Είναι από τις περιόδους του χρόνου που λίγο πολύ όλοι νιώθουμε διχασμένες προσωπικότητες. Ή πώς αλλιώς θα μπορούσα να πω αυτό που το μυαλό σου είναι εκεί που δεν είναι το σώμα σου και το σώμα σου είναι εκεί που δεν θα ήθελες να είναι και που σίγουρα δεν έχει πάρει μαζί του το μυαλό.
Γιατί είναι καλοκαιράκι και το καλοκαιράκι θέλει «ακρογιαλιά», που λέει και το τραγούδι.
Και μπορεί να μη σου κάνει η συνέχεια του «δωσ’ μου ένα φιλάκι κι έλα πιο κοντά», γιατί κάνει και ζέστη και δεν είναι για πολύ στενού τύπου επαφές – αυτά καλύτερα να γίνουν κάπου που έχει airconditioning, λέω τώρα εγώ.
Αλλά θέλει σίγουρα μαγιό, ένα παγωμένο ρόφημα και πολλές δροσιστικές βουτιές. Με το κεφάλι. Αλλιώς ποιος ο λόγος; ποιο το αποτέλεσμα;
Για να σκεφτείς, κι εγώ τώρα κάθομαι στην καρέκλα στο γραφείο, έχω ανοιχτό το pc μου, γράφω, ψάχνω, βρίσκω, αλλά αυτό που δεν μπορώ σίγουρα να βρω είναι πού είναι το μυαλό μου. Δηλαδή να αναγνωρίσω την παραλία. Σίγουρα κάπου μαυρίζει. Κι ακόμα πιο σίγουρα περνάει ωραία.
Εκεί που είναι έχει φασαρία, αλλά από την ευχάριστη, από αυτή που έχει και τον ήχο από τζιτζίκια μέσα και κάτι από κύμα. Ίσως έχει και τάκα τούκα, που πόσο με εκνευρίζει, αλλά εδώ που φτάσαμε θα μου φανεί όαση ακόμα κι αυτό.
Η ζέστη είναι αφόρητη, αλλά όχι σαν αυτή που σε πνίγει και σου κόβει την ανάσα όσο είσαι στο αυτοκίνητο κολλημένος στην Κηφισίας από σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι ή (στην καλύτερη) στην Βουλιαγμένης, δίνοντας το δικό σου «αγώνα» μαζί με χιλιάδες ακόμα για να βουτήξεις δαχτυλάκι στο αλμυρό νερό.
Γύρω έχει κόσμο, αλλά όχι σαν αυτό στο γραφέιο, που σου λέει «κάνε αυτό», «κάνε εκείνο», «έλα εδώ», «πήγαινε εκεί». Ούτε φωνάζει χωρίς προφανή λόγο, ούτε… ούτε… ούτε! Ο κόσμος εκεί έχει ένα πολύ μεγάλο προσόν: δε σου μιλάει καν! Απλά υπάρχει. Αλλά κι αυτό επιλογή σου είναι. Στην τελική, πάρε το μυαλό σου και πήγαινε σε μια πιο ερημική.
Και τα ρούχα. Τίποτα δεν σε σφίγγει, δεν σε πιέζει, δε σε κόβει, δε σε ενοχλεί. Το μαγιό, άλλωστε, ποτέ δεν είναι σφιχτό, ποτέ δε σε ζορίζει, το μαγιό καταλαβαίνει. Είναι συνώνυμο της ελευθερίας, της άνεσης, του καλοκαιριού.
Πέμπτη σήμερα, αυτό σημαίνει ότι σε μόλις λίγες ώρες θα πάω να συναντήσω το μυαλό μου στην παραλία που είναι. Ελπίζω να το βρω εκεί. Να έχει ξεκουραστεί, να έχει ηρεμήσει, να έχει "καθαρίσει".
Α! Και να έχει βρει και να κάνει παρέα και με μερικά από τα δικά σας. Από εσάς που νιώθετε εκείνους που κάνουν mindtravelling γιατί και το δικό σας έχει κάνει βαλίτσα ήδη κι έχει «φύγει» από το γραφείο, πολύ πριν το κάνει το κορμί σας.
A bientot!
