Τα παιδικά σ��υ χρόνια ήταν όμορφα; Ανέμελα; Έπαιξαν ρόλο στην πορεία σου σαν άνθρωπος;
Ανέμελα; πλάκα έχει αυτό. Όχι καθόλου, δύσκολα, περίεργα, επίπονα...όμως και κει έπαιζα ρόλο. Για να μην εκθέτω την πραγματικότητα στο σχολείο, στους φίλους μου, έπαιζα τον ανέμελο, τον ξένοιαστο...με μεγάλη επιτυχία!! Σίγουρα όλο αυτό τα βιώματα και οι καταστάσεις με οδήγησαν στο θέατρο. Μονόδρομος. Ήθελα να βλέπω τον κόσμο να γελά, ήθελα οι μέρες μου να μην είναι γκρίζες αλλά φωτεινές και ζωηρές, με χρώματα και μουσικές.
Σε συνέντευξη σου μίλησες ανοιχτά για το τι έχεις περάσει σαν παιδί. Τι σε οδήγησε στο να μιλήσεις ανοιχτά για αυτό;
Ήταν ένα προσωπικό ξεκαθάρισμα. Έπρεπε να γίνει για να πάω παρακάτω. Όπως σου ανέφερα, απέφευγα να εκθέτω την οικογενειακή μου κατάσταση, από συστολή, από φόβο να μην προκαλέσω τον οίκτο και την λύπηση, από ντροπή..Ήταν ένα τεράστιο βήμα για μένα να το εκθέσω, να βγει στο φως και να ''καεί''. Ίσως ένα είδος συγχώρεσης, αναγνώρισης, στο ότι το μοιράζομαι και δε φοβάμαι. Γίνεται γνωστό και δεν ντρέπομαι. Πέρασα δύσκολα, υπήρχαν στιγμές- αθροιστικά στα χρόνια που πέρασαν- που το μυαλό μου έπαιζε περίεργα παιχνίδια. Υπήρχαν σκοτάδια μέσα μου επικίνδυνα. Ξέρεις οι δαίμονες του μυαλού παίζουν αλλόκοτα παιχνίδια. Εγώ για να είμαι ειλικρινής - γιατί διαφορετικά πια βαριέμαι - πέρασα εκείνη τη λεπτή ακαθόριστη θολή γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου. Έτσι κι αλ��ιώς ο θάνατος ποτέ δεν με φόβιζε. Πιστεύω ότι όπου υπάρχει θάνατος δεν υπάρχει ζωή και το αντίστροφο. Αυτά τα δύο δεν συναντιούνται. Ποτέ μου δεν λυπήθηκα για κάποιον που ''φεύγει'', το μόνο που ρωτάω είναι αν πόνεσε, αυτό με καίει. ,Κι αν έκλαψα πολύ σε δικούς μου χαμούς είναι γιατί εγώ δεν θα τους ξαναδώ, εγωιστικό είναι όλο αυτό, για σκέψου. Εκείνος που φεύγει, δεν αισθάνεται,δεν πονά, γιατί τον κλαίμε; Κλαίμε γιατί δεν θα τους ξαναδούμε,εκείνοι, όσοι έφυγαν είναι σε απόλυτη ηρεμία, δεν υπάρχει πόνος, δυστυχία στο ν��κρό. Μπήκα, λοιπόν, σ αυτό το μονοπάτι του μυαλού και της πράξης: τι είναι η ζωή, τι είναι ο θάνατος ; Πως αν βάλεις τέρμα, ως εδώ, και τι έγινε; Για να καταλάβεις κατανοώ απόλυτα την περίπτωση του Robin Williams, όλοι έχουν να πουν, έχουν άποψη, κρίνουν (και συνήθως όταν λέμε κρίνουν εννοούμαι κατακρίνουν), φαινομενικά τα χε όλα, καριέρα, οικογένεια, παιδιά, λεφτά, παλάτια και πισίνες, Oscar....ε, και....τι έγινε; οι προσωπικοί του δαίμονες του έπαιξαν περίεργο παιχνίδι, Τον νοιώθω, τον καταλαβαίνω, όπως καταλαβαίνω τι μπορεί να ώθησε 6.000 δικούς συνανθρώπους μας να δώσουν ένα τέλος τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια. Δεν είναι αδυναμία, φτάνει πια μ αυτό το ταμπού:'' Α! είναι αδύναμος.'' η ''τα χε όλα, τι του έλειψε;'' Κανείς δεν ξέρει τι γίνεται όταν κλείνει μια πόρτα πίσω της. Ποιος θα κρίνει τι είναι αδυναμία και τι δύναμη; είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Απλά στη ζωή επιλέγουμε και εγώ επέλεξα το φως, τη ζωή και την ευτυχία στα μάτια του γιου μου! Ήταν μονόδρομος το ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών!
Διαβάστε όλα τα lifestyle νεα, για Celebrities και Media.
