Πολύ συγκινητικός είναι ο τρόπος που η Κατερίνα Γκίκα- η επί χρόνια κοινοβουλευτική συντάκτης του Star που "έσβησε" στα 44 της χρόνια νικημένη από τον καρκίνο-μοιραζόταν τις σκέψεις της μέσα από τα κείμενά της!
Η 1η Απριλίου 2010 ήταν Μεγάλη Πέμπτη. Και η Κατερίνα Γκίκα έγραψε στο protagon το παρακάτω άρθρο με τίτλο: «Mη με ξεχάσεις Kύριε»
«Θα πάω σήμερα στην εκκλησιά. Θα πάω να μοιραστώ τα πάθη μου, θα πάω να θρηνήσω. Mπροστά στον εαυτό μου θα σταθώ και θα ανάψω ένα κεράκι. Για όλα όσα έχασα, για όλα όσα έχω ελπίδα να αποκτήσω. Θα κρυφτώ στις ήσυχες γωνίες του ναού, μόνη θα είμαι και με πολλούς. Θα δακρύζω χωρίς να ντρέπομαι. Kαι θα ξέρω μέσα μου βαθειά ότι δεν με κυνηγάνε οι δαιμόνοι που με ��πειλούσαν όταν ήμουνα μικρή.
Kαι θα ανάψω κι ένα κεράκι για τους ξένους.»
Την ίδια ώρα στο άλλο site, στο “bostanistas” στο οποίο ήταν επίσης ιδρυτικό μέλος συστηνόταν ως εξής: «Γεννήθηκα κοντά στη λίμνη με τα νούφαρα. Στη Θεσπρωτία. Κεστρίνη το λένε το χωριό μου κι έχει χωράφια που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα και τον Καλαμά να τα ποτίζει. Το πρώτο μου παιχνίδι ήταν να κρύβομαι μέσα στον κουβά από τα ροδάκινα. Η πρώτη μου δουλειά ήταν να βάζω τα φρούτα ανάλογα με το μέγεθος στις θήκες συσκευασίας. Θυμάμαι πως ανυπομονούσα να μεγαλώσω γρήγορα για να μπορώ να φτάνω και να κόβω μόνη μου τα ροδάκινα. Στην τελευταία τάξη του δημοτικού πήρα το πρώτο μου μεροκάματο, ήταν 100 δραχμές. Η πρώτη μου βόλτα ήταν για να μαζέψω μάραθο, ζουμπούλια και αγριόχορτα. Στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου οδηγούσα ήδη τρακτέρ.
Η πιο σκληρή δουλειά που έκανα ήταν το σκάλισμα στα καρπούζια. Η πιο διασκεδαστική όταν μαζεύαμε πεπόνια, έμοιαζε με πρωτάθλημα βόλεϊ. Τη μεγαλύτερη απογοήτευση την πήρα όταν μια ολόκληρη σοδειά με φασόλια, που είχαμε φυτέψει με τις αδερφές και ξαδέρφες μου, καταστράφηκε. Για να μην περιαυτολογώ, στο bostanistas νιώθω σαν να είμαι στα χωράφια μου, που τόσο μου έχουν λείψει. »
