Στη γραμμή του τερματισμού. Εκεί στάθηκα φέτος στο Καλλιμάρμαρο για να δω τους μαραθωνοδρόμους τη στιγμή που ολοκληρώνουν την απόσταση των 42.195 μέτρων του 36ου Μαραθωνίου της Αθήνας, του αυθεντικού Μαραθωνίου.
Από την πλευρά του θεατή δηλαδή αυτή τη φορά και όχι του μαραθωνοδρόμου.
Ήθελα να δω τα τελευταία εκατό μέτρα κάθε δρομέα.
Να δω το βλέμμα τους στην τελική ευθεία και το πρόσωπό τους την ώρα εκείνη που περνούν πάνω από τον ειδικό τάπητα χρονομέτρησης έχοντας διανύσει όλη την αυθεντική διαδρομή.
Ξέρετε τι κατάλαβα; Ότι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί σε πολλά αλλά τερματίζοντας στον μαραθώνιο δείχνουμε ίδιοι.
Το βλέμμα του Κενυάτη που κέρδισε την κούρσα ήταν ακριβώς ίδιο με αυτό του Κώστα Γκελαούζου και της Ελευθερίας Πετρουλάκη που αναδείχθηκαν χθες Πανελληνιονίκες μαραθωνοδρόμοι.
Ίδιο και απαράλλακτο και με αυτό των μαραθωνοδρόμων που έκαναν τρεις, τέσσερις, πέντε ή έξι ώρες.
Ίδιο και με εκείνο της μαραθωνοδρόμου που είδα να τερματίζει τελευταία σε ένα φωταγωγημένο Παναθηναϊκό Στάδιο επειδή είχε πια νυχτώσει.
Καμία διαφορά σας λέω.
Είδα στο βλέμμα όλων, ανεξαιρέτως, την απόλυτη ευτυχία για την ικανοποίηση του στόχου!
Και στο πρόσωπό τους ζωγραφισμένη την ίδια ταλαιπωρία και κούραση που κάνει πάντα και για όλους τον τερματισμό σε ένα μαραθώνιο αληθινό κατόρθωμα!
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια μεγαλειώδη στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου! Ευλογία να το καταφέρνεις! Και σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που έχω βιώσει αυτό το συναίσθημα δέκα φορές τα τελευταία 5 χρόνια που τρέχω σε μαραθωνίους…
Τα γράφω όλα αυτά έχοντας στο νου κυρίως δύο αποδέκτες.
Πρώτον, εκείνους τους μαραθωνοδρόμους που είχαν μεν το βλέμμα και το πρόσωπο που περιέγραψα παραπάνω αλλά διέκρινα και μια δεύτερη παράγραφο στα λόγια που προσπαθούσαν να πουν τα μάτια τους.
Μια παράγραφο γεμάτη παράπονο γιατί δεν βγήκε η επίδοση για την οποία είχαν δουλέψει. Κι όμως… αν κοιτάξουν ξανά τα μετάλλιά τους από τερματισμούς στον μαραθώνιο δρόμο δεν θα ξεχωρίσουν κάποιο. Λάμπουν όλα το ίδιο, ανεξαρτήτως επίδοσης!
Δεύτερον, τα γράφω για εκείνους που δεν έχουν τρέξει ποτέ μαραθώνιο και θεωρούν το εγχείρημα τρελό, εύκολο, πανδύσκολο, ανέφικτο ή περιττό. Ας κάνουν αυτό έκαναν εγώ χθες. Τους συνιστώ να δοκιμάσουν να δουν τα βλέμματα και τα πρόσωπα των δρομέων κατά τον τερματισμό τους μετά από 42.195 μέτρα. Θα καταλάβουν τι εννοούσε η Κάθριν Σουίτσερ* όταν είπε τη φράση «αν έχεις χάσει την πίστη σου στις ανθρώπινες φυσικές δυνάμεις, πήγαινε να παρακολουθήσεις έναν μαραθώνιο».
*Η Κάθριν Σουίτζερ είναι Αμερικανίδα μαραθωνοδρόμος η οποία το 1967 έτρεξε και τερμάτισε δηλώνοντας αντρικό όνομα στον Μαραθώνιο της Βοστώνης. Ήταν η πρώτη γυναίκα που κατάφερε κάτι τέτοιο. Στη συνέχεια δημιούργησε οργανώσεις και σωματεία για τη συμμετοχή των γυναικών στον αθλητισμό και άνοιξε το δρόμο ώστε να διεξαχθεί και μαραθώνιος γυναικών για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άτζελες το 1984.
