Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τον φονικό σεισμό της L’ Aquila στην Ιταλία, όπου έχασαν τη ζωή τους 309 άτομα, ανάμεσά τους και ο Έλληνας φοιτητής, Βασίλης Κουφολιάς. Ανασύρθηκε καταπλακωμένος από τα χαλάσματα 30 ώρες μετά το χτύπημα του Εγκέλαδου.
Μία δεκαετία μετά, η αδερφή του Διονυσία περιγράφει με συγκλονιστικά λόγια τις στιγμές που έζησε ενώ ήταν και εκείνη εγκλωβισμένη στα συντρίμμια επί 12 ολόκληρες ώρες.
«Ένιωθα την πτώση στον κενό από 17 μέτρα ύψος»
Ο σεισμός των 6,3 Ρίχτερ χτύπησε την L’ Aquila στις 03:32 τα ξημερώματα της 6ης Απριλίου του 2009. Χρόνος αντίδρασης… δεν υπήρξε.
«Μία που πήγα να σηκωθώ από το κρεβάτι και μία που κατάλαβα ότι έπεφτε το κτίριο. Με το που απλώνω το χέρι για να αγγίξω το χερούλι της πόρτας, κάτι με χτυπάει στο κεφάλι, αισθάνομαι την πτώση, να σωριάζεται το κορμί μου στη γη. Θυμάμαι ότι έχασα τις αισθήσεις μου. Έπεφτα κι ένιωθα ότι έπεφτα στο κενό. Ήμουν στον αέρα. Μέναμε στον 4ο όροφο. Νιώθω και ακούω όλον αυτόν τον χαμό. Το κτήριο, τα μπετά, τα σίδερα να με εγκλωβίζουν και λιποθυμάω. Προσπαθούσα να ξυπνήσω από τον εφιάλτη και δεν μπορούσα. Έλεγα δεν είναι πραγματικότητα, αυτό είναι όνειρο», είπε στην εκπομπή «Μετά τα Μεσάνυχτα» η Διονυσία Κουφολιά.
Από τα 17 μέτρα ύψος βρέθηκε εγκλωβισμένη στο υπόγειο. Η τελευταία φορά που άκουσε τον αδερφό της ήταν όταν εκείνη φώναξε «Σεισμός!» κι εκείνος είπε: «Παναγιά μου βοήθησέ μας». Από τότε «δεν τον ξανάκουσα ποτέ».
Οι 12 ώρες κάτω από τα συντρίμμια
«Δεν ένιωθα τα πόδια μου. Με βρήκαν σε εμβρυική στάση. Δεν ήξερα αν έχω πόδια πια, γιατί ήταν καταπλακωμένα. Έπεφτα σε λήθαργο και ξύπναγα. Κάθε φορά που ξύπναγα, πονούσα. Ένιωθα αφόρητους πόνους σε όλο το κορμί. Από τη λεκάνη και κάτω δεν ένιωθα τίποτα. Από τη μέση και πάνω ένιωθα πόνο. Στο χέρι, στη μέση, στο σβέρκο. Τα μπάζα είχαν γίνει μαχαίρια, στο κεφάλι μου υπήρχε ένα τεράστιο μάρμαρο που κατέληγε στο στομάχι μου. Τα πλευρά μου ήταν γυρισμένα από την αριστερή μεριά. Το χέρι ήταν διαλυμένο, δεν μπορούσα καν να το ακουμπήσω. Προσπαθούσα να ανασάνω. Όλο το βάρος με πλάκωνε, ενώ οι ανάσες που έπαιρνα ήταν όλο τσιμέντο. Δεν υπήρχε μέσα οξυγόνο».
«Αν έχω πόδια αξίζει να προσπαθήσω»
«Ήθελα να δω, αν αξίζει να ζω. Αν είχα πόδια. Με ότι δύναμη είχα τράβηξα το ένα μου πόδι με πολύ μεγάλη προσπάθεια. Το πίεζα για να δω αν νιώθω κάτι, αν έχω πόδι. Πάλευα, φώναζα το όνομα του αδερφού μου όλες αυτές τις ώρες. Δεν τον άκουγα. Έλεγα "Θεέ μου, μη χάσει η μάνα μας τα δύο της παιδιά σε μία ημέρα"».
Την πήγαν στο νοσοκομείο και έπεσε η πτέρυγα μετά από νέο σεισμό
Τελικά την έβγαλαν από τα συντρίμμια 12 ώρες μετά, λίγο πριν αφήσει την τελευταία της πνοή. «Έφτασα σε σημείο που ζήτησα συγγνώμη από τον Θεό, αν είχα βλάψει κανέναν. Ήταν οι τελευταίες ώρες. Δεν άντεχα άλλο. Ο οργανισμός μου πλέον παρέδιδε. Ήμουν οριακά στο να καταλήξω».
Όταν την πήγαν στο νοσοκομείο, την έβαλαν στον αξονικό τομογράφο. Τότε «άνει ένα μεγάλο σεισμό, με παρατάνε μέσα και φεύγουν όλοι. Μετά από δέκα λεπτά ξαναμπαίνουν. Με βγάζουν και με το που με βγάζουν, ξανακάνει σεισμό και πέφτει η πτέρυγα όπου με είχαν αφήσει».
Από τον σεισμό είχε «κατεστραμμένο χέρι, αστράγαλος δεν υπήρχε, πρόβλημα στη σπονδυλική στήλη, είχα σπάσει πλευρά, είχα αιματώματα στο κεφάλι, το δεξί δάχτυλο στο πόδι ήταν κομμένο, τα νεφρά μου οριακά. Παραλίγο να κάνω αιμοκάθαρση. Τελικά ο οργανισμός μου ήταν πολύ δυνατός».
Της έκαναν επέμβαση χωρίς αναισθησία
«Επειδή δεν μπορούσαν να μου κάνουν αναισθησία και χειρουργείο κι έπρεπε να μου ακινητοποιήσουν το χέρι, ο γιατρός πήρε ένα μπλακ εν ντέκερ και χωρίς αναισθησία με έπιασαν πέντε άτομα και μου έβαλαν ένα σίδερο για να μακρύνει το χέρι. Το κρέμασαν το χέρι για να τεντώσει, επειδή μετά το συντριπτικό κάταγμα είχε μικρύνει».
Για τον χαμό του αδερφού της ενημερώθηκε μετά από μία εβδομάδα, ενώ νοσηλευόταν στο ΚΑΤ. Όλο αυτό το διάστημα της το κρατούσαν κρυφό για να μην επιβαρύνουν κι άλλο την ψυχολογία της.
«Ο Βασίλης δεν τα κατάφερε», της είπαν. «Έπαθα κρίση κι έπεσαν πάνω μου οι νοσηλευτές με τους ορούς».
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
