Στην Αλάσκα μία ολόκληρη πόλη ζει σε ένα μόνο κτίριο. Εκεί στεγάζονται σπίτια, σχολείο, εκκλησία, νοσοκομείο, καταστήματα, ακόμα και ξενοδοχείο!
Πρόκειται για το Γουίτιερ, μία πόλη της Αλάσκα με 220 κατοίκους που βρίσκεται 96,5 χλμ. νότια από την πόλη Άνκορατζ. Αυτό που το κάνει μοναδικό είναι ο τρόπος και ο χώρος στον οποίο ζουν οι κάτοικοι. Ζουν όλοι στο ίδιο κτίριο. Είναι γνωστή ως η «πόλη που ζει κάτω από ένα κεραμίδι».
Πώς δημιουργήθηκε η πόλη του Γουίτιερ
Το Γουίτιερ ιδρύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950, χτίστηκε ως στρατιωτικό λιμάνι και στρατώνες για τον αμερικανικό στρατό κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Όταν ο στρατός αποσύρθηκε, οι 31 πολίτες που έμειναν πίσω, δημιούργησαν την κοινότητα του Γουίτιερ.
Η ζωή «κάτω από ένα κεραμίδι»
Οι περισσότεροι από τους 200 μόνιμους κατοίκους της μικρής πόλης (ο πληθυσμός αυξάνεται σε 800-1000 κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού) ζουν στους πύργους Begich, ένα συγκρότημα διαμερισμάτων που χτίστηκε το 1957, στο οποίο στεγάζεται ταχυδρομείο, ένα γενικό κατάστημα, νοσοκομείο, αστυνομικό τμημα, το γραφείο του δημάρχου, εκκλησία, παντοπωλείο, πλυντήριο και ξενοδοχείο.
Το σχολείο συνδέεται με μια υπόγεια σήραγγα, ενώ στον 14ο όροφο του κτιρίου υπάρχουν 150 διαμερίσματα στα οποία ζουν οι κάτοικοι της πόλης.
Υπάρχει, επίσης, ένα μουσείο στην πόλη, σχετικό με την ιαπωνική κατοχή στην Αλάσκα, κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και εστιατόρια.
10+1 vintage φωτογραφίες από τη «χρυσή εποχή» των αεροπορικών ταξιδιών
Οι ρυθμοί ζωής σε αυτή την πόλη κυλούν κανονικά, παρά το δριμύ ψύχος και τις έντονες χιονοπτώσεις, αφού όλοι οι κάτοικοι απολαμβάνουν τη ζωή τους μέσα στο κτίριο και μάλιστα αποτελούν μία μεγάλη οικογένεια. Το χιόνι στο Γουίτιερ μπορεί να φτάσει τα δύο μέτρα. Τι να βγει κανείς έξω δεν είναι κι εύκολη υπόθεση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρόσβαση σε αυτή την πόλη της Αλάσκας, που είναι αρκετά απομονωμένη, γίνεται είτε με πλοίο, είτε μέσω ενός τούνελ. Μέχρι το 2000, ο μόνος τρόπος για να φτάσει κανείς στο Γουίτιερ ήταν τρένο, μέσω μιας σήραγγας 2,5 μιλίων που είχε σκαφθεί μέσα σε ένα βουνό στη δεκαετία του 1940.
Από το 2000 διευρύνθηκε η σήραγγα κι έτσι οι επισκέπτες μπορούν να οδηγήσουν τα αυτοκίνητά τους μέσω της σήραγγας, αντί να περιμένουν το τρένο που έχει συγκεκριμένα δρομολόγια. Η σήραγγα κλείνει κάθε βράδυ στις 10.30 μ.μ., αποκόπτοντας τη σύνδεση του Γουίτιερ με τον έξω κόσμο μέχρι το επόμενο πρωί.
Το Γουίτιερ στην εποχή του κορωνοϊού
Μας φαίνεται απίθανο εν καιρώ πανδημίας να ζουν τόσοι άνθρωποι κάτω από την ίδια στέγη. Πώς οι κάτοικοι αυτής της πόλης αντιμετωπίζουν αυτή την κρίση;
Εμβόλιο - Κορωνοϊός: Η Curevac ξεκινά τις τελευταίες κλινικές δοκιμές
Στην αρχή της πανδημίας οι κάτοικοι χρησιμοποίησαν την απομόνωση, ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της συγκεριμένης πόλης, προς όφελός τους. Εφαρμόστηκαν προφυλάξεις για τον COVID-19 και έλαβαν οδηγίες να αποφεύγουν την παραμονή στους διαδρόμους, οι οποίοι είναι εσωτερικοί «δρόμοι»
Σε αντιστοιχία, είναι ακριβώς όπως οι δικές μας έρημες πόλεις κατά την διάρκεια του lockdown. Η σιωπή στους διαδρόμους Begich ήταν ένα από τα πιο απόκοσμα αποτελέσματα του κορωνοϊού για τους κατοίκους του Γουίτιερ. Φυσικά, όλοι οι κοινόχρηστοι χώροι, όπως η εκκλησία και το σχολείο παρέμειναν κλειστοί κι οι εξωτερικοί επισκέπτες απαγορεύτηκαν.
Υπήρξε ένα ξέσπασμα του κορωνοϊού στα τέλη του καλοκαιριού, ωστόσο το Γουίτιερ, φαίνεται να έχει τον έλεγχο στην διασπορά του, καθώς τα κρούσματα κι οι θάνατοι δεν έχουν αυξηθεί από το πρώτο κύμα, αλλά ο φόβος ότι το δεύτερο κύμα του ιού θα μπορούσε να έρθει στο Γουίτιερ αυτόν τον χειμώνα υπάρχει ακόμη. Όπως και στην υπόλοιπη χώρα, οι μικρές επιχειρήσεις της πόλης έχουν πληγεί οικονομικά, παρά την ιδιαιτερότητα της πόλης.
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.ΗΠΑ: Γερουσιαστής που ειρωνευόταν για τον κορωνοϊό βρέθηκε θετικός
