Πρώτη ανάρτηση: 30-6-2011 23:16
Για τα συναισθήματα που βιώνει φέτος, παίζοντας στην Επίδαυρο και συγκεκριμένα στην παράσταση Σκηνοβάτες του Σταμάτη Φασουλή μίλησε ο Νίκος Κουρής. Η παράσταση ανεβαίνει στις 15 και 16 Ιουλίου. «Ετσι όπως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα, είναι θέμα τύχης να παίζεις στην Επίδαυρο. Δεν είναι αποτέλεσμα μιας καλής δουλειάς. Δεν μπορώ να πω ότι δεν υπάρχουν κριτήρια αξιολόγησης, ωστόσο δεν υπάρχει εξειδίκευση και δεν έχει να κάνει με το πόσο έχεις σπουδάσει».
Ο ηθοποιός μίλησε για το εάν αισθάνεται ικανοποιημένος από την πορεία του μέχρι σήμερα. «Και ναι και όχι. Υπήρξαν δουλειές μέσω των οποίων αντικειμενικά μου δόθηκαν κάποιες ευκαιρίες, αλλά και κάποιες από τις οποίες δεν είμαι καθόλου ικανοποιημένος. Η ζωή όμως είναι μπροστά. Δεν είναι όλα τα πράγματα επιλογές μας, ορισμένα είναι και θέμα τύχης. Και πάλι δεν νομίζω ότι θα άλλαζα τίποτα γιατί, αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω και να κοιτάξουμε αυτά που κάναμε, θα καταλάβουμε πως τότε δεν ξέραμε πώς να τα χειριστούμε. Δεν έχει νόημα λοιπόν».
Στην συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό down town, αποκάλυψε ότι το μεγάλο του όνειρο είναι τα ταξιδέψει περισσότερο, ενώ θα ήθελε να μπορεί να διαλέγει τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεται και να μπορεί να ζει από το θέατρο χωρίς να χρειάζεται να κάνει κάτι άλλο. Σε κάθε περίπτωση, εάν γυρνούσε τον χρόνο πίσω, θα γινόταν και πάλι ηθοποιός. «Θα έκανα ακριβώς τα ίδια πράγματα. Είναι θέμα ανάγκης. Δεν είχα ποτέ σχέση με τα πράγματα που βλέπω γύρω μου. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με το γιατί ο υδραυλικός βγάζει περισσότερα χρήματα από μένα. Εμένα με ενδιαφέρει η ποιότητα της ζωής μου σε σχέση με αυτό που κάνω. Να πληρώνομαι τόσο, ώστε να έχω μια αξιοπρέπεια σε σχέση με τις ανάγκες μου. Δεν με ενδιαφέρει να βγάζω όσα ο σουβλατζής. Μακάρι να βγάζει τα πολλά ο σουβλατζής και να κάνει καλά την δουλειά του, αν αυτό είναι που του αρέσει. Εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι σουβλατζής».
Χαρακτηρίζει μάλιστα τον εαυτό του νευρικό και δύσκολο στην συμπεριφορά του. «Εκνευρίζομαι πολλές φορές. Εκνευρίζομαι με τα πράγματα που δεν καταλαβαίνω, ή όταν με αδικούν, ή όταν αισθάνομαι ότι προσβάλλομαι. Όταν καταπατώνται τα όριά μου, γίνομαι έξαλλος και δεν έχω κανένα πρόβλημα να το δείξω. Δεν έχω καμία ευγένεια τέτοιου είδους. Δεν είμαι τόσο ευγενικός και δεν με νοιάζει η δημόσια εικόνα μου. Υπ’ αυτήν την έννοια, μπορεί για κάποιους να είμαι σνομπ, αλλά ούτε αυτό με νοιάζει. Με ενδιαφέρει μόνο να έχει επίπεδο η δουλειά μου και ο κόσμος να επικοινωνεί με αυτήν. Δεν μπορώ να μην συμπεριφέρομαι σαν κανονικός άνθρωπος επειδή είμαι δημόσιο πρόσωπο».
