Κι όμως! Όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται, η Marilyn Monroe ήταν και ποιήτρια! Λίγους ανθρώπους εμπιστευόταν η Marilyn. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Νόρμαν Ρόστεν, έμπιστος αναγνώστης της, αμερικανός ποιητής και παλιός φίλος του τρίτου συζύγου της , Άρθουρ Μίλερ.
«Τα ποιήματα ήταν στην καλύτερη των περιπτώσεων αυτά που θα έγραφε ένας ερασιτέχνης, που σημαίνει ότι δεν προσποιούνταν τίποτε περισσότερο από αυτό που ήταν, δηλαδή μια έκρηξη συναισθημάτων με υποτυπώδη ή και καθόλου γνώση αυτής της τέχνης. Αλλά η ποιήτρια μέσα της γιατί υπήρχε κάτι τέτοιο έδινε πάντα μια μορφή στον σκοπό της» υπογράμμισε ο Νόρμαν.
Μάλιστα τόνισε πως «είχε το ένστικτο και τα αντανακλαστικά του ποιητή, της έλειπε όμως ο έλεγχος».
Όπως λέει ο ίδιος, δεν ήθελε να γίνει ποιήτρια με τη στενή έννοια του όρου. Ήθελε κάπως να αποσυμπιεστεί , να βγάλει ορισμένα πράγματα από μέσα της.
Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνουμε και από τις σημειώσεις της: «Βοήθεια, βοήθεια νιώθω τη ζωή να πλησιάζει όταν το μόνο που θέλω είναι να πεθάνω. Κραυγή ξεκίνησες και τελείωσες στον αέρα , αλλά το ενδιάμεσο που ήταν»; διάβαζε ο Ρόστεν το καλοκαίρι του 1961.
Οι στίχοι ανήκουν σε ένα σημειωματάριο που χρησιμοποιούσε η σεξοβόμβα το καλοκαίρι του 1958, στο περιθώριο των γυρισμάτων της ταινίας «Μερικοί το προτιμούν καυτό».
Η ίδια προσπαθούσε μέσα από αυτές τις γραμμές να ανοίξει την ψυχή της και να βγάλει τη μελαγχολία , αλλά και το εκτυφλωτικό φως που είχε.
