Θα μπορούσε να είναι η συναισθηματική έρημος κάτω από την θάλασσα των νεκρών σχέσεων... Όμως εδώ δεν πρόκειται για αλληγορία, αλλά για μια μαγευτική έναστρη σιωπή (έρημος Wadi Rum)… δίπλα στη μοναδική λίμνη που δε σ’ αφήνει να βουλιάξεις (Νεκρά Θάλασσα)…
Η ΘΑΛΑΣΣΑ
Ιορδανία… Από τον Ιορδάνη ποταμό; Περίπου ποταμό... Περισσότερο ένα καχεκτικό υδάτινο φίδι ‘χαραγμένο’ στα δυο από ανθρώπινα σύνορα: μισό ιορδανικό, μισό ισραηλινό...
Το λασπερό νερό δε φτάνει πια ως το ιερό Βαπτιστήριο, όπου στάθηκε ο Ιησούς...
Κι όμως πολλοί ‘βαφτίζονται’ στα της Καινής Διαθήκης αγιασμένα ύδατα...
Αυτά που με το ζόρι φτάνουν ως την επίσης διχοτομημένη Νεκρά Θάλασσα (ένα γεωλογικό παιχνίδι στο πιο χαμηλό σημείο της Γης, σχεδόν 400 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Μεσογείου… Και κατεβαίνει κι άλλο…). Κάθε χρόνο η στάθμη της πέφτει κατά 80 εκατοστά. O αργός θάνατος της Νεκράς Θάλασσας... Κινδυνεύει να στερέψει σε 50 χρόνια (αν δεν ‘πιάσει’ το υπερ-πείραμα μετάγγισης νερού από την Ερυθρά Θάλασσα που βρίσκεται εν εξελίξει…)
Κι όμως, η Νεκρά Θάλασσα σε 'ανεβάζει'... κυριολεκτικά... Ξαπλώνεις και λικνίζεσαι σαν σε στρώμα από νερό, αντιπαλεύοντας σαν από θαύμα τη βαρύτητα.
Ιδανική 'κάθαρση' από τη θεραπευτική μαύρη και στιλπνή λάσπη...
Αλίμονο όμως αν πέσει νερό στα μάτια. Σχεδόν 9 φορές πιο αλμυρό από το θαλασσινό, καίει... και δεν επιτρέπει ζωή στα σπλάχνα του... Στρατιωτικά ελικόπτερα περιπολούν πού και πού πάνω από την ασπόνδ(υλ)η θάλασσα... Και τη νύχτα λαμπυρίζουν απέναντι τα φώτα της «ματωμένης νύφης» Ιερουσαλήμ…
Η ΕΡΗΜΟΣ
Πιο ανατολικά, αυτή η πολυπρόσωπη χώρα-μαξιλάρι, κρύβει ένα αραβικό παραμύθι... Το καταφύγιο του Λόρενς της Αραβίας... Την άλικη θεά που έκλεψε την καρδιά του... την άγρια γη των Βεδουίνων (με τα βαμμένα, σαν πετράδια, μάτια τους)... το άνυδρο σκηνικό ταινιών όπως οι «Martian», «Star Wars», «Transformers»...
Wadi Rum... Η Κοιλάδα του φεγγαριού… Μια έρημος που σα ν’ αποκόπηκε από τον Κόκκινο Πλανήτη, τον Άρη... Ο μεταμεσονύχτιος ουρανός, διάφανος... μια οπτική πύλη προς εκατομμύρια άστρα... μια συμπαντική κοιλάδα γαλαξιακής διαμαντόσκονης...
Κι εσύ ταξιδεύεις μέσα της… είτε καθισμένος έξω από μια μάλλινη, παραδοσιακή σκηνή… γεύση λεμονάδα με μέντα στον ουρανίσκο... είτε ξαπλωμένος στο κρεβάτι της φουτουριστικής 'φουσκάλας' σου, κοιτώντας έξω από το πανοραμικό παράθυρο...
Στο φόντο, σκούρες σιλουέτες από καμήλες... ρωγμή στο χρόνο, πίσω στην Άγια Νύχτα... Όπου να 'ναι θα φανούν οι Μάγοι... Το χρυσαφί δάκρυ από το λιβάνι σα να φτάνει στα ρουθούνια σου. Ή μήπως είναι ναργιλές που απολαμβάνουν τα ντόπια μελαχρινά ξωτικά;
Η ΠΕΤΡΑ
Από τη στενωπό ενός φαραγγιού 1.200 μέτρων, φτάνεις καλπάζοντας (αν θες) στο φως... κι έρχεσαι αντιμέτωπος με το απόλυτο δέος... Το "Σουσάμι" ανοίγει και ξεπροβάλει το 40 μέτρων "Θησαυροφυλάκιο", ένα από τα σύγχρονα 7 θαύματα του κόσμου... το χρυσορόδινο κρυμμένο μυστικό των Ναβαταίων, που εγκαταστάθηκαν εκεί πριν 2.000 χρόνια, οικοδεσπότες ενός εμπορικού κόμβου-κλειδί για τον τότε κόσμο...
