Μπορεί να μην τον έχουν πάρει τα χρόνια, όμως σε λίγους μήνες ο Θοδωρής Αθερίδης θα υποδεχθεί στον κόσμο το πρώτο του εγγονάκι, μιας και η κόρη του είναι έγκυος.
Και μπορεί πολύ να νόμιζαν ότι θα τον έπιανε ένας πανικός, αλλά εκείνος είναι απόλυτα χαλαρός και το περιμένει, πως και πως.
«Δεν με τρομάζει καθόλου η ιδέα ότι σε λίγο θα γίνω παππούς. Μου αρέσει πολύ η ιδέα και το βρίσκω πο��ύ sexy να γίνω παππούς τόσο νέος. Αν ήμουν γυναίκα θα με ερωτευόμουν. Το μόνο που με απασχολεί είναι η απόφασή αυτή της κόρης μου να είναι ώριμη», είπε.
Πάντως χαλαρός ήταν πάντα, ακόμα κι όταν η κόρη του Φωτεινή του είπε ότι έχει δεσμό.
«Αντέδρασα μια χαρά όταν έμαθα ότι η κόρη μου έχει δεσμό. Δεν έπαθα πανικό. Και σε πληροφορώ ότι έχω γνωρίσει όλους τους συντρόφους της και κάνω παρέα μαζί τους, αλλά και με τους φίλους της γιατί με συμπαθούν», είπε.
Ο γνωστός ηθοποιός όμως μίλησε και για την άγρια εφηβεία του στη Θεσσαλονίκη, αλλά και το πρόβλημα με τον αλκοολισμό που αντιμετώπισε.
«Μεγάλωσα στην πλατεία Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη, που είναι κάτι σαν τα Εξάρχεια της Αθήνας. Οι μισοί φίλοι μου όταν έμπαινα στη δραματική σχολή, είχαν ήδη πεθάνει από τα ναρκωτικά. Κανένας τους δεν είχε τελειώσει το σχολείο, οι περισσότεροι δεν είχαν ούτε πατέρα, ούτε μητέρα, οπότε κι εγώ μέχρι να μπω στη σχολή θεωρούσα τον εαυτό μου αποτυχημένο. Μέχρι τότε πίστευα ότι για να πετύχει κάποιος πρέπει να περάσει από κρεβάτια ή να πατήσει επί πτωμάτων», είπε.
Ο ίδιος πάντως με τα ναρκωτικά δεν μπλέχτηκε γιατί όπως είπε τα φοβόταν πολύ.
«Τα ναρκωτικά τα φοβόμουν πολύ και αυτό ήταν που με έσωσε. Με τις φοβίες που είχα και τους πανικούς που με έπιαναν κατά καιρούς, αν έπαιρνα πρέζα ια ήμουν νεκρός τώρα. Ευτυχώς, φοβόμ��υν ακόμα και φάρμακο να πάρω. Πήγαινα στο γιατρό όταν ήμουν άρρωστος, μου έγραφε ένα αντιβιοτικό και όταν διάβαζα τη συνταγή δεν το έπαιρνα», τόνισε.
Όσο για το αλκοόλ είπε:
«Ταλαιπωρήθηκα από τα 25 μου μέχρι τα 34 και τότε έγραφα κείμενα μόνο για τους Άγαμους Θύτες. Όταν κάποιος γράφει κάνει κανονική κατάδυση. Οφείλει να είναι τολμηρός και να μην μένει μόνο στην επιφάνεια, αλλά να αγγίζει καθετί με το οποίο καταπιάνεται με όλες του τις αισθήσεις. Το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, οι καταχρήσεις είναι στην ουσία η προσπάθεια να διαχειριστείς την έμμονη συντροφικότητα του θανάτου. Εγώ έμπλεξα με το αλκοόλ επειδή φοβόμουν τον θάνατο. Ευτυχώς τώρα πια κατάλαβα ότι η ομορφιά στη ζωή είναι και το μέτρο της».
