Σε μια πολύ δ��σκολη εποχή, ο Αλέξανδρος Ρήγας τολμά να γράψει επιθεώρηση, το «Ζείτε παίδες Ελλήνων…;» Παραδέχεται ότι δεν είναι κάτι εύκολο, ωστόσο όλη αυτή η κατάσταση που βιώνουν οι Ελληνες έχει και μια γοητεία γραφικού, όπως λέει τύπου και ο Ελληνας έχει μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ να γελάσει. Τί εξήγηση δίνει για την κρίση στο χώρο των ηθοποιών;
«Το θεωρώ πολύ φυσιολογικό. Συμμερίζομαι την αγωνία του σιναφιού μας ότι η δουλειά μας έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, αλλά από την άλλη καταλαβαίνω και τον εργοδότη, δηλαδή τα κανάλια. Και ούτε καταλαβαίνω την επίθεση στα τούρκικα σήριαλ. Για να κάνω και τον δικηγόρο του τούρκικου διαβόλου, όλα τους τα σήριαλ είναι πανάκριβες παραγωγές και πολύ καλογυρισμένες. Μακάρι να ισιώσει η κατάσταση και να ξαναβγούμε στα κανάλια οι Έλληνες ηθοποιοί και οι Έλληνες δημιουργοί. Γιατί στα είκοσι χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης, πόσα από τα χιλιάδες σήριαλ που γίνονται θυμάσαι; Από τα σαράντα σήριαλ που γίνονταν κάθε χρόνο, άντε τα δύο να θυμάσαι. Δεν βγάζαμε σαράντα αριστουργήματα».
Στην συνέντευξη που παραχωρεί στο Down Town, o σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός μιλά και για την Ελένη Μενεγάκη και την πρώτη της τηλεοπτική εμφάνιση ως ηθοποιός στο Πάτερ Ημών. Ηταν εκείνος που την «έβγαλε» στην τηλεόραση ως ηθοποιό;
«Όχι, μια πρόταση κάναμε στον Ant1 εγώ και ο Θοδωρής Πετρόπουλος, δέχτηκε το κανάλι και ήταν εξαιρετική. Και τώρα είναι εξαιρετική ως παρουσιάστρια. Για την Ελένη έχω μόνο καλά λόγια να πώ. Της έχω μια βαθιά εκτίμηση και ειλικρινά πιστεύω ότι έχει αυτό το ιδιαίτερο χάρισμα που σου δίνεται από κάπου ψηλά, του να είναι σταρ, αλλά έχει και το ταλέντο να γίνει μια σπουδαία κωμικός αν το θελήσει. Και αν το τολμήσει, να πάρει εμένα τηλέφωνο να γράψω το έργο. Της το ζητάω σαν χάρη».
Γιατί πλέον ο κόσμος δεν πηγαίνει στο θέατρο; «Από την στιγμή που η κρίση έχει περάσει από το αρτοπωλείο, είναι πολύ λογικό να περάσει και από το θέατρο, που δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης. Από την άλλη, το ότι υπάρχει αυτή η κάθετη πτώση στα εισιτήρια, της τάξης του 50%, δεν οφείλεται στην οικονομική κρίση, αλλά την αφαίμαξη της διάθεσής μας. Την αφαίμαξη που κάνουμε στο όνειρο, στην διάθεση και στην ελπίδα μας. Γι’αυτή την στιγμή μιλάμε. Σαφώς έχει επηρεαστεί το πορτοφόλι, αλλά περισσότερο είναι η όρεξη. Από την άλλη, ίσως πρέπει να δούμε τον πάτο του βαρελιού για να ξαναφτιάξουμε καινούριο βαρέλι. Γιατί όλα αυτά που ζούμε τώρα, τα ακούγαμε πριν από πέντε χρόνια και δεν δίναμε σημασία. Μας απασχολούσαν άλλα πράγματα. Πού θα βγούμε, τί ρούχα θα πάρουμε, να πάνε τα παιδιά μας σε ένα ακριβό σχολείο, οτιδήποτε. Η δικιά μου η γενιά, των 40 και κάτι, έπρεπε να ήμασταν πιο διορατικοί και όχι τόσο επιπόλαιοι. Είμαστε μια γενιά που μας δόθηκαν πολλά πράγματα, άφθονα, μεγάλα κασέ, πιστωτικές κάρτες, δάνεια και ζούσαμε σε διαρκή άνοδο. Ισως τελείως μοιραία, μεταφυσικά και συμπαντικά, να ήλθε η ώρα να πληρώσουμε τώρα το γραμμάτιο. Ισως είναι και αυτό που λέει η Κατιάνα Μπαλανίκα «ο Ελληνας από το DNA του την πείνα την αντέχει, έχει πεινάσει πολλές φορές στο παρελθόν. Την ξεφτίλα δεν αντέχει και την κατάντια της περηφάνιας του». Δεν αντέχει, τον πονάει πιο πολύ από το να του λένε είστε οι κουρελούδες της Ευρώπης».
