Ο πρώ��ος και βασικότερος λόγος που το ελληνικό χρέος δεν θα αναδιαρθρωθεί υπέρμετρα, ή δεν θα υποστεί κανενός είδους κούρεμα επί του κεφαλαίου, όπως συνήθως ακούγεται πως ζητά το ΔΝΤ, είναι πως κανένας στην ΕΕ δεν πρόκειται να δεχθεί να χάσει λεφτά από τα δάνεια προς την Ελλάδα, απλά και μόνο για να λάβει η χώρα περί τα 16 (ή λιγότερα) δις από το Ταμείο και όχι από τον ESM.
Αυτή τη φράση χρησιμοποίησε το Σαββατοκύριακο κοινοτικός αξιωματούχος με καλή γνώση των αγορών για να εξηγήσει γιατί είναι τελείως λάθος η δημόσια ρητορική περί κουρέματος και πολέμου ΔΝΤ με ΕΕ για το ελληνικό χρέος.
Ο Αξιωματούχος παραπέμπει το STAR στα πρόσφατα κείμενα των αποφάσεων του eurogroup και του ESM το καλοκαίρι, αλλά και στο ίδιο το FFA (financial facility agreement) μεταξύ της κυβέρ��ησης και των δανειστών.
Με βάση τα παραπάνω προκύπτει ότι:
Η ευρωζώνη έχει δανείσει στο γνωστό πακέτο των μέχρι 86 δις, όλα τα σχετικά ποσά για να αποπληρώσει τα δάνεια προς το ΔΝΤ την επόμενη τριετία.
παρομοίως έχει μεριμνήσει για την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους μέχρι την αποκατάσταση του αυτόνομου δανεισμού,
με βάση το FFA και την προσωρινή προβολή του χρέους στον χρόνο, μεγάλες υποχρεώσεις αποπληρωμής δεν υπάρχουν μέχρι το τέλος της δεκαετίας, αλλά και μετά από αυτό,
και τέλος το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού χρέους το κατέχει ο ΕSM, ο EFSF και τα κράτη μέλη μέσω των διμερών δανείων,
το χρέος προς το ΔΝΤ (από τα δάνεια του 2010 και μετά) θα έχει αποπληρωθεί μέσα στην δεκαετία,
το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους είναι σήμερα 4% του ΑΕΠ,
Το τελευταίο στοιχείο δείχνει ακριβώς ότι το σημερινό πρόβλημα της Ελλάδα δεν είναι το χρέος, αλλά το έλλειμμα, δηλαδή το πως θα βάλει σε τάξη τον προϋπολογισμό της. Μάλιστα αυτό το 4% είναι υπό-τριπλάσιο του ορίου του 15% που έχει ακουστεί ως υπόθεση εργασίας και αντανακλά ακριβώς το πόσο φτηνά δανείζει τη χώρα ο ESM / EFSF.
Το επόμενο στοιχείο που πρέπει κανείς να δει είναι τι πρωτογενές πλεόνασμα προβλέπει το πρόγραμμα για την περίοδο της χαμηλής εξυπηρέτησης και την περίοδο της πραγματικής αποπληρωμής - δηλαδή μετά το 2025, όταν αρχίζουν και οι βασικές λήξεις δανείων. Το 3% με 3,5% πρωτογενούς πλεονάσματος δεν αποτελεί πρόβλημα σε μια οικονομία που θα αναπτύσσεται με ένα ποσοστό κοντά στο 2%.
Οι δηλώσεις Ντάισελμπλουμ, που δεν αποτελούν τίποτα άλλο από αναδιατύπωση των δηλώσεων Ρέγκλικγ (επικεφαλής του ESM) ο οποίος λέει εδώ και 3 χρόνια το ίδιο πράγμα: ότι εν ολίγοις, η αναδιάρθρωση του χρέους είναι μια υπερτιμημένη ιστορία που την αναμασά η μια ή η άλλη πλευρά για λόγους που δε σχετίζονται με τις πραγματικές ανάγκες εξυπηρέτησης.
Όσες φορές το STAR εξέφρασε τους δημόσιους ελληνικούς προβληματισμούς στους παράγοντες των Βρυξελλών και του Λουξεμβούργου, εισέπραξε την ίδια αγανάκτηση για το πως ακόμα το αυτονόητο, των δημόσια διαθέσιμων κειμένων δεν έχει γίνει κτήμα του πολιτικού διαλόγου και των media.
Βεβαίως οι εταίροι στο πλαίσιο των συνομιλιών με το ΔΝΤ θα προβούν σε μια αναδιάρθρωση. Αυτή όμως δεν θα έχει καμία επίπτωση στους προϋπολογισμούς ως το 2025, κάνοντας την πολιτική της εκμετάλλευση πολύ δύσκολη. Το πια είναι τα όρια της αναδιάρθρωσης έχει περιγράψει ο ίδιος ο καθ’ ύλην αρμόδιος Κλάους Ρέγκλιγκ στην ετήσια παρουσίαση των πεπραγμένων του ESM στο Λουξεμβούργο, επί δύο συναπτά έτη.
Συνεπώς τα δάνεια των εταίρων δεν είναι πρόβλημα για την Ελλάδα και ακόμα και αν υπάρχουν στο μέλλον μεγάλες συγκεντρώσεις λήξεων και αυτές θα αμβλυνθούν.
Αυτό που θα αποτελούσε πρόβλημα θα ήταν η Ελλάδα να άρχιζε πάλι να εκταμιεύει ακριβά και βραχυχρόνια δάνεια από το ΔΝΤ, δυσκολεύοντας την δημοσιονομική προσαρμογή τώρα, στις χρονιές της ύφεσης.
Άρα η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να επιθυμεί τη συμμετοχή του Ταμείου στο πρόγραμμά της με λεφτά. Για να το αποφύγει αυτό δεν έχει παρά να αρχίσει να δημιουργεί τις συνθήκες για να αρχίσει να χτυπά την πόρτα των αγορών το επόμενο καλοκαίρι. Για να συμβεί αυτό πρέπει να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις μέσα στο πρώτο εξάμηνο. Η δυναμική που θα δημιουργηθεί, εκτιμούν οι Βρυξέλλες, μπορεί σε συνδυασμό με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να αλλάξει τα πάντα. Όλα τα άλλα είναι απλά όμορφα πρωτοσέλιδα.
Βρυξέλλες, του Θάνου Αθανασίου
