Όπως λέει, μέχρι να γίνει τραγουδίστρια πέρασε δύσκολα. Στο σχολείο επειδή ντρεπόταν που οι συμμαθήτριές της φορούσαν επώνυμα αθλητικά παπούτσια και εκείνη από την λαϊκή τους έλεγε ότι και τα δικά της είναι μάρκα, ενώ δούλεψε μοιράζοντας φυλλάδια στον δρόμο και σε σουβλατζίδικο από το οποίο τελικά την απέλυσαν.
«Κάθε δουλειά που έκανα, ήθελα να την κάνω καλά. Για να προοδεύσω. Και θυμάμαι όταν ήμουν στο μαγαζί με τα ρούχα ήμουν η πρώτη που έτρεχε κάθε μέρα να σφουγγαρίσει, να σκουπίσει, να τακτοποιήσει πριν ανοίξουμε...», συνεχίζει η Ελένη και αποκαλύπτει πως στην τελευταία σελίδα του λευκώματός της γράφει: «εύχομαι μια μέρα να γίνω μια μεγάλη τραγουδίστρια».
Το όνειρο έγινε πραγματικότητα όταν πήγε σε μία οντισιόν και είπε ψέματα σε κάποιον μάνατζερ ότι ασχολείται με το τραγούδι. Εκείνος την έστε��λε σε ένα μαγαζί επί της Πειραιώς που δεν υπάρχει πια και... το νερό μπήκε στο αυλάκι. «Δεν είχα κάνει ποτέ μου μαθήματα φωνητικής, ούτε είχα πάει σε ωδείο. Ήθελα, αλλά δεν υπήρχε ποτέ η οικονομική δυνατότητα. Είχα καταφέρει, όμως, να μάθω λίγη κιθάρα. Όπως και να ‘χει, με πήραν. Και ξεκίνησα», αφηγείται η ίδια.
Όσο για την κουβέντα που γίνεται για την καταγωγή της; Η ίδια δεν νοιάζεται και επισημαίνει με νόημα: «δεν είμαι Μεξικάνα ή οτιδήποτε άλλο. Είμαι Αθηναία. Αν με έλεγαν Ελένη Παπαδοπούλου δεν θα υπήρχε πρόβλημα»! Eμάς, πάντως, δεν μας νοιάζει τι είσαι... Όμως, αφού μας συστήθηκες ως Μεξικάνα, μην μας το κάνεις Αθηναία τώρα!