Ρεπορτάζ: Κοντού Κατερίνα
Δεν μπορεί να έχετε περάσει από την Ερμού το Σάββατο το μεσημέρι και να μην κάνετε μια στάση μπροστά στους… Ερμίτες.
Τέσσερα νέα παιδιά καταφέρνουν να μετατρέπουν τον πιο κεντρικό δρόμο της Αθήνας σε πάρτι ξεσηκώνοντας τους περαστικούς με τα τραγούδια τους! Γονείς με μωρά, νέοι και μεγαλύτεροι σε ηλικία περαστικοί, τουρίστες, όλοι σταματούν και ακούνε τουλάχιστον δύο –τρία τραγούδια. Μερικοί μάλιστα αφήνουν κάτω τα πράγματα τους και χορεύουν!
Είναι μια κανονική συναυλία χωρίς εισιτήριο και είναι το όνειρο τεσσάρων παιδιών, που έγινε πραγματικότητα… Ξεκίνησαν για ��ο χαρτζιλίκι όμως «η καλύτερη ανταμοιβή είναι το χαμόγελο του κόσμου και το χειροκρότημα», λένε τώρα.
Ο Γιάννης, ο Χρήστος, ο Σπύρος και ο Σπυράκος (για να τον ξεχωρίζουν) είναι τέσσερις νέοι ηλικίας 19 έως 22 ετών, που τόλμησαν. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους έχουν καταφέρει να κερδίσουν τον κόσμο και ας μην το πολυκαταλαβαίνουν.
Το όνομα τους είναι «Ερμίτες» και προήλθε από τον δρόμο που τραγουδούν: την Ερμού «Είναι παράξενο, γιατί παρεξηγείται πάρα πολύ. Το μπερδεύουν αρκετοί με τους τερμίτες (παλιό συγκρότημα που έχει διαλυθεί)», εξηγούν χωρίς όμως να θέλει κανείς από αυτούς να το αλλάξει.
Πώς ξεκίνησαν
«Για το χαρτζιλίκι», απαντάει με ειλικρίνεια ο Γιάννης. «Ήταν πριν από περίπου ένα χρόνο. Μας είχαν πει κάτι φίλοι μας μεγαλύτεροι σε ηλικία ότι έχει καλά λεφτά στην Ερμού και πήγαμε εγώ και ο Σπυράκος. Μετά ήρθε ο Χρήστος και ο Σπύρος… Στην αρχή ντρεπόμασταν τόσο πολύ που κοιτούσαμε μόνο την απέναντι βιτρίνα, ενώ δεν βγάζαμε τα γυαλιά ηλίου από τα μάτια μας καθόλου. Σιγά –σιγά το συνηθίσαμε».
«Είναι μια συναυλία με αμεσότητα. Είμαστε εμείς και ο κόσμος… Όποιος θέλει κάθεται. Το καλό είναι ότι δεν υπάρχουν εισιτήρια, δεν είναι κανείς πάνω από το κεφάλι σου, ούτε διοργανωτές υπάρχουν», λέει ο Χρήστος και προσθέτει «Εμένα ο πατέρας μου με κράζει. Μου λέει να πηγαίνω πιο συχνά… Βέβαια δεν μπορεί να καταλάβει ότι είναι επώδυνο μερικές φορές».
Οι δυσκο��ίες και ο… ρατσισμός!
Φυσικά από τις συναυλίες τους δεν έλειψαν οι δυσκολίες: «Πολλές φορές παλαιότερα μας κυνηγούσαν. Ερχόταν η δημοτική αστυνομία και μας έλεγε διάφορα. Τι για επαιτεία μας έλεγαν, τι ότι θα μας κατασχέσουν τα όργανα… Μας έλεγαν ότι θα μας πάνε μέσα…», εξηγεί ο Γιάννης.
«Μια μέρα είχαν μαζευτεί 120 άτομα και από ένα μαγαζί απέναντι μας έκανε καταγγελία ότι του κλείνουμε την είσοδο. Ήρθε η αστυνομία και μας είπε να τα μαζέψουμε, όμως αντί να πούμε κάτι, έπεσε ο κόσμος πάνω τους! Δεν χρειάστηκε να ασχοληθούμε καν εμείς», λέει ο Γιάννης και προσθέτει ότι κάποιοι καταστηματάρχες τους έχουν αγκαλιάσει, ενώ κάποιοι άλλοι τους «γιουχάρουν» υποστηρίζοντας ότι τους κάνουν κακό στην δουλειά!!!
Προβλήματα έχουν συναντήσει και από τους συναδέλφους τους, τους άλλους που τραγουδούν στην Ερμού. «Κάποιοι που στην αρχή μας μιλούσαν και μας έδιναν συμβουλές, που να στήσουμε κλπ, ξαφνικά τώρα δεν μας μιλάνε… Πιστεύουμε ότι είναι, επειδή έχουμε κάνει πιο πολύ ντόρο από αυτούς που είναι έξι –επτά χρόνια στον δρόμο. Και δεν το λέω ψωνίστικα», μας λέει ο Γιάννης.
