Ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης, Κώστας Γαβράς ήρθε από τη Γαλλία στην Ελλάδα για να παρουσιάσει την αυτοβιογραφία του.
Ο μετρ του πολιτικού κινηματογράφου, μίλησε αποκλειστικά στην Άννα Σταματιάδου και το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του STAR για τη ζωή του, τη νέα του ταινία, την Ελλάδα, ακόμη και για την fake είδηση του θανάτου του…
«Εγώ το έμαθα τελείως τυχαία, μια συνάδελφος σας από την ΕΡΤ μου τηλεφώνησε και μου λέει «εδώ λένε πως έχετε πεθάνει» και έτσι το έμαθα! Οι γιοι μου και η γυναίκα μου το είχαν μάθει πριν και ήταν αναστατωμένοι. Είναι μια περίεργη κατάσταση αλλά ήταν και αστείο συγχρόνως…» είπε ο ίδιος χαρακτηριστικά.
-Βρισκόμαστε κάτω από την Ακρόπολη, τα συναισθήματα σας κάθε φορά που έρχεστε εδώ;
Τα συναισθήματα, όταν έρχεται κανείς εδώ είναι πολύ δυνατά. Θυμάμαι παλιά μέναμε στον Κολωνό και από τα παράθυρα της κουζίνας μπορούσαμε να βλέπουμε από μακριά την Ακρόπολη. Τότε συχνά η μητέρα μου έλεγε: «αυτοί είμαστε εμείς» και έτσι έχει μείνει πολύ βαθιά στην ύπαρξη μου. Το ότι μου ζητήσατε να έρθουμε εδώ, ήταν ακόμη πιο συγκινητικό…
-Είστε εδώ με αφορμή το καινούργιο σας βιβλίο, μια υπέροχη δουλειά περίπου 500 σελίδων, την αυτοβιογραφία σας «Πήγαινε εκεί όπου είναι αδύνατο να πας». Εσείς τα καταφέρατε, όμως η αρχή είχε δυσκολίες...
Με το βιβλίο μου θέλω να δείξω πως "όλα είναι δυνατά", όπως έλεγε και ο Νίκος Καζαντζάκης. Όντως στην αρχή, υπήρχαν δυσκολίες. Έφυγα από την Ελλάδα στο Παρίσι, το ’55 με 110 δολάρια στην τσέπη. Στο Παρίσι αρχικά με περίμενε, ένας συμφοιτητής, που είχε βρει ένα δωμάτιο να μείνουμε μαζί. Όμως όταν πήγα να τον βρω, τον είχαν διώξει, γιατί είχε κάνει κάποιες ατασθαλίες. Έτσι δεν ήξερα που να πάω...
-Πόσο καιρό σας πήρε να βρείτε τα πατήματα σας;
Ήταν δύσκολα στην αρχή, η γαλλική κοινωνία δύσκολα δέχεται τους ξένους. Είχε κάποια μοναξιά, η οικογένεια μου ήταν μακριά, χρειαζόταν να δουλεύω κιόλας, δεν υπήρχαν και τηλέφωνα τότε. Αλλά ο κόσμος ήταν τόσο ανοιχτός. Στο πανεπιστήμιο υπήρχε λίστα με δουλειές για τους φοιτητές, σήμερα δεν υπάρχουν αυτά…
-Καθοριστικό ρόλο στη ζωή σας είχε και η μητέρα σας..
Η μητέρα μου ήταν σχεδόν αγράμματη, αλλά μας έλεγε συνέχεια ότι «πρέπει να μάθετε γράμματα». Και όντως ο ένας μου αδελφός έγινε γιατρός και ο άλλος δικηγόρος ..
-Φανταζόσασταν αυτή την πορεία, όταν ήσασταν φοιτητής;
Καθόλου. Ότι έγινα δεύτερος βοηθός σκηνοθέτη σε μια μέρα τελείως απρόοπτα, ήμουν κατάπληκτος. Και ύστερα έγινα πρώτος βοηθός… Και το πρώτο φιλμ δεν το περίμενα καθόλου. Ήμουν όμως και τυχερός, και η τύχη ήταν
ότι συνάντησα ανθρώπους που ήταν πολύ ανοιχτοί και με βοήθησαν να αλλάξω οπτική.
-Υπάρχει κάποια στιγμή για εσάς που σας έχει στιγματίσει ιδιαίτερα;
Ναι η πιο σημαντική στιγμή, ήταν όταν είχα ένα σενάριο που το διάβασε η Σιμόν Σινιορέ και μου λέει «η κόρη μου είναι μικρή ακόμη για να παίξει, αλλά αν θες μπορώ εγώ να κάνω αυτόν τον ρόλο». Αυτό όλο ήταν πολύ θετικό, αλλά και δύσκολο επίσης, γιατί αν δεν πήγαινε καλά τότε με το φιλμ, μπορεί να μην έκανα ό,τι έκανα στη συνέχεια.
-Τι συμβουλή θα δίνατε στους νέους κινηματογραφιστές;
Είναι δύσκολο να δίνεις συμβουλές. Όταν θέλει κάποιος να κάνει κινηματογράφο, πρέπει να επιμένει παρόλο τις δυσκολίες, πρέπει να έχει πάθος, αληθινό πάθος. Νομίζω ωστόσο πως η Ελλάδα έχει πολλά ταλέντα, απλώς δεν έχει ευκολίες.
