Ορατό μοιάζει το ενδεχόμενο να νοσταλγήσουμε στην Ελλάδα την προηγούμενη περίοδο διακυβέρνησης της Άνγκελα Μέρκελ ή και τον… Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ως υπουργό Οικονομικών, εφόσον οι Φιλελεύθεροι αναλάβουν τα ηνία της οικονομικής πολιτικής της Γερμανίας ή κατορθώσουν έστω να βάλουν συγκεκριμένους όρους σχετικά με την Ελλάδα στην καγκελάριο της Γερμανίας.
Και μπορεί οι προηγούμενοι κυβερνητικοί εταίροι της, οι Σοσιαλδημοκράτες να είχαν αποποιηθεί το «πικρό ποτήρι» της χάραξης οικονομικής πολιτικής, ενώ και ο ίδιος ο Σόιμπλε εξαναγκαζόταν τελικά σε συμβιβασμό από την Μέρκελ, ωστόσο είναι αμφίβολο ότι το ίδιο θα συμβεί και με το νέο κυβερνητικό σχήμα.
«Για την Ελλάδα τα πράγματα ξεκάθαρα δυσκολεύουν», επισημαίνει στο star.gr ο Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου Θανάσης Διαμαντόπουλος, υπενθυμίζοντας μία έκφραση που είχε χρησιμοποιήσει παλαιότερα ο σημερινός πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. «Χαριτολογώντας θα μπορούσα να πω ότι από το “go back κυρία Μέρκελ” θα μπορούσαμε να βρεθούμε στο… “ Μέρκελ θα λες και κλαις”, αναπολώντας τις εποχές που η καγκελάριος είχε λιγότερη ενδοκυβερνητική πίεση απ’ ότι θα έχει πλέον και με τους Φιλελεύθερους να παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην οικονομική πολιτική» τονίζει. Υπενθυμίζει ακόμη ότι έναντι της χώρα μας το FDP είχε συχνά την ίδια αρνητική θέση, έστω και με πιο ήπιο φραστικά τρόπο.
Σχετικά με το ενδεχόμενο να νοσταλγήσουμε και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο χαρτοφυλάκιο του Υπουργού Οικονομικών, ο Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου τονίζει:
«Ο Σόιμπλε ήταν ένας οπαδός της ακραίας δημοσιονομικής λιτότητας, πειθαρχίας, ακαμψίας κλπ. Αλλά είναι γεγονός ότι συνεργαζόμενος με την Μέρκελ αποδέχθηκε το πρόταγμα της ενιαίας Ευρώπης και ότι δεν πρέπει αυτή να ακρωτηριασθεί, καθώς θα έχει πολιτικό κόστος. Οι Φιλελεύθεροι, σε αντίθεση με τους Χριστιανοδημοκράτες, έχουν επενδύσει στο αντίθετο. Πιστεύουν ότι η έξοδος της Ελλάδας επιφέρει πολιτικά οφέλη για τους ίδιους και πρέπει να είναι κυρίαρχο πολιτικό πρόταγμα».
Αλλά και όσον αφορά στις συνέπειες του εκλογικού αποτελέσματος στην Ευρώπη και στις σχέσεις της Γερμανίας με τις άλλες χώρες, ο κ. Διαμαντόπουλος υπογραμμίζει: «Δυσχεραίνεται το ενοποιητικό μήνυμα του Μακρόν και οι εθνικοί εγωισμοί ενισχύονται από ένα τέτοιο αποτέλεσμα».
Προβλέπει ακόμα ότι η ίδια η Γερμανία θα είναι πλέον πιο δυσκυβέρνητη, καθώς Πράσινοι και Φιλελεύθεροι έχουν αποκλίνουσες πολιτικές φιλοσοφίες στον οικονομικό τομέα, με τους πρώτους να είναι υπέρ της δημοσιονομικής χαλάρωσης και τους δεύτερους να είναι υπέρ της λιτότητας. «Προβλήματα στην διακυβέρνηση της Γερμανίας, θα προκαλέσουν με την σειρά τους προβλήματα σε όλη την Ευρώπη και κυρίως την δυναμική της οικονομικής ενοποίησης που ήθελε να αναζωογονήσει ο Μακρόν» υπογραμμίζει.
