Σε ένα κτήμα της Παιανίας έχει αποσυρθεί εδώ και περίπου 20 χρόνια η Μπέτυ Λιβανού, που «σφράγισε» την μετάβαση από τον κλασσικό ελληνικό κινηματογράφο στον νεότερο. Η ηθοποιός μίλησε για την απόφασή της να εγκαταλείψει το κέντρο της Αθήνας, τον γάμο της, τους θαυμαστές της και την ερασιτεχνική κομπανία που έχει δημιουργήσει.
«Ούτε στο κέντρο της Αθήνας θέλω να ζω, ούτε στο κέντρο της Παιανίας», λέει στο περιοδικό «Εγώ Weekly» η Μπέτυ Λιβανού, προσθέτοντας πως δεν αντέχει τους ρυθμούς της πόλης και επιδιώκει την απομόνωση.
Στο κτήμα της ασχολείται ώρες ατελείωτες με την γεωργία. Όπως αναφέρει, έχει ελιές, μποστάνια, οπωροφόρα δέντρα και δύο λαχανόκηπους, τα οποία φροντίζει η ίδια έχοντας ως βοηθό έναν κηπουρό γιατί ο χώρος είναι μεγάλος. «Θέλει πολύ εργασία, αγάπη και φροντίδα», αναφέρει.
Η Μπέτυ Λιβανού μίλησε και για την πορεία της στην ηθοποιία. «Ό,τι έχω καταφέρει στην ζωή μου το κατάφερα με την άγνοια, το θράσος και την τόλμη να κάνω πράγματα που δεν ήξερα», επισημαίνει και προσθέτει πως ουδέποτε την ένοιαξε το αν θα είναι η πρωταγωνίστρια αφού «και ένας ρόλος μερικών λεπτών μπορεί να κλέψει την παράσ��αση».
«Έχω θαυμαστές, αλλά τώρα μαθαίνω γι’ αυτούς... Το να έρχεται μια γυναίκα και να σου λέει πως ο άντρας της ήταν ερωτευμένος μαζί σου είναι σημαντικό», εξομολογείται η ηθοποιός που φαίνεται ότι έχει γίνει άθελά της το τρίτο πρόσωπο σε έναν γάμο πολλές φορές!
Παντρεμένη με τον σκηνοθέτη Γιώργο Πανουσόπουλο εδώ και πολλά χρόνια, η ηθοποιός αποκαλύπτει πως το μυστικό για να αντέξει μια σχέση στον χρόνο είναι η υπομονή.
Ο χρόνος μπορεί να περνά, η Μπέτυ Λιβανού όμως δεν τον φοβάται, όπως και τον θάνατο. «Τώρα πια δεν με φοβίζουν οι ρυτίδες μου. Ούτε ο θάνατος. Παλιότερα δ��ν τον κατανοούσα καθόλου. Τρελαινόμουν!», αναφέρει.
Στον ελεύθερό της χρόνο, η ηθοποιός διασκεδάζει με μια ερασιτεχνική κομπανία που έχει φτιάξει. Σε αυτή συμμετέχει μέχρι και ο χασάπης της γειτονιάς, ενώ οι γυναίκες τραγουδούν και παίζουν κρουστά ή ντέφι. «Είναι μια συνήθεια δεκαετίας, αν και την έχουμε εγκαταλείψει τελευταία. Πρέπει να δραστηριοποιηθούμε ξανά γιατί δυστυχέστεροι γίναμε, όχι ευτυχέστεροι χωρίς αυτό», καταλήγει.
