Με άρθρο της στους «Times» αποφάσισε να παρέμβει η Αντζελίνα Τζολί, αναφερόμενη στο σοβαρό προσφυγικό πρόβλημα και στα τραγικά γεγονότα των τελευταίων ημερών.
Η 39χρονη ηθοποιός που είναι ενεργή ακτιβίστρια και ειδική απεσταλμένη του ΟΗΕ για θέματα μετανάστευσης, έγραψε ένα κείμενο σε συνεργασία με την Αρμίνκα Χέλικ (μέλος της Βουλής των Λόρδων και πρώην πρόσφυγας που απέδρασε από τον πόλεμο της Βοσνίας το 1990).
Στο άρθρο-παρέμβαση, Τζολί και Χέλικ αναφέρουν πως «οι οικογένειες που μεταναστεύουν λόγω πολέμου, πρέπει να έχουν προτεραιότητα απέναντι στους οικονομικούς μετανάστες.
Σε καμία στιγμή της σύγχρονης Ιστορίας δεν υπήρξε πιο επιτακτική ανάγκη για τις κυβερνήσεις να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες και τις αιτίες της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης.
Και μόνο η εικόνα των προσφύγων που διασχίζουν τα Ευρωπαϊκά σύνορα από χώρες όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν και η Συρία, είναι αντιπροσωπευτική για το τι συμβαίνει.
Ο πόλεμος στη Συρία, έχει δημιουργήσει ένα κύμα ανθρώπινου πόνου και δυστυχίας, το οποίο πλέον έφτασε στις ακτές της Ευρώπης.
Οι Σύροι εγκαταλείπουν την χώρα τους που έχει γίνει τόπος θανάτου, από τις βόμβες, τα χημικά όπλα, τους βιασμούς και τις σφαγές.
Δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη, το γεγονός πως αυτοί οι άνθρωποι, έχοντας υποστεί χρόνια πολέμου, ζώντας σε κατασκηνώσεις προσφύγων, αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Πόσοι από εμάς για να είμαστε ειλικρινείς αν ήμασταν στη θέση τους δεν θα κάναμε το ίδιο, έχοντας να αντιμετωπίσουμε τον φόβο, την έλλειψη ελπίδας, και την κραυγαλέα έλλειψη διεθνούς πολιτικής βούλησης για τον τερματισμό της σύγκρουσης.
Ταυτιστήκαμε με τους Σύρους όταν ζήτησαν πολιτική και οικονομική ελευθερία στη χώρα τους.
Εξοργιστήκαμε από τις εικόνες των οικογενειών που βομβαρδίστηκαν τα σπίτια τους, των παιδιών που έσκαβαν ερείπια, και των πόλεων που καταστράφηκαν από εξτρεμιστές.
Οι Σύροι πρόσφυγες αξίζουν την συμπόνοια μας. Τις τελευταίες εβδομάδες, είδαμε πολιτικούς να παίρνουν θέση, να καλοσωρίζουν ομάδες μεταναστών και να δεσμεύονται ότι θα υπάρξει βοήθεια.
Για πρώτη φορά στα χρονικά, οι μετανάστες είναι πρώτο θέμα στις ειδήσεις.
Πρέπει να βασιστούμε σε αυτό που συμβαίνει και να κάνουμε τον κόσμο να καταλάβει ότι το προσφυγικό πρόβλημα είναι παγκόσμιο και όχι μόνο στη Συρία.
Απαιτεί να χρησιμοποιήσουμε εκτός από τις καρδιές και τα κεφάλια μας, ώστε εκτός από την βοήθεια να μπορέσουμε να προσφέρουμε μέσω της διπλωματίας, και να συγκεντρωθούμε στην προσπάθεια, όχι μόνο φέτος, αλλά και τα επόμενα χρόνια.
Πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με σκληρές αλήθειες.Πρώτον, ότι η υποχρέωση μας να βοηθήσουμε, δεν εξαρτάται από την γεωγραφία, αλλά από την προσκόλληση στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αξίες. Ξεπερνά τις θρησκευτικές, τις πολιτιστικές διαφορές και την εθνικότητα.
Κάθε χώρα του κόσμου πρέπει να αποτελέσει μέρος της λύσης, και όχι μόνο η Ευρώπη.
Δεύτερον, δεν υπάρχει αμφιβολία ��ως η εισροή μεταναστών στις ευρωπαϊκές χώρες, αποτελεί πολιτική, κοινωνική και οικονομική πρόκληση, θέτοντας ζητήματα ασφαλείας. Είναι ιδιαίτερη ευθύνη των κυβερνήσεων να βρουν τις πηγές ώστε να αντιμετωπίσουν τις εγχώριες επιπτώσεις και να βοηθήσουν στην ενσωμάτωση των μεταναστών.
Τρίτον, πρέπει σε αυτές τις επείγουσες στιγμές, να ξεχωρίσουμε τους οικονομικούς μετανάστες που προσπαθούν να αποδράσουν από την απόλυτη φτώχεια, από τους πρόσφυγες οι οποίοι αντιμετωπίζουν άμεση απειλή για την ζωή τους. Δεν πρέπει να στιγματίζουμε κανέναν επειδή θέλει απλά να ζήσει μια καλύτερη ζωή.
Επίσης, δεν αρκεί απλά να καλωσορίζουμε τους πρόσφυγες όσο ο πόλεμος στη Συρία συνεχίζεται. Η κρίση δεν μπορεί να λυθεί με το να δεχόμαστε απλά τους πρόσφυγες, αλλά πρέπει να βρούμε μια διπλωματική λύση ώστε να τερματιστεί ο πόλεμος.
Είναι εντυπωσιακό, το ότι από την αρχή του πολέμου στη Συρία, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΠΗΕ δεν έχει επισκεφτεί ακόμα την περιοχή.
Είναι ώρα να ψάξουμε για μακροπρόθεσμες λύσεις και να αναγνωρίσουμε πως οι κυβερνήσεις πρέπει να δώσουν τις λύσεις.
Αυτή δεν είναι η πρώτη προσφυγική κρίση που αντιμετωπίζουμε και δεν θα είναι η τελευταία. Από την Ευρώπη έως την Αμερική, η παράδοση των χωρών είναι να βοηθάμε τους πρόσφυγες, μετά το «μάθημα» του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έως τους Βαλκανικούς πολέμους.
Ο τρόπος που θα το λύσουμε τώρα, θα προσδιορίσει τι είδος χωρών είμαστε, το βάθος του ανθρωπισμού μας, και την δύναμη των δημοκρατιών μας».