Όσον αφορά πάντως το ενδεχόμενο να βρισκόμαστε ενώπιον της αναβίωσης του εφιάλτη του ναζισμού στην Γερμανία, ο Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου διευκρινίζει:
«Το αρχικό στίγμα του AfD ήταν πολύ σκληρό και στην πορεία καταβλήθηκε προσπάθεια να γίνει πιο ψηφο-ελκυστικό» αναφέρει και συμπληρώνει ότι «είναι περισσότερο ψήφος αγωνίας όσον αφορά την ενσωμάτωση κάποιων ανθρώπων στο πολιτισμικό και ιδεολογικό σύστημα που συνέχει την Γερμανία παρά συνειδητή επιλογή κάποιων προταγμάτων του κόμματος». Όπως επισημαίνει ακόμη, η επιλογή του 34% των ψηφοφόρων υπέρ της Λεπέν στη Γαλλία, από αυτή την άποψη, «ήταν πιο επικίνδυνη, καθώς επρόκειτο για επιλογή μοντέλου κοινωνίας και εντολή διακυβέρνησης».
Ο κ. Διαμαντόπουλος συμπληρώνει ότι δεν υπάρχουν επίσης ενδείξεις για παραστρατιωτική οργάνωση και προσφυγή στη φυσική βία (μέσω «ταγμάτων εφόδου» κλπ) που είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ακροδεξιών κινημάτων διαμαρτυρίας και των κομμάτων με ξεκάθαρα φασιστικά πρότυπα. Επισημαίνει όμως ότι υπάρχει λεκτική βία όπως και μορφές παρεμπόδισης άλλων ανθρώπων στην άσκηση επαγγελματικής δραστηριότητας και ότι συχνά αυτά τα όρια στον τρόπο δράσης μεταξύ βίας και μη - βίας είναι ασαφή.
Μπορεί το αίτημα για «απλή και άδολη αναλογική» να είναι πάγιο ζητούμενο όλων των κομμάτων της Αριστεράς στη χώρα μας, αλλά ο κ. Διαμαντόπουλος προειδοποιεί ότι το εκλογικό σύστημα, με το οποίο έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα ως Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών και έχει εκδώσει αρκετά βιβλία, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο να αυξηθεί η δύναμη ενός ακραίου κόμματος.
«Κυρίως οι χώρες στις οποίες παρατηρούμε τα εκλογικά ποσοστά των ακροδεξιών κομμάτων να έχουν αυξηθεί ή να είναι και διψήφια, πλην Γαλλίας, είναι χώρες όπως η Αυστρία, η Ολλανδία, η Γερμανία (πλέον) και η Ουγγαρία με ολοσχερή αναλογική. Και αυτό δεν οδηγεί τον εκλογέα στο δίλημμα “αυτός ή εκείνος” μεταξύ δύο υποκειμένων του ενδοσυστημικού πολιτικού λόγου, αλλά επιτρέπει να καταγράφει τη δυσαρέσκειά του με μεγαλύτερη άνεση». Υπενθυμίζει μάλιστα ότι και το ισχύον ελληνικό εκλογικό σύστημα, παρά τους μηχανισμούς που διαθέτει για την άμβλυνση της αναλογικότητας στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, είναι σε σημαντικό βαθμό, κατά το 83% όπως αναφέρει, σύστημα απλής αναλογικής.
«Σκεφθείτε ότι αν είχαμε το εκλογικό σύστημα των πρώτων ετών της μεταπολίτευσης, τα κόμματα των άκρων ή του ιδεολογικού περιθωρίου θα μπορούσαν να βγάλουν βουλευτές μόνο στις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες, της Αττικής και της Θεσσαλονίκης. Τώρα μπορούν να εκλέξουν βουλευτές παντού, σε εθνική βάση» τονίζει.
Του Αλέξη Διακόπουλου
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
