Είμαι σιγουρος ότι δεν υπάρχει κανένας πολιτικός στη χώρα μας, ο οποίος να μη θέλει να είναι ευχάριστος κι αγαπητός.
Που να μην θέλει να υπόσχεται και να δίνει στους πολίτες αυτά που έχουν ανάγκη για να ζουν μια καλύτερη ζωή.
Κανείς που να μη θέλει να βλέπει τον λαό να τον επιδοκιμάζει και να τον χειροκροτεί.
Άρα κάνεις δεν μπορεί να είναι από θέση αρχής υπέρμαχος της λιτότητας και των περικοπών και σίγουρα όλοι θέλουν να κερδίσουν ένα μέρος από την αγάπη και τη συμπαθεια των ψηφοφόρων τους. Γιατί όμως δεν υπόσχονται όλοι με τον ίδιο ανεξέλεγκτο τρόπο; Γιατί υπάρχουν τόσο μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις κυρίαρχες πολιτικές προτάσεις;
Ιδίως στην Ελλάδα της κρίσης, η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα μας είχε διδάξει πολλά και θα μας είχε επιτρέψει να σταθούμε στα πόδια μας πολύ νωρίτερα.
Μιλάμε για παροχές κι ελάφρυνση των πολιτών σε μια πραγματική οικονομία, που κάθε χρόνο μικραίνει από την υπερφορολόγηση, τη μοναδική στο δυτικό κόσμο που λειτουργεί χωρίς τραπεζικό σύστημα, με πλήρη αποεπένδυση, υποαπασχόληση, υποαμοιβόμενη εργασία, χρεωκοπημένη, ιδιωτικά δάνεια, εκτός αγορών και χωρίς μηχανισμό στήριξης από την Ευρώπη.
Δηλαδή μιλαμε για μια άλλη κατάσταση από αυτή που πραγματικά υπάρχει.
Μια φαντασιακή συζήτηση σε έναν κόσμο ανύπαρκτο ή τουλάχιστον πολύ μακριά από τον πραγματικό κόσμο της ελληνικής οικονομίας.
Πώς και γιατί συμβαίνει αυτή η συλλογική πλάνη;
Κυρίαρχος διαμορφωτής αυτής της επίπλαστης εικόνας είναι το πολιτικό σύστημα. Και πάνω από όλους η κυβέρνηση που έχει την πολιτική πρωτοβουλία των αποφάσεων και του καθορισμού της πολιτικής ατζέντας.
Δεν πιστεύω πια όσους λένε ότι υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές και συγκρουόμενα μοντέλα πολιτικής πρακτικής.
Όλοι στην ίδια παλαίστρα της καπιταλιστικής και παγκοσμιοποιημένης οικονομίας καλούνται να λειτουργήσουν, όλοι τα ίδια εργαλεία οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής έχουν στη διάθεση τους και όλοι ευχάριστοι και αγαπητοί από τον κόσμο θέλουν να είναι.
Άλλοι όμως υπόσχονται τα πάντα στους πάντες κι άλλοι δε διστάζουν να πουν ότι θα ανατρέψουν ορισμένα κακώς κείμενα.
Ο διαχωρισμός λοιπόν είναι ανάμεσα στο ευχάριστο και στο αναγκαίο. Ανάμεσα στο ψέμα και στην αλήθεια. Ανάμεσα στην εξυπηρέτηση επί μέρους συμφερόντων και στην υπηρέτηση του συλλογικού καλού.
Ανάμεσα στις μεγάλες υποσχέσεις, που διαψεύδονται, προκαλώντας μεγάλο πόνο, και στις ρεαλιστικές προσπάθειες να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, έστω και με δυσκολίες.
Αναρωτιέμαι δε βαρεθήκαμε πια να ακούμε τη μακιαβελικη εξήγηση, ότι δήθεν οι υποσχέσεις, όταν δόθηκαν, ήταν κατάλληλες για την εποχή τους και πως η διάψευση τους ήταν η αναγκαιότητα των νέων καιρών;
Προσωπικά προτιμώ τις υποσχέσεις του Τσώρτσιλ για δυσκολίες με αίμα και ιδρώτα, που σου δίνουν όμως χειροπιαστή ελπίδα και προοπτική.
Ο διαχωρισμός τελικά είναι ανάμεσα στο εύκολο, συνειδητό και καταστροφικό ψέμα ότι "λεφτά υπάρχουν" και στη δύσκολη, αλλά εποικοδομητική αλήθεια, ότι χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να δημιουργηθούν νέα λεφτά.