Κάτι άλλο που τους ενοχλεί πολύ… «Έρχονται άτομα, κυρίως γιαγιάδες, κρατάνε τα ψιλά στο χέρι και πριν τα ρίξουν μας ρωτάνε: Έλληνες είστε εσείς έτσι; Είστε όλοι Έλληνες; », λέει ο Γιάννης. Φανερά εκνευρισμένος με τα περιστατικά αυτά προσθέτει γελώντας «Έχω σκεφτεί την επόμενη φορά να πω ότι είμαστε Τούρκοι και έχουμε κρυμμένα τα όπλα πίσω από τα όργανα»! «Είναι παράλογο αυτό. Δηλαδή τι σημασία έχει; Αν σου αρέσει κάθεσαι και το βλέπεις, αλλιώς σηκώνεσαι και φεύγεις… Η μουσική δεν έχει σύνορα και αν έχει κακώς», λέει ο Σπύρος.
Η αναγνώριση, το χειροκρότημα και οι… μπίρες
Ωστόσο, η αναγνώριση του κόσμου και τα χρήματα υπερτερούν όλων αυτών.
«Δεν είμαστε οι καλύτεροι μουσικοί. Δεν είμαστε καν καλοί μουσικοί. Θεωρώ ότι είμαστε μέτριοι μουσικοί γιατί δεν έχουμε τις σωστές δυναμικές, ούτε τις βάσεις. Όμως το γουστάρουμε πολύ αυτό που κάνουμε και βγαίνει προς τα έξω», υποστηρίζει ο Σπύρος και προσθέτει «Το καλύτερο για μας είναι το χαμόγελο του κόσμου και η αναγνώριση».
Ένα περιστατικό που τους έδωσε μεγάλη χαρά ήταν «μια μέρα παίζαμε και μας χτυπούσε ο ήλιος στα μάτια. Είχε πολύ ζέστη. Κάποια στιγμή πέρασε ένα ζευγάρι, μας άφησε ψιλά και έφυγε. Μετά από λίγο γύρισε με μια εξάδα μπίρες, τις άφησε στο πλάι και κάθισε λίγο πιο κάτω να μας ακούσει. Μας άρεσε τόσο πολύ που γυρίσαμε τα όργανα προς το μέρος τους και παίζαμε μόνο για αυτούς», θυμούνται και η ικανοποίηση δεν κρύβεται από το βλέμμα τους.
Τα «τυχερά» και τα ειδύλλια
Εκτός από τα χρήματα (περίπου 100 -120 ευρώ ο καθένας "βγάζει" την φορά) και τις προτάσεις που τους έχουν γίνει να τραγουδήσουν σε κάποια μαγαζιά, οι Ερμίτες έχουν και τα τυχερά τους!
Το ένα από τα παιδιά γνώρισε την κοπέλα του στην Ερμού. Όπως μας περιέγραψε η ίδια η κοπέλα «Δουλεύω σε ένα μαγαζί στην Ερμού. Άκουσα μια μέρα μουσική και αρκετό θόρυβο. Έκαναν πρόβα εκείνη την ώρα. Μου λέει η υπεύθυνη μου ‘Για δες από πού ακούγονται αυτά τα χλαπατσίμπανα’. Βγαίνω έξω και βλέπω τον Χρήστο. Μπαίνω μέσα στο μαγαζί και μετά από λίγο βλέπω πολύ κόσμο μαζεμένο γύρω τους. Σταματάω την πώληση και βγαίνω και εγώ. Βλέπω ένα μπούγιο και εδώ τα αστέρια να τραγουδούν… Μετά δεν μπορούσα να δουλέψω. Καθόμουν στην πόρτα και τον κοιτούσα. Αυτό ήταν»!
Παρόλο που οι Ερμίτες έχουν παίξει σε κάποια μαγαζιά, δεν αλλάζουν την Ερμού με τίποτα! Όταν τους ρωτάς για το αν σκέφτονται να το κάνουν πιο «επαγγελματικά» απαντούν
«Δεν το έχουμε σκεφτεί. Κάποιοι μεγαλύτεροι που μας έχουν μιλήσει μας έχουν πει ότι έχει προοπτική… Ωστόσο, δεν ξέρουμε αν θα το κάναμε αυτό μόνο για τα χρήματα. Θέλουμε να έχουμε το κέρδος μετά από τόση κούραση, αλλά δεν το κάνουμε αποκλειστικά για αυτό».
Άλλωστε και οι τέσσερις νέοι οι εργάζονται σε άλλους τομείς ή σπουδάζουν. Οπότε όπως λένε, αυτό θα κρατήσει… «όσο πάει»!
