Γιώργος Κιμούλης. Διαφορετικός, ανατρεπτικός, με απόψεις που πάντοτε σχολιάζονται από τους συναδέλφους του και όχι μόνο. Φέτος «ανεβάζει» τον Οθέλλο, με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και την Σμαράγδα Καρύδη. Ο «πυρετός» των προετοιμασιών ήταν πάντα κάτι που του άρεσε. Πόσο μάλλον εάν πρόκειται για μια τραγωδία του Σαίξπηρ. «Eίμαι απ’αυτούς που περνάνε καλύτερα πριν καν αρχίσουν οι πρόβες, όταν συνδιαλέγομαι με το κείμενο. Ξέρεις, όσο μεγαλώνει, ο καλλιτέχνης περνά από διάφορες φάσεις: Το πρώτο στάδιο είναι η κατάθλιψη, ακολουθεί η μανιοκατάθλιψη και κάποια στιγμή φτάνει στην κατατονία. Πρέπει, δε, να σου πω πως στον τόπο της κατατονίας γίνονται οι μεγάλες δημιουργίες. Τότε που νιώθεις πως δεν υπάρχει διαφυγή από πουθενά».
Με τις γυναίκες, αλήθεια, είναι σε πόλεμο; «Μα με τις γυναίκες, εάν δεν είσαι σε πόλεμο, δεν υπάρχει σχέση».
Η σπουδαίος πρωταγωνιστής, που πολλοί έχουν χαρακτηρίσει ως κορυφαίο, παραδέχεται πως δεν είναι λίγα εκείνα τα χαρακτηριστικά του που έχουν αλλάξει ή προσαρμοστεί στην ηλικία του, αλλά και τις συνθήκες της εκάστοτε εποχής. Μεγαλώνοντας, πολλά αλλάζουν άλλωστε και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο. «Ο μεγαλύτερος, ο πραγματικός εχθρός, είναι η συναισθηματική κόπωση. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να το προγραμματίσεις ή να το διαχειρισθείς. Συμβαίνει. Μικρότερος, το πεδίο της μάχης το εγκατέλειπα δύσκολα. Μεγαλώνοντας το εγκαταλείπω πιο εύκολα. Νομίζω πως αυτό είναι μάλλον απόρροια μιας αίσθησης θανάτου, τέλους. Θέλω να πηγαίνω στο παρακάτω, που μπορεί να είναι πιο έτοιμο να με δεξιωθεί ή να είμαι πιο πρόθυμος να το δεξιωθώ εγώ».