Από το σχολείο κιόλας ποτέ δεν έβγαινες μπροστά. Ποτέ δεν ήσουν αρχηγός, δεν έπαιρνες μέρος στα παιχνίδια. Ήσουν σχεδόν αόρατη αλλά πάντα το θύμα. Το παιδί που το κορόιδευαν, του έπαιρναν τα παιχνίδια, δεν το έπαιζαν.
Μεγαλώνοντας συνέχισες να μένεις σε μια γωνίτσα, όπως τότε στην αυλή του σχολείου, αποφεύγοντας ευθύνες και ενηλικίωση παράλληλα.
Δεν σε λυπάμαι. Ο ρόλος αυτός σε βολεύει. Ποτέ δεν φταις για κάτι. Πάντα οι άλλοι είναι οι υπαίτιοι.
Και τα χρόνια περνάνε και εσύ συνεχίζεις να παίζεις τον ίδιο ρόλο. Το θύμα. Που φυσικά δεν χρειάζεται να αλλάξει, να βελτιωθεί (να γίνει ίσως καλύτερο θύμα;), να προχωρήσει παρακάτω.
Δεν θέλεις την ειλικρινή αγάπη των γύρω σου, σου αρκεί η συμπόνοια και η λύπησή τους. Αν όλο αυτό σου είναι με κάποιο τρόπο οικείο, και αν κανείς από το κοντινό σου περιβάλλον δεν στο έχει πει ευθέως, βοήθησε εσύ η ίδια τον εαυτό σου.
Κοιτάξου στον καθρέπτη και κάνε του μόνο μια ερώτηση:
Κερδίζω κάτι παίζοντας το θύμα;
Η απάντηση είναι: Τίποτα εντελώς!
Αν συνεχίσεις να κάθεσαι αόρατη στη γωνίτσα σου, κινδυνεύεις από κάτι σοβαρό: Να χάσεις τη ζωή που τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς καταμεσίς της λεωφόρου.
Ζήτα τη βοήθεια ενός ειδικού όσο πιο άμεσα γίνεται.
Συντάκτης : Αλεξάνδρα Παπαδάκη
Πηγή:allyou.gr
