Σε ισόβια κάθειρξη καταδικάστηκε ο Νιλς Χέγκελ, ο οποίος θεωρείται ως ένας από τους τους χειρότερους κατά συρροή δολοφόνους στην πρόσφατη ιστορία.
Ο 42χρονος νοσηλευτής κρίθηκε ένοχος για τον φόνο 85 ανθρώπων. Επρόκειτο για ασθενείς ηλικίας από 34 έως 96 ετών, στους οποίους έκανε ένεση με θανατηφόρα φάρμακα, στα νοσοκομεία όπου εργάστηκε από το 2000 έως το 2005.
Η αστυνομία υποπτεύεται πως έχει σκοτώσει έως και 200 ανθρώπους, σε υποθέσεις οι οποίες δεν μπορούν ωστόσο να διαλευκανθούν, κυρίως επειδή τα πτώματα μεγάλου αριθμού θυμάτων έχουν αποτεφρωθεί. Χρειάστηκε να γίνουν περισσότερες από 130 εκταφές προκειμένου να συγκροτηθεί ο φάκελος της υπόθεσης.
Ο δικαστής χαρακτήρισε «ακατανόητες» τις πράξεις του. «Υπάρχουν τόσα (θύματα) που το ανθρώπινο πνεύμα υποχωρεί μπροστά στον αριθμό των εγκλημάτων», πρόσθεσε. Σύμφωνα με το CNN ο Χέγκελ έδινε ναρκωτικά στους ασθενείς επειδή βαριόταν και επειδή ήθελε να αποδείξει στους συναδέλφους του τις ικανότητές του να δίνει τις πρώτες βοήθειες.
Σε παλαιότερες καταθέσεις του ο 42χρονος νοσηλευτής είχε αναφέρει ότι ένιωθε ευφορία όταν κατάφερνε να επεναφέρει έναν ασθενή και συντετριμμένος όταν αποτύγχανε.
Κατά τη διάρκεια της δίκης του ο serial killer ζήτησε «συγγνώμη» από τους συγγενείς των θυμάτων του, λέγοντας πως λυπάται για τις «απαίσιες πράξεις» του.
Αφού παραδέχθηκε συνολικά τα γεγονότα, ο Νιλς Χέγκελ παραδέχθηκε ότι ήταν ο δράστης των 43 δολοφονιών και αρνήθηκε εννέα άλλες. Για τις υπόλοιπες 52, δεν θυμάται πλέον αν τις «χειρίστηκε» ή όχι -- ο όρος που χρησιμοποιεί για να περιγράψει τους φόνους του.
«Αυτό αφήνει τους ανθρώπους μέσα στην ασάφεια», δηλώνει στο Γαλλικό Πρακτορείο η Πέτρα Κλάιν, από την οργάνωση Weisser Ring στο Όλντενμπουργκ, που στήριξε τις οικογένειες σε όλη τη διάρκεια μιας «επίπονης» διαδικασίας.
Επίσης η αξιοπιστία του αμφισβητείται. Αν και υπεύθυνος για τις πράξεις του, υποφέρει «από σοβαρή ναρκισσιστική διαταραχή», δήλωσε στο ακροατήριο ο ψυχίατρος Μαξ Στέλερ. «Είναι ουσιαστικά πάντοτε έτοιμος να πει ψέματα, αν αυτό θα του επιτρέψει να προβληθεί».
Το εύρος της υπόθεσης αυτής, με την οποία άργησε να ασχοληθεί η δικαιοσύνη, ανέδειξε κυρίως το θέμα της ευθύνης των νοσοκομείων, που δεν αντέδρασαν παρά το υπερβολικά μεγάλο ποσοστό θνησιμότητας που είχε παρατηρηθεί όταν υπηρετούσε σε αυτά.