Για την ηλικία της αλλά και για το βαρύ όνομα που κουβαλά μίλησε η Ναταλία Γερμανού σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο περιοδικό Down Town Κύπρου και στον Αλέξανδρο Πρίφτη.
«Είμαι 53 ετών. Δεν κρύβω την ηλικία μου, τη λέω δημόσια. Το εκτόπισμα του ονόματός μου, ανήκει κατά 60% στον πατέρα μου και 40% σε μένα – σε ό,τι έχω κάνει τελοσπάντων. Από τη στιγμή που ο πατέρας μου ποτέ δεν χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι και ποτέ δεν είπε “τώρα θα γίνει το δικό μου!”, δεν θα μπορούσα να το κάνω ούτε κι εγώ. Δεν είχε “αυλή”, δεν έκανε βεντετιλίκια. Το να τα κάνω εγώ και να αρχίσω τα “ξέρετε ποια είμαι;”, το θεωρώ γραφικό. Θα ήμουν αστεία. Σιχαίνομαι τις “αυλές”, τους κόλακες και όσους θεοποιούν τους παρουσιαστές, τους τραγουδιστές κλπ. Ίσα-ίσα έχω ανθρώπους που με ξυπνούν από τον ύπνο της ματαιοδοξίας και με μαλώνουν. Μπορούν να μου μιλήσουν – και σκληρά κιόλας. Θα το εκτιμήσω πιο πολύ, από το να μου λένε “είσαι θεά. Προχώρα!”».
Η παρουσιάστρια του Alpha επέστρεψε στον τηλεοπτικό σταθμό της Κάντζας στη μεσημεριανή ζώνη του Σαββατοκύριακου και θεωρεί ότι φέτος είναι ότι καλύτερο αυτό που κάνει!
Ακόμα, η Ναταλία εξομολογήθηκε πώς δε μετανιώνει που δεν έκανε οικογένεια, όμως η συντροφικότητα της λείπει:
«Ναι, λείπει ένας έρωτας. Λείπει η συντροφικότητα. Θα ήθελα να έχω έναν άνθρωπο στο πλευρό μου, αλλά να έχει την ανάγκη της ανεξαρτησίας και της απομόνωσης, όπως κι εγώ. Κι επίσης πλέον έχω άλλα standards, δεν θα αναλωθώ. Αν είναι να έρθει ένας άνθρωπος, θέλω να αξίζει 1000%. Υπάρχουν βράδια που ξαπλώνω και μου λείπει μία αγκαλιά, όμως, τα πρωινά είμαι τόσο ευτυχισμένη που ξυπνάω μόνη μου, που λέω “άστο καλύτερα”. Είναι αντιφατικό». «Αυτό δεν είναι το σύνδρομο του κακομαθημένου παιδιού, που θέλει να τα έχει όλα;». «Δεν υπήρξα ποτέ κακομαθημένη. Πες με ό,τι θες, αλλά κακομαθημένη δεν είμαι!».
Στη συνέχεια αναφέρθηκε και στο πώς φαντάζεται τον εαυτό της μετά από 10 χρόνια:
«Κάποια στιγμή θα σταματήσω και θα φύγω από την τηλεόραση. Θα έχω το ραδιόφωνο, το γράψιμο, τους στίχους μου. Σε δέκα χρόνια, για παράδειγμα, σε δεκαπέντε ή δεν ξέρω κι εγώ πότε -μπορεί και αύριο, ένας θεός ξέρει- μπορεί να είμαι στα Κύθηρα και να γράφω βιβλία. Ή στην Μυτιλήνη, από όπου και κατάγομαι. Κάποια στιγμή θα μείνω εκτός Αθηνών, σε ένα μικρό σπίτι, και θα γράφω όλη μέρα… Θέλω να ξυπνάω το πρωί και να περπατάω δίπλα στη θάλασσα, μαζί με τα σκυλιά μου. Όταν κλείσουν τα φώτα, θα θελήσω ησυχία. Τη γαλήνη της φύσης».
