδυασμένα. Πρώτα, λέει, πρέπει να έλθει ο γάμος και μετά το παιδί. Θα προτιμούσε να μην παντρευτεί εάν δεν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες, ενώ για πρώτη ίσως φορά, μιλά για τα συναισθήματά της, με αφορμή σχετική ερώτηση για τους δύο γονείς της. Η ηθοποιός έχει χάσει τον πατέρα της, όταν εκείνη ήταν οκτώ ετών και την μητέρα της, όταν η Νικολέτα ήταν 23 χρόνων.
«Μου λείπουν πολύ οι γονείς μου, ιδίως στις χαρές. Όταν μου συμβαίνει κάτι καλό, σκέφτομαι την μαμά μου και πόσο θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί της. Το θέμα οικογένεια, λοιπόν, για μένα βασίζεται εκεί. Από πολύ μικρή έμεινα μόνη μου και αναγκάστηκα να παλέψω για να ζήσω. Ήξερα ότι δεν είχα κανέναν, πως έπρεπε να είμαι αυτόνομη, ανεξάρτητη και να μπορώ να τα βγάλω πέρα και στα εύκολα και στα δύσκολα. Εκεί μάλλον στηρίζεται και το ότι κατά βάθος είμαι αντράκι».
Τα έβαλε ποτέ με την μοίρα της; «Νιώθω τυχερή που είμαι αρτιμελής, έχω την υγεία μου και μπορώ να ζήσω και να τα βγάλω πέρα. Είχα μια νοημοσύνη, η οποία με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου. Να σπουδάσω φιλολογία, μετά να ξανασπουδάσω υποκριτική και να κάνω την δουλειά που θέλω. Γι’ αυτά τα δύο μόνο νιώθω τυχερή. Κατά τα άλλα δεν μου έχει φερθεί καλά η ζωή».
Σε ό,τι αφορά τα επαγγελματικά της βήματα, καταλήγει: «Η δουλειά του ηθοποιού έχει να κάνει με διαφορετικά πράγματα – αν δεν θέλουν να με βοηθήσουν να το κάνω αυτό δεν πειράζει, θα κάνω κάτι άλλο. Είμαι ηθοποιός και δεν θα τους επιτρέψω να με βλέπουν σαν Μαράκι μέχρι να πεθάνω». (Πηγή: Down Town)
