Το μόνο που θυμίζει τον
ιστορικό χαρακτήρα αυτού του σπιτιού είναι μια
εντοιχισμένη μαρμάρινη επιγραφή, ενώ ως
τραγική ειρωνεία ακούγεται το
σονέτο που είχε γράψει ο μεγάλος μας ποιητής ώστε να
τιμήσει την πόλη που γεννήθηκε, την
Πάτρα:
«Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι / Στοιχειό είναι και μα προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει / Το σπίτι που γεννήθηκα, ίδιο στην ίδια στράτα / Στα μάτια μου όλο υψώνεται, όλα και μ´ του τα νιάτα / Το σπίτι ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα / Κι ανόθευτο κι αχάλαστο και με προσμένει ακόμα / Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι / Στοιχειό και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει»…