Μόνο σήμερα είχαμε δύο και, ακόμα είναι πρωί. Χθες τουλάχιστον τρεις, αλλά και πολλές απόπειρες. Και αμέτρητες τις προηγούμενες ημέρες. Ο λόγος για τις κάθε είδους και παντός τύπου, εισβολές, που ποικίλουν και αυξάνονται όσο περνάει ο καιρός.
Εισβολές του Ρουβίκωνα, εισβολές διαδηλωτών, εισβολές αναρχικών, κουκουλοφόρων, ενόπλων, αλλά και άοπλων, εισβολές αστυνομικών, εισβολές ληστών και συνδικαλιστών, εισβολές προγραμματιστών, ακτιβιστών, και vegetarian, οπαδών, μελών κομμάτων, μαθητών, απλών πολιτών, διπλών πολιτών, συνταξιούχων, εισβολές ονειροπόλων και βαθμοφόρων, εισβολές αυτοκινήτων σε πολυκατοικίες και φορτηγών σε καταστήματα… Ακόμα και τα αγριογούρουνα εισβάλλουν στη Θεσσαλονίκη!
Ντου παντού, το σύνθημα της εποχής. Ντου παντού; Γιες αι ντου!!! Τελευταία μόδα. Ντου στο ντου με την άδεια της σύγχρονης «μαντάμ Ντουντού». Του ανίκητου και παγκόσμιου δικτάτορα, φονιά μπιγκ μπράδερ… Μέχρι εκεί που θα σε αφήσει να μπουκάρεις. Μέχρι εκεί που σου επιτρέπει, ίσα ίσα να ξεδώσεις. Να πεις ότι κάτι κάνεις, ότι αντιδράς ότι διεκδικείς νόμιμα ή παράνομα. Με όπλα ή χωρίς, με συνθήματα ή άνευ. Δικαίως ή αδίκως. Η εισβολή, κύριοι ένορκοι κύριοι δικαστές, είναι η απάντηση. Ο αντίλογος σε όσα συμβαίνουν.
Έφοδος! Αέρααααα… μήπως και αναπνεύσουμε. Ντου για μια ανάσα. Αιφνιδιαστική είσοδος στο κρησφύγετο του αντιπάλου. Ολομέτωπη επίθεση στο κάστρο του εχθρού. Απροειδοποίητο γιουρούσι μήπως και μας φοβηθούν. Ουδέν σχόλιο, συνήθως από την απέναντι όχθη. Εκτός από καμία σύλληψη. Ίσως. Που ακυρώνεται. Συνήθως. Για να σταματήσει εκεί το αλισβερίσι. Που δεν σταματά… γιατί υπάρχει κρίση.
Είπαμε… Ντου παντού χωρίς ντουντού. Εισβολές χωρίς στολές. Και η άμυνα απρόσωπη. Κράνη οι μεν κουκούλες οι δε. Κανείς με πρόσωπο. Όλα απρόσωπα. Μόνο με προσωπεία, για να σταματήσει η αδικία. Που όμορφα στη σερβίρουν να την φας, αλλά ποτέ δεν την χωνεύεις. Και την επιστρέφεις. Και εκείνη φέρνει και την φίλη της τη βία. Και η βία φέρνει βία. Και όλοι μαζί μία παρέα, μια αγκαλιά, αλληλοσκοτωνόμαστε στο όνομα της Μαντάμ Ντούντους. Που όταν εκείνη ερχόταν εμείς πηγαίναμε. Ακόμα πάμε… Η θρυλική τσατσά στα πορνεία των Βούρλων Δραπετσώνας το ‘20. Η «Δράκαινα» που έτρεμαν ιερόδουλες και πελάτες. Που τώρα, έχει γίνει υπερδύναμη.Που λέγεται χρήμα, που λέγεται συμφέροντα παγκόσμια, που φέρνουν ύπουλα την παγκόσμια ένδεια. Χωρίς ενδοιασμούς. Παράνοια στον βωμό της εξουσίας.
Η διεθνής Μαντάμ Ντουντου που κρύβεται πίσω από πολεμικές ιαχές και εισβολές. Πόλεμοι μεγάλοι και μικροί. Ατομικοί και συλλογικοί. Με αιτία φανερή ή όχι. Με ουσία ή ανούσιοι. Και στη μέση εμείς. Που δυστυχώς θα αφήσουμε τον κόσμο έτσι όπως τον βρήκαμε. Ανόητο κακό και άδικο.
