Μπορεί για πολλούς η καραντίνα και τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης εξαιτίας του κορωνοϊού να λειτούργησαν αρνητικά στην καθημερινότητά τους, όμως αρκετοί είναι αυτοί που «άρπαξαν» την ευκαιρία για δημιουργία δυνατών εικόνων και συμβολισμών, στέλνοντας το δικό τους μήνυμα εν μέσω πανδημίας.
Μπροστά σε αυτό το εγχείρημα βρίσκονται νέοι δημιουργοί που ευαισθητοποιήθηκαν και εμπνεύστηκαν από όλα τα «δεινά που έφερε ο κορωνοϊός, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο και δημιουργήσαν εικόνες δυνατές, γεμάτες σύμβολα, μηνύματα και έννοιες που στοχεύουν τόσο στον προβληματισμό όσο και στη... ψυχαγωγία του κοινού.
Η κοινωνική αποστασιοποίηση, στην οποία καλούμαστε όλοι να είμαστε συνεπείς, είναι σίγουρα το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι από εμάς εν μέσω καραντίνας, ενώ το προσωπικό μας «κουτί», το σπίτι μας, έχει γίνει φυλακή και καταφύγιο ταυτόχρονα.
Η Κοκκινοσκουφίτσα... μένει σπίτι και προστατεύει τις ευπαθείς ομάδες
Ένας από τους μεγαλύτερους προβληματισμούς που έχει προκύψει τον τελευταίο καιρό είναι η προστασία των ευπαθών ομάδων, καθώς αυτές είναι οι πιο «ευάλωτες» στον ιό. Η σχέση παππούδων και εγγονιών είναι μια από τις πιο δυνατές οικογενειακές σχέσεις, βαθιά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνία. Τι γίνεται, όμως, όταν η «Κοκκινοσκουφίτσά» καλείται να μείνει μακριά από τη γιαγιά της, γιατί έξω καιροφυλακτεί ο... «κακός Λύκος»;
Ο δημιουργός Εύρος Βοσκαρίδης δίνει ένα δυνατό μήνυμα για την προστασία των ευπαθών ομάδων από τον κορωνοϊό, δημιουργώντας συμβολισμούς και εικόνες που μας τοποθετούν σε παραμύθια του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Εξάλλου η γενιά μας είναι αυτή που θα διηγηθεί στις επόμενες την μεγάλη πρόκληση που βρίσκεται μπροστά μας.
Στο ίδιο κλίμα συμβολισμών και δυνατών μηνυμάτων δημιουργήθηκαν και άλλες τρεις αφίσες του Εύρου με θέμα τον εορτασμό του Πάσχα και της Ανάστασης. Οι προβληματισμοί που «δίχασαν» την ελληνική κοινωνία και την εκκλησία, γίνονται σύμβολα και «προκαλούν» το θρησκευτικό αίσθημα των πιστών που καλούνται να αφήσουν τα έθιμα και τις παραδόσεις θέτοντας σε προτεραιότητα το κοινό καλό.
Η μάσκα γίνεται αφορμή για... κοινωνικό προβληματισμό
Τροφή για σκέψη και έντονο προβληματισμό δημιουργούν οι αφίσες μιας νέας γραφίστριας. Το ανήσυχο πνεύμα της Στέλλας Κωστάκη πήρε σάρκα και οστά στο έργο της εν μέσω καραντίνας.
Η χρήση της μάσκας, που τόσο πολύ έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινότητας, στάθηκε η αφορμή για περαιτέρω προβληματισμό. Μέσω λέξεων – κλειδιά και με βασικό «όπλο» τη μάσκα, καλεί κάθε αναγνώστη ξεχωριστά να αναλογιστεί τον ρόλο του στην κοινωνία εν μέσω πανδημίας, αλλά και μετά από αυτή.
Γιατί, αν μη τι άλλο, η καραντίνα αξίζει να γίνει το εφαλτήριο προσωπικής ενδοσκόπησης και να αποτελέσει την παραγωγική εκείνη αφορμή για να γνωρίσουμε καλύτερα τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας.
Η μαγεία των γκράφιτι στην εποχή του κορωνοϊού
Εκτός των καλλιτεχνών που μένουν σπίτι και δημιουργούν σύμβολα και δυνατές εικόνες, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που γεμίζουν με χρώματα και «ιστορίες» τους τοίχους της πόλης. Ο Noless.one είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους δημιουργούς γκράφιτι της γενιάς του και τα εντυπωσιακά έργα του «στολίζουν» δεκάδες τοίχους σε γειτονιές και μαγαζιά της Αθήνας.
Πιο επίκαιρος από ποτέ, με ένα έργο τέχνης που πήρε σάρκα και οστά σε έναν τοίχο κάπου στην Ηλιούπολη, «παίζει» με τις λέξεις και τα σύμβολα και δημιουργεί ένα εντυπωσιακό γκράφιτι με θέμα τον κορωνοϊό και... γνωστή μπύρα!
Ο Noless.one, όμως, δε σταματά εκεί. Η έμπνευση και η αγάπη του για τη ζωγραφική και τα χρώματα διοχετεύεται σε κάθε επιφάνεια που μπορεί να φιλοξενήσει τις ιδέες του. Ένα ακόμη έργο του εμπνευσμένο και αυτό από τον κορωνοϊό, πιο «σκοτεινό» και «απόκοσμο», αγγίζει τα μύχια της ψυχής κάθε αναγνώστη που το αντικρύζει, προκαλώντας δέος και προβληματισμό.
Η πανδημία είναι εδώ και παραμένει άγνωστο για πόσο ακόμα θα «καθορίζει» τις ζωές και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Αυτό που μπορούμε, όμως, να κάνουμε και η καραντίνα είναι η καλύτερη αφορμή, είναι να «αποσυμβολίσουμε» κάθε προσλαμβάνον μήνυμα και να παλέψουμε ο καθένας ξεχωριστά, ώστε να γίνουμε η «τέχνη» που έχει ανάγκη η κοινωνία μας.
