Μια εκ βαθέων συνέντευξη έδωσε η Κατερίνα Γκαγκάκη. Η διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων του ΑΝΤ1, δεν δίστασε να μιλήσει για τους φόβους, τις ανασφάλειες, τον έρωτα, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετώπισε.
Μιλώντας για τις ερωτικές της σχέσεις, λέει:
«Είμαι ένας συγκλονιστικά ανασφαλής άνθρωπος. Ο μόνος τομέας στον οποίον υπήρξα πάντα δυνατή είναι η δουλειά μου. Στις σχέσεις μου ήμουν μονίμως η “χαμένη” και δεν έχει υπάρξει ποτέ άνδρας που να τον άφησα εγώ. Έχοντας κάνει για χρόνια ψυχανάλυση αντιλήφθηκα ωστόσο ότι ο πραγματικός θύτης των σχέσεων μου ήμουν εγώ. Την ώρα που έφτανα στο αμήν τον εκάστοτε σύντροφό μου έπεφτα στα πατώματα, σπάραζα στο κλάμα και τον ικέτευα να γυρίσει πίσω. Γι’ αυτό ζούσα. Για τη στιγμή του δράματος και του οδυρμού. Μέσα από το κλάμα αυτό δεν εξέφραζα όμως αληθινό πόνο, αλλά την ανάγκη να με προσέξει το περιβάλλον μου. Να είμαι πάντα στα μάτια τους η πρωταγωνίστρια».
Στη συνέχεια, δεν δίστασε να μιλήσει και για τις φοβίες που την κατατρέχουν:
«Θέλω να είμαι κατά καιρούς δυστυχισμένη από άμυνα. Τρέμω τις στιγμές που αισθάνομαι ευτυχισμένη μήπως εισβάλει κάποιος από το με το έτσι θέλω και μου τις στερήσει χωρίς λόγο και αιτία. Για μένα ο πόνος της στέρησης αυτών των ευτυχισμένων στιγμών είναι πολύ πιο απειλητικός από τη δυστυχία. Μια δυστυχία που, για να είμαι δίκαιη, δεν έχω βιώσει. Γι’ αυτό και φοβάμαι τη στιγμή που θα εμφανιστεί. Φοβάμαι τι μπορεί να κάνει το ίδιο μου το μυαλό στο σώμα μου και στην ψυχή μου. Ενίοτε, με φοβάμαι».
Μάλιστα, αποκαλύπτει, πως σε μικρότερη ηλικία, «πάλεψε» με την ανορεξία:
«Στα 17 μου περίπου χρόνια, εκεί που ήμουν η τέλεια μαθήτρια, αποφάσισα ότι δεν θέλω στη ζωή μου τίποτα και κανέναν. Κάπως έτσι τρύπωσαν στη ζωή μου η βουλιμία και η ανορεξία. Κατά κύριο λόγο ήμουν βουλιμική, μια ασθένεια την οποία πέρασα με πολύ άσχημο τρόπο δημιουργώντας σοβαρά ορμονικά θέματα στον οργανισμό μου. Από εκείνη την κρίση με βοήθησε να βγω ένας σπουδαίος ψυχίατρος – ψυχαναλυτής».
Τέλος, αναφέρθηκε και στο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε η μητέρα της:
«Όταν η μητέρα μου αντιμετώπισε πριν από πολλά χρόνια μια σπάνια ασθένεια, πάτησα γερά στα πόδια μου και δούλεψα σκληρά τόσο για να μην σκέφτομαι όσο και για να μην τους επιβαρύνω οικονομικά. Από αυτή την ιστορία η μητέρα μου με δίδαξε πως ένα θετικό μυαλό μπορεί να κερδίσει σε χρόνο. Δυστυχώς , εγώ είμαι ένας απαισιόδοξος, αρνητικός άνθρωπος, που θεωρεί ανοησίες όλα τα τσιτάτα περί δύναμης μυαλού και ψυχής. Γι’ αυτό και από παιδί θεωρώ την Πολυάννα το πιο ηλίθιο παραμύθι όλων των εποχών. Όχι, για το τέλος των δικών μου ανθρώπων δεν είμαι έτοιμη και ούτε πρόκειται να είμαι ποτέ. Γι’ αυτό και το ότι κάποια στιγμή θα καταρρεύσω είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο».