Μετέτρεψαν έναν αφυδατωμένο τόπο σε ακμάζουσα μητρόπολη 30.000 κατοίκων, στο δρόμο των καραβανιών.. Σμιλεμένα θαύματα στους θεόρατους βράχους... επικοί τάφοι... το μοναδικό στον κόσμο λαξεμένο θέατρο... ναοί... ένα καταπληκτικό δίκτυο συλλογής νερού... και το Μοναστήρι, για όποιον αντέξει ν’ ανέβει 850 σκαλοπάτια καμουφλαρισμένα στις πλαγιές... Εξωπραγματική εμπειρία… κι ελληνιστική σφραγίδα…
Χαμένη για 700 χρόνια, η Πέτρα αναδύθηκε ξανά στο χρόνο το 1812. Όχι από τον... Ιντιάνα Τζόουνς (που 'έδρασε' κινηματογραφικά κι εδώ), αλλά από έναν νεαρό Ελβετό εξερευνητή, που προσποιήθηκε τον Άραβα...
Καμήλες, γαϊδουράκια, ντόπιες γυναίκες με πλουμιστές φορεσιές, χαμένες στην οθόνη του κινητού τους, τουρίστες χαμένοι στο μεγαλείο που ξετυλίγεται μπροστά τους... και μια Νεοζηλανδή που πριν 40 χρόνια άφησε τα πάντα για τον έρωτα ενός Βεδουίνου (το βιβλίο της: Marguerite van Geldermalsen - Married to a Bedouin).
Η ΠΟΛΗ
Χώρα φορτωμένη πολλά στρώματα ιστορίας... Τεκτονικές πλάκες πολιτισμού και θρησκειών που ακόμη συγκρούονται... Ψηφιδωτό φύλων και φυλών... Επίγονοι του Αλεξάνδρου, Ρωμαίοι, Εβραίοι, Φιλισταίοι (Παλαιστίνιοι), Άραβες, Οθωμανοί, Μουσουλμάνοι - Σιίτες και Σουνίτες - Σταυροφόροι, χριστιανοί Εικονολάτρες και Εικονομάχοι... Άγιοι τόποι αποτυπωμένοι στο υπέροχο ψηφιδωτό στο πάτωμα του Αγ. Γεωργίου στη Μάνταμπα... Ο τάφος του Μωυσή στο όρος Νέμπο.
Στην καρδιά του Αμμάν (από τους Αμμωνίτες, η πρώην Φιλαδέλφεια του Πτολεμαίου Φιλάδελφου), το αρχαίο θέατρο και η Ακρόπολη φωνάζουν «Έλληνες»... και 'συστήνονται' με την τεράστια παλάμη από το ανύπαρκτο πια κολοσσιαίο 12μετρο άγαλμα του Ηρακλή...
Βόρεια της πρωτεύουσας των 19 λόφων, ένας σπάνιος αρχαιολογικός χώρος: Γέρασα... Αρχιτεκτονικό ποίημα… και μια κολώνα που «δονείται» με τρόπο ταχυδακτυλουργικό…
Οι γεύσεις σε ζαλίζουν... φαγητά ψημένα στη στάχτη, μέσα στο χώμα… πρωτάκουστα μπαχαρικά... και κυρίως, μαγικά σιροπιαστά φίλτρα... Κιουνεφέ σαν του «Ναφίσα» δεν έχω ξαναφάει... Γευστική ραψωδία, κατανοητή σε όλες τις γλώσσες...
Ουρά οι πελάτες: άντρες με κελεμπία κι από πάνω σακάκι... γυναίκες με μαντήλα μέσα σε Mercedes. Κερασμένα στην είσοδο: καφεδάκι με κάρδαμο, ζουμερές μπουκίτσες από γλυκές λιχουδιές με φύλλο και γέμιση, τραγανή ή βελούδινη…
Σουκ (παλιές αγορές) δε θα βρεις... όμως οι άνθρωποι είναι φιλικοί... κι όποιος έχει καρδιά περιηγητή θα τριγυρίσει νιώθοντας καλοδεχούμενος, ρουφώντας εικόνες… από τους επιβλητικούς ορεινούς όγκους που προσκυνούν οι ορειβάτες ως τον τροπικό βυθό της Ερυθράς Θάλασσας που λαχταρούν οι δύτες... από μια χώρα τόσο μακρινή και τόσο κοντινή...
