Tον 27χρονο Σάλβο Κοσμαδάκη τυγχάνει να τον γνωρίζω προσωπικά και προσφάτως είδα μια συγκινητική φωτογραφία στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook που συγκέντρωσε πολλά likes και shares. Σε αυτήν είναι ο ίδιος ντυμένος κλόουν δίπλα σε μια μικρή ασθενή. Στα ποδαράκια της έχει μπαλόνια, μαρκαδόρους και χαρτιά….
Ο 27χρονος νεαρός με το πλατύ χαμόγελο, σε αντίθεση με άλλους νέους της ηλικίας του που επιλέγουν επαγγέλματα της «μόδας», ακολούθησε το παιδικό του όνειρο και έγινε κλόουν! Όπως μοιράζει χαμόγελα σε συγγενείς και φίλους στην καθημερινότητά του, το ίδιο κάνει και στα παιδικά πάρτι που τον καλούν αλλά και στα νοσοκομεία όπου παιδάκια με σκυθρωπά προσωπάκια νοσηλεύονται!
«Όταν ήμουν μικρός οι δικοί μου καλούσαν κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου τον διάσημο κλόουν Τοτό. Εγώ είχα ξετρελαθεί μαζί του… με αυτά που φορούσε, με τα αστεία και τα κόλπα που έκανε! Μου άρεσε τόσο πολύ ότι σκορπούσε το χαμόγελο στους γύρω του. Έτσι όταν μετά από χρόνια τον συνάντησα τυχαία, του είπα πως θα ήθελα να δουλέψω στο πλάι του. Έτσι και έγινε. Δίπλα του έμαθα και μαθαίνω πώς να είμαι ένας καλός κλόουν, που διώχνει τη λύπη από τα πρόσωπα μικρών και μεγάλων. Ο κλόουν Τοτός μου συμπεριφέρθηκε σαν δεύτερος πατέρας», αναφέρει ο ίδιος.
Ο Σάλβος σε μικρή ηλικία σε παιδικό πάρτι με τον κλόουν Τοτό που τον ενέπνευσε
Κάπως έτσι ο Σάλβος ξεκίνησε δειλά-δειλά στα 20 του τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα. Μιλώντας στο star.gr, εξηγεί πως το να είσαι κλόουν και ειδικά doctor clown –που επισκέπτεσαι παιδάκια στα νοσοκομεία- απαιτεί τεράστια ψυχικά αποθέματα!
Ο Σάλβος τώρα ως κλόουν δίπλα στον κλόουν Τοτό
«Το να είσαι κλόουν δεν είναι κάτι απλό και εύκολο. Αρχικά πρέπει να μπορείς να κάνεις του άλλους να γελάνε. Πρέπει να τσαλακώνεσαι, να φαίνεσαι αστείος. Όπως και να είσαι ψυχολογικά καλείσαι να διασκεδάσεις μικρούς και μεγάλους. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, έκανα τους άλλους να γελάνε. Ήμουν στην παρέα αυτός που έκανε πλάκες και δεχόταν επίσης. Δεν είχα το κόμπλεξ του να τσαλακωθώ. Έτσι δεν είχα και ποτέ κόμπλεξ να πω πως είμαι κλόουν. Κάθε φορά που λέω σε κάποιον τι δουλειά κάνω, η αντίδραση είναι η ίδια. Γελάνε και μου λένε “σοβαρά;” Mετά θέλουν να μάθουν το πώς και το γιατί. Στην πραγματικότητα εγώ είμαι πολύ τυχερός γιατί έχω κάνει το χόμπι μου επάγγελμα»!
Ο Σάλβος, αναφέρεται και στην πιο δύσκολη στιγμή της μέχρι τώρα επαγγελματικής του πορείας. «Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να είσαι χάλια ψυχολογικά και όχι μόνο να πρέπει να είσαι χαμογελαστός –λόγω δουλειάς- αλλά να πρέπει να κάνεις και τους άλλους να γελάσουν; Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που έμαθα πως πέθανε ο θείος μου. Με πήρε τηλέφωνο η ξαδέρφη μου η Ελίνα και μου το είπε λίγο πριν ξεκινήσω παράσταση σε σχολείο με 300 παιδάκια! Θυμάμαι πως μόλις τελείωσα την παράσταση, έκλαψα στο αυτοκίνητο καθώς πήγαινα για την επόμενη παράσταση όπου πάλι θα έπρεπε να “φορέσω” το χαμόγελό μου! Όταν είσαι κλόουν είναι φορές που νιώθεις να αδειάζεις. Δεν μένει πολύ χαμόγελο για εσένα».
Αυτό όμως που πραγματικά απαλύνει την ψυχή του, όπως λέει στο star.gr, είναι όταν διώχνει την στεναχώρια από τα πρόσωπα παιδιών με παθήσεις που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία.
«Στο πλαίσιο της συνεργασίας του γραφείου στο οποίο εργάζομαι (Clownorama - Clown TOTO) και της ΜΚΟ “Ανοιχτή Αγκαλιά”, επισκέπτομαι νοσοκομεία στα οποία νοσηλεύονται παιδάκια και με την στολή του doctor clown βάζω τα δυνατά μου για να κάνω τα ίδια αλλά και τους γονείς τους να χαμογελάσουν. Έχω πάει σε παιδάκια που έχουν υποβληθεί σε επεμβάσεις ρουτίνας, αλλά και σε άλλα που είτε έχουν σοβαρά προβλήματα στην καρδιά, είτε καρκίνο, είτε ακόμα έχουν εγκαταλειφθεί από τους γονείς τους.
Πρόκειται για το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς μου. Κάθε φορά που χτυπάς την πόρτα του δωματίου στο νοσοκομείο, δεν ξέρεις τι θα αντικρύσεις. Συνήθως βλέπεις παιδάκια θλιμμένα και γονείς με βλέμμα χαμένο στο άπειρο, πρόσωπα σκυθρωπά. Τότε προσπαθείς να κάνεις το φαινομενικά ανέφικτο. Να τους κάνεις να ξεχαστούν, να γελάσουν. Σχεδόν πάντα τα καταφέρνω. Στα παιδάκια δίνουμε και δωράκια, όπως μαρκαδόρους, μπαλόνια κλπ.
Κατά καιρούς με έχουν συγκινήσει οι ζωγραφιές που έχω πάρει από τους μικρούς μου φίλους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πολύ βαριά άρρωστο παιδάκι που είχε ζωγραφίσει έναν κλόουν, εμένα, και μου έγραφε “ευχαριστώ”».
Καταλήγοντας, τονίζει: «Το χαμόγελο και η ελπίδα είναι η συνταγή για μια καλύτερη ζωή»!
Ρεπορτάζ: Μαρία Κυπραίου
Email: mkipreou@star.gr
