Όταν οι μύθοι καταρρέουν, μαζί τους καταρρέει και ένα δικό σου κομμάτι. Το κομμάτι εκείνο που τους θαύμασε, τους πίστεψε, τους ζήλεψε, τους ακολούθησε. Ο κινηματογράφος περιλαμβάνεται, στα Top 5 των καλύτερων απολαύσεων.
Οπωσδήποτε μετά τον έρωτα, το καλό φαγητό και τη μουσική… αλλά κατέχει εξέχουσα θέση. Μας διασκεδάζει, μας ταξιδεύει, μας κάνει να ονειρευόμαστε, να ξεχνιόμαστε, να εντυπωσιαζόμαστε, να ελπίζουμε, να γελάμε, να δακρύζουμε… Και όπου Χόλυγουντ επιτυχία. Όπου Κέβιν Σπέισι, Ντάστιν Χόφμαν, Στήβεν Σιγκάλ, Σταλόνε, Αφλεκ… και τόσοι άλλοι, η ταινία γίνεται blockbuster και σπάει ταμεία παγκοσμίως.
Οι παραπάνω και, άλλοι τόσοι και, άλλοι τόσοι, κατηγορήθηκαν για βιασμούς και για σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Και στο τέρμα αυτής της βορβορώδους διαστροφής, ο Γούντι Άλεν… που έχει αθωωθεί για τις κατηγορίες κακοποίησης ανήλικων κοριτσιών (δικών του) αλλά έχει παντρευτεί την πρώτη του θετή κόρη!!!! Για να μην πω για το μεγάλο, το τεράστιο αστέρι του διεθνούς πενταγράμμου, Μάικλ Τζάκσον (τώρα φτύνω όταν ακούω τα τραγούδια με τα οποία χτυπιόμουν μικρή στις ντισκοτέκ)… Ο κατάλογος είναι αβάσταχτα μεγάλος, θλιβερά απογοητευτικός και ταυτόχρονα, εντυπωσιακά ελλιπής.
Γιατί συνήθως (αν εξαιρεθεί ο πρόσφατος χαμός με τον Γουάϊνστάιν) από τη λίστα εξαιρούνται, οι αφανείς κινηματογραφικοί αφέντες. Βασιλιάδες παραγωγοί και σκηνοθέτες- άρχοντες. Αυτοί που στην ουσία κινούν τα νήματα. Αυτοί που σε μια ημέρα, μπορούν να δημιουργήσουν υπέρλαμπρα αστέρια από το μηδέν και, σε μία ώρα να καταβαραθρώσουν όποιον θέλουν, ή όποιον δεν υποκύπτει στις ορέξεις τους … και να τον ρίξουν στη λάσπη και στα φάρμακα… Πόσο δυσάρεστο και μελαγχολικό, πίσω από το εκτυφλωτικό κινηματογραφικό φως, που θαμπώνει δισεκατομμύρια ανθρώπους, να κρύβονται τόσα περιττώματα ανηθικότητας, αναισθησίας, διαφθοράς, εκφυλισμού και ασυδοσίας… Και όμως… συμβαίνει και συνέβαινε… Και μάλλον ήταν γνωστό… και είναι… Όμως πριν ακουστούν όλα αυτά και, πριν πάρουν διαστάσεις, είχαμε και έχουμε αποδεχθεί, την ελευθεριότητα που αποπνέει το καλλιτεχνικό στάτους. Γιατί οι καλλιτέχνες είναι ελεύθερα πνεύματα… η τέχνη δεν έχει όρια, η τέχνη αιωρείται και υπερβαίνει τα εσκαμμένα των απλών θνητών. Είναι έμπνευση, έκφραση. Η τέχνη είναι θρησκεία. Το κρασί της ζωής. Είναι πάθος.
Είναι ανάγκη. Αλλά είναι και εξουσία. Για όποιον μπορεί να την χειριστεί και, να την κατευθύνει. Και όσοι αποφασίζουν να αφήσουν την απλή καθημερινότητα μιας συμβατικής ζωής και, να κυνηγήσουν το όνειρό τους ΞΕΡΟΥΝ!. Όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι γνωρίζουν, ότι θα αντιμετωπίσουν αργά ή γρήγορα αυτή την «επιβεβλημένη ελευθεριότητα». Συμπερασματικά αντιλαμβάνονται τι κρύβεται στις κουίντες. Μερικοί –έξυπνοι, τυχεροί και δυνατοί- την παλεύουν κομψά και έχουν και την πίτα και τον σκύλο. Άλλοι, δεν τα καταφέρνουν και αποχωρούν, αγκαλιά με το ανεκπλήρωτο όνειρό τους και, το κεφάλι ψηλά… Και οι τελευταίοι τα καταφέρνουν πολύ καλά, γράφουν το όνομα τους στο δρόμο της δόξας, αφού πρώτα πουλήσουν το κορμί τους αλλά κυρίως την ψυχή τους….
ΥΓ1: Κατήγγειλε τον Κέβιν Σπέισι για κακοποίηση ένας ηθοποιός που: 1ον πήγε στο σπίτι, του Σπέισι. 2ον ήπιανε όλο το Βόσπορο. 3ον ήξερε ότι είναι ομοφυλόφιλος. 4ον ήλπιζε -είπε- πως θα τον βοηθούσε να κάνει καριέρα και να παίξει στο Μπροντγουέι…. Σε αυτό το περιστατικό τα συμπεράσματα και εύκολα και δικά σας.
ΥΓ2: θα συνεχίσω να πηγαίνω σινεμά. Γιατί είναι το «σινεμά Παράδεισος». Γιατί συνεχίζω να ονειρεύομαι και να ελπίζω….
