Το γύρισμα στο οποίο έμεινε… τυφλή για 14 ώρες, αλλά και τον λόγο για τον οποίο δεν ασχολήθηκε τελικά με το μόντελινγκ, περιγράφει σε συνέντευξή της η Ζέτα Μακρυπούλια!
«Δεν ήμουν ένα μοντέλο που έκανε καριέρα στο χώρο. Πιο πολλές καμπάνιες έκανα μετά, ως ηθοποιός. Η δουλειά του μοντέλου ποια είναι; Editorials, διαφήμιση, πασαρέλα. Πασαρέλες έχω κάνει δύο και όχι σε τρανταχτά ονόματα, editorials μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, διαφημιστικά ναι, είχα κάνει κάποια. Από 13,5 χρόνων, όμως, ασχολήθηκα περισσότερο με την τηλεόραση. Επίσης, ποτέ δεν είχα αναλογίες μοντέλου. Αυτό, όταν πας σε ένα κάστινγκ όπου περνάνε εκατοντάδες κορίτσια με συγκεκριμένες προδιαγραφές, το βλέπουν. Οπότε καταλαβαίνω γιατί δεν προχώρησα εκεί. Επίσης, δεν ήταν και κάτι που με ενθουσίαζε. Από τους λίγους αυτούς καταλόγους που έχω κάνει -οι κατάλογοι είναι 50 - 60 λήψεις την ημέρα- θυμάμαι εξαντλητικές φωτογραφίσεις, με φωτογράφους και ομάδα που δεν ήξερα και όλους τότε να έχουν μια έπαρση, πόσο μάλλον αν ήσουν και καινούρια. Και φυσικά στο μόντελινγκ δεν δικαιούσαι να έχεις άποψη. Σε έχουν κλείσει για μια δουλειά και πρέπει να την κάνεις. Αυτό βέβαια το έκανα, αλλά υπήρξαν φορές που καταπιεζόμουν πολύ», λέει, στο περιοδικό «People», η όμορφη ξανθιά.
Περιγράφοντας το γύρισμα που την παίδεψε πιο πολυ από όλα, η Ζέτα αναφέρει: «δεν θα ξεχάσω μια διαφήμιση χαρτιού, στην οποία μου είχαν κλείσει τα μάτια, γιατί το concept του σεναρίου ήταν να μου περνούν διάφορα αντικείμενα από το πρόσωπο για να αναγνωρίσω την υφή. Η ομάδα παραγωγής, λοιπόν, μιλούσε για το πώς θα δείχνει πιο ωραία η ζάρα που έκανε το μεταξωτό μαντίλι, με το οποίο μου είχαν κλείσει τα μάτια. Μετά από 5 - 6 ώρες, που ακόμα δεν είχαμε τραβήξει ούτε ένα πλάνο, βρήκαμε έναν τρόπο να μπει το μαντίλι και όταν έκατσε καλά και μου είπαν να μην το βγάλω και “το χάσουμε”, πρότεινα κι εγώ να μην το βγάλω μ��χρι να τελειώσουμε. Φυσικά είπαν “ναι”, έτσι έμεινα δεκατέσσερις ώρες τυφλή, με το μαντίλι στα μάτια, για να μη χαλάσει η ζάρα! Είναι του τρελού αυτό για να σου αρέσει και να το κάνεις επάγγελμα!».
«To θέατρο έχει κι αυτό τα ζόρια του, αλλά το δέχεσαι διαφορετικά όταν νιώθεις πως σου ταιριάζει, το αγαπάς. Έχει κάτι σαδομαζοχιστικό ένας ρόλος, γιατί σου αρέσει που ταλαιπωρείσαι τόσο για αυτόν», επισημαίνει επίσης η ηθοποιός και καταλήγει: «δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος πο�� του αρέσει να ταλαιπωρείται, όμως, συνειδητά ή όχι, επιλέγω αυτό το δρόμο. Είναι ο νόμος της εξέλιξης».