-Περπατήσατε σε κόκκινα χαλιά, βραβευτήκατε με όσκαρ, συνεργαστήκατε με πολλούς διάσημους ηθοποιούς. Φιλίες στον χώρο αυτό αποκτήσατε;
Είμαστε φίλοι με τον Γιώργο Νταλάρα, γιατί μου άρεσαν πολύ τα τραγούδια του, ο τρόπος που τραγουδούσε και το περιεχόμενο των τραγουδιών του. Γνωρίζω πολύ κόσμο, αλλά δεν είναι φίλοι μου, διότι η φιλία είναι για μένα κάτι πολύ σοβαρό. Ο κινηματογράφος έχει γίνει μύθος, ενώ τα πράγματα είναι αρκετά απλά. Εκείνο που είναι σημαντικό είναι αυτό που κάνουμε. Τα κόκκινα χαλιά, τα βραβεία είναι δευτερεύοντα και κυρίως όταν κάποιος τα έχει, δεν τα σκέφτεται .Εκείνο που είναι πιο σοβαρό, είναι εκείνο που κάνουμε και πως το δέχονται οι άνθρωποι.
-Σας χαρακτηρίζουν «πατέρα» των πολιτικών θρίλερ....
Ο πολιτικός κινηματογράφος υπήρχε πάντα από την εποχή του Τσάρλιν Τσάπλιν, όταν έκανε το “modern times” . Ο κινηματογράφος είναι βασικά πολιτικός, γιατί απευθύνεται σε εκατομμύρια ανθρώπους. Εγώ έκανα τα φιλμ με τον δικό μου τρόπο, ο δικός μου τρόπος ήταν διαφορετικός από τους άλλους, εγώ την ιδέα του “ πατέρα” δεν την δέχομαι
-Θα σας ενδιέφερε κάποιο πολιτικό αξίωμα;
Όχι όχι δεν με ενδιαφέρει, νομίζω ότι εκείνο που ξέρω να κάνω είναι ο κινηματογράφος, τα άλλα είναι άλλες δουλειές. Και κυρίως να έρθω στην Ελλάδα να γίνω υπουργός μετά από τόσα χρόνια απουσίας, πως είναι δυνατόν; Παρόλο που πρόεδρος…. είναι κάτι πολύ συγκινητικό, όταν στο προτείνει κάποιος σοβαρά…
-Οι πολιτικοοικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα σας έδωσαν "τροφή" για να κάνετε νέο φιλμ;
Ναι βεβαίως! Δουλεύω για μια ταινία που έχει σχέση με αυτή τη μεγάλη κρίση. Η σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη και κυρίως η αρνητική στάση της Γερμανίας απέναντί στην κατάσταση. Από την πρώτη μέρα της κρίσης μαζεύω υλικό και τώρα νομίζω έχω φτάσει στο σημείο να γίνει αυτό το φιλμ. Ελπίζω ένα μεγάλο μέρος των γυρισμάτων να γίνει στην Ελλάδα, γιατί αφορά την Ελλάδα… Στα ταξίδια μου, ξέρετε, ακούω συνεχώς για την Ελλάδα. Εκείνο που δεν ξέρουμε εμείς οι Έλληνες είναι ότι η χώρα μας είναι παντού. Όπου πάω και λέω ότι είμαι Έλληνας, αλλάζει το πρόσωπο των ανθρώπων… Είναι πολύ συγκινητικό να είναι κανείς Έλληνας..
-Η ζωή σας στη Γαλλία πως είναι; Είστε παππούς, έχετε μια υπέροχη γυναίκα που είναι σαν "φύλακας άγγελος ", πάντα δίπλα σας…
Αυτή είναι μια άλλη τύχη που είχα στη Γαλλία… να συναντήσω την Μισέλ. Και είμαστε ένα ζευγάρι από τα λίγα στον γαλλικό κινηματογράφο που δεν έχουμε χωρίσει. Είμαστε με τη Μισέλ σχεδόν 50 χρόνια. Στην Ελλάδα πιστεύουμε ότι οι γυναίκες είναι ιδιοκτησία μας, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι. Οι γυναίκες είναι σαν και εμάς, είναι άνθρωποι και αυτές, έχουν τον χαρακτήρα τους. Αυτό που καταλάβαμε με τη Μισελ είναι πως πρέπει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, χωρίς να προσπαθούμε να τον αλλάξουμε.
-Πως διασκεδάζετε; Είστε ένας κλασικός παππούς που θα πάρει τα εγγονάκια του και θα τα πάει στο πάρκο ή προσπαθείτε να τους μυήσετε στο σινεμά;
Με τα εγγόνια μου βλέπουμε πολλές ταινίες, κάνουμε αστεία, μου λένε τι σκέπτονται, κοιμούνται μαζί μας στο σπίτι. Τα καλοκαίρια ερχόμαστε οικογενειακώς για διακοπές, στη Τζια. Έχουμε μια σχέση πολύ ανοιχτή. Φανταστείτε δεν με λένε παππού, αλλά με φωνάζουν: Κώστα!
-Ήσασταν και χορευτής. Χορεύετε σήμερα;
Όχι δεν χορεύω (γέλια) Χόρευα όταν ήμουν νέος, γιατί ο χορός είχε μια έννοια. Πάντως ήξερα και ξέρω δηλαδή, όλους τους ελληνικούς χορούς: από τσάμικο, καλαματιανό, κρητικούς, και ποντιακούς χορούς .
-Τι εύχεστε για τη ζωή σας; Με τι θα είστε ευτυχισμένος, ικανοποιημένος χαρούμενος;
Για εμάς τους σκηνοθέτες, η ζωή δεν μετριέται με τα χρόνια, αλλά με τα φιλμ. Λοιπόν έχω κάνει καμιά εικοσαριά φιλμ, εκείνο που με ενδιαφέρει είναι το επόμενο έργο, και φυσικά η οικογένεια, τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Επίσης, με ενδιαφέρει η διαχείριση της γαλλικής ταινιοθήκης που μου την έχουν αναθέσει οι Γάλλοι, αλλά και το μέλλον του κινηματογράφου.