Η ελληνική κοινή γνώμη γίνεται τις τελευταίες ημέρες αποδέκτης αντιφατικών μηνυμάτων, σε σημείο παραδοξολογίας μάλιστα, από μερίδα των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ενώ όλοι αναγνωρίζουν τη σοβαρότητα της συγκυρίας στις σχέσεις με την Τουρκία, με αποκλειστική ευθύνη της Άγκυρας και των νεοοθωμανικών οραμάτων της πολιτικής ηγεσίας της γείτονος και ζητούν (πλην ΚΚΕ ) την παρέμβαση του συμμαχικού παράγοντα υπέρ της Ελλάδας, αρνούνται να αποδεχθούν το αντίστροφο. Να παραδεχθούν δηλαδή ότι η Ελλάδα έχει και συμμαχικές υποχρεώσεις και ότι για να μπορέσει να κινητοποιήσει τους συμμάχους υπέρ της θα πρέπει να δηλώνει «παρούσα» και η ίδια στην υπεράσπιση των αγαθών που αυτή η συμμαχία έχει ως καταστατικό στόχο, οσάκις κινδυνεύουν.
Ουδείς φυσικά προτείνει να παρασυρθεί η Ελλάδα σε περιπέτειες ή άκριτα και αλόγιστα να στηρίξει π.χ. μια ιμπεριαλιστική επέμβαση, μόνο και μόνο γιατί αυτό το ζητούν συμμαχικές δυνάμεις. Από το σημείο αυτό όμως μέχρι του να ολοφύρονται κάποιοι επειδή η Ελλάδα θα στείλει μια ανενεργή συστοιχία Patriot, που ως όπλο έχουν καθαρά αμυντικό ρόλο, στη Σαουδική Αραβία ή να «λιποθυμούν» ακούγοντας ότι θα συμμετάσχει η χώρα μας στη ναυτική δύναμη επιτήρησης του εμπάργκο όπλων στη Λιβύη, η απόσταση είναι τεράστια.
Η πραγματικότητα είναι μία: Η Ελλάδα, η οποία τα τελευταία χρόνια λόγω της οικονομικής κρίσης είχε αποσυρθεί από το διεθνές προσκήνιο (και για να μην ξεχνιόμαστε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είχε παρέμεινε συνειδητά απούσα από τις εξελίξεις στη Λιβύη…), οφείλει πλέον να είναι παρούσα όχι μόνο στη «γειτονιά» της, τα Βαλκάνια, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου ή και της Μέσης Ανατολής ακόμα. Η διεθνής πολιτική είναι ένα τεράστιο «δούναι και λαβείν» και ουδείς μπορεί να έχει την αυταπάτη ότι χωρίς να υπάρχει στοιχειώδες ισοζύγιο σε αυτή τη σχέση, μπορεί να λάβει αποτελεσματική στήριξη όταν την χρειαστεί ο ίδιος. Η εξωτερική πολιτική του Ελευθέριου Βενιζέλου είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Με απλά λόγια: Δεν μπορεί η χώρα μας «να κλαίγεται» συνεχώς και να λέει στους συμμάχους «σώστε μας!», αλλά όταν παρίσταται ανάγκη να κρύβει το κεφάλι στην άμμο. Όποιος έχει την ίδια αντίληψη με το ΚΚΕ (που από την πλευρά του είναι απολύτως ειλικρινές) και θέλει να αποχωρήσει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και να διακόψει κάθε αμυντική συνεργασία με τις ΗΠΑ, ας το πει ξεκάθαρα. Όποιος δεν έχει την ίδια άποψη όμως και ακόμη περισσότερο όποιος όταν κυβέρνησε δήλωνε το αντίθετο, ότι επιδίωκε την ενδυνάμωση των συμμαχικών δεσμών και την ανέφελη αμυντική συνεργασία με τις ΗΠΑ, καλό είναι να βρει άλλο πεδίο για την άσκηση αντιπολίτευσης. Απέναντι στις σοβαρές προκλήσεις απαιτείται σοβαρότητα.
