Την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 83 ετών, από καρδιακή προσβολή, άφησε την Παρασκευή ο καταξιωμένος ηθοποιός Ομάρ Σαρίφ, που έγινε παγκοσμίως γνωστός και έγραψε ιστορία στον κινηματογράφο με τους ρόλους του στις ταινίες «Δόκτωρ Ζιβάγκο» και «Λόρενς της Αραβίας».
Ανακοινώνοντας τη θλιβερή είδηση, που βύθισε στο πένθος τον παγκόσμιο κινηματογράφο, ο ατζέντης του θρυλικού ηθοποιού ανέφερε: «υπ��στη καρδιακή προσβολή, σε νοσοκομείο στο Κάιρο».
(O ηθοποιός στις ταινίες «Δόκτωρ Ζιβάγκο» και στο «Λόρενς Της Αραβίας»)
Πριν από περίπου τρεις μήνες, όπως έχει ήδη γράψει το star.gr, ο γιος του, Ταρέκ, είχε κάνει γνωστό πως ο Ομάρ Σαρίφ περιόρισε τις δημόσιες εμφανίσεις καθώς είχε διαγνωστεί με Αλτσχάιμερ. «Είναι δύσκολο να πούμε με σαφήνεια σε ποιο στάδιο βρίσκε��αι όμως είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα βελτιωθεί ποτέ. Αντίθετα, θα χειροτερέψει σίγουρα», είχε προσθέσει ο ίδιος.
Ποιος ήταν ο Ομάρ Σαρίφ
Ο Ομάρ Σαρίφ (πραγματικό όνομα Μισέλ Ντεμίτρι Χαλούμπ) γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1932. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Βικτωρία της Αλεξάνδρειας και κατόπιν από το Πανεπιστήμιο του Καΐρου, όπου σπούδασε φυσική και μαθηματικά, ενώ εργάστηκε με τον πατέρα του στην οικογενειακή επιχείρηση ξυλείας.
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1953, σε μία αιγυπτιακή ταινία, με τίτλο «Ο Φλογερός Ήλιος», ενώ ακολούθησαν πολυάριθμες αιγυπτιακές παραγωγές. Πρωταγωνίστησε στο πλάι της πρώην συζύγου του, Φατέν Χαμαμά, με την οποία απέκτησε ένα γιο, σε αρκετές ρομαντικές ταινίες, όπως οι «Οι Καλύτερες μας Μέρες» (1955), «Δεν Κοιμάμαι» (1958), «Η Κυρία του Κάστρου» (1959) και η διασκευή της Άννα Καρένινα με τίτλο «Ο Ποταμός της Αγάπης» (1961).
Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Σαρίφ ήταν «Ο Λώρενς Της Αραβίας» (1962), όπου υποδύθηκε τον Σαρίφ Άλι, αποσπώντας μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου, μια βράβευση με Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικής Ερμηνείας σε Κινηματογραφική Ταινία και Πολλά Υποσχόμενου Άνδρα Ηθοποιού, αλλά, και παγκόσμια φήμη ως ο δημοφιλέστερος Γαλλοάραβας ηθοποιός. Ο Σαρίφ επίσης υποδύθηκε τον ομώνυμο ρόλο στην ταινία του 1965 «Δόκτωρ Ζιβάγκο».
(Με τη σύζυγό του ήταν, για περίπου 20 χρόνια, το «χρυσό» ζευγάρι του κινηματογράφου)
Μετά από μια περίοδο κατά τη διάρκεια της οποίας έμπαινε στους τίτλους των εφημερίδων για τις επιδόσεις του στο… μπριτζ, έκανε την επάνοδό του το 2003 στη διασκευή του μυθιστορήματος «Ο Κύριος Ιμπραήμ και τα Λουλούδια του Κορανίου», κατακτώντας βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και με Βραβείο Σεζάρ.
Το Νοέμβριο του 2005 τιμήθηκε με μετάλλιο από την UNESCO (το λεγόμενο Σεργκέι Άιζενσταϊν, που δίνεται σε σπάνιες περιπτώσεις) για την προσφορά του στην ποικιλότητα του παγκόσμιου κινηματογράφου και του πολιτισμού.
Από τη ζωή του δεν έλειψαν τα πάθη, με κυρίαρχα τον τζόγο και το τσιγάρο. Μάλιστα, κάπνιζε πέντε πακέτα κάθε μέρα, με αποτέλεσμα, το 1994, να πάθει έμφραγμα, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στο Παρίσι και τότε, όπως έχει δηλώσει, συνειδητοποίησε πως είχε απομείνει μόνος και δεν είχε κάποιον για να του τηλεφωνήσει.
«Σταμάτησα εντελώς. Αποφάσισα πως δεν ήθελα να ήμουν σκλάβος πια κανενός πάθους εκτός από τη δουλειά μου. Είχα πολλά πάθη, μπριτζ, άλογα, τζόγο. Επιθυμώ να ζήσω ένα άλλο είδος ζωής, να είμαι περισσότερο με την οικογένειά μου γιατί δεν της αφιέρωσα αρκετό χρόνο», είπε ο ίδιος το 2006, ανακοινώνοντας την αποχώρησή του.
Διαβάστε όλα τα lifestyle νεα, για Celebrities και Media.
