Στο τραπέζι της άτυπης προεκλογικής περιόδου που ήδη ξεκίνησε (καθώς σε κάθε περίπτωση απομένουν λιγότεροι από 11 μήνες για τις κάλπες) το πρώτο «όπλο» της κυβέρνησης φαίνεται ήδη ποιο θα είναι: Διορισμοί οι οποίοι ξεκινούν από τον αριθμό των 10.000 στις θέσεις… κληρικών (που δε θα είναι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά θα πληρώνονται από το Δημόσιο!) και φθάνουν στις 35.000 για τη διετία 2019-2020.
Το πρώτο ερώτημα βεβαίως είναι πώς η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι θα πραγματοποιήσει τις προσλήψεις, όταν με βάση τις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον, δεν φαίνεται, αν μη τι άλλο, να είναι το «φαβορί» σε αυτές. Αλλά και το πολιτικό περιβάλλον είναι εξαιρετικά ασταθές, καθώς ο κυβερνητικός εταίρος των ΑΝΕΛ έχει ανακοινώσει ότι τους πρώτους μήνες του 2019, όταν θα έρθει η συμφωνία των Πρεσπών προς κύρωση στη Βουλή των Ελλήνων, θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Βεβαιότητα συνεπώς εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να υπάρξει σε αυτή τη συγκυρία.
Το δεύτερο ζήτημα είναι ίσως και το πιο σημαντικό. Μετά από μία κρίση που διήρκεσε (και κακά τα ψέματα εξακολουθεί να διαρκεί) από το 2009 και σάρωσε τα πάντα, με αφετηρία την κακή κατάσταση των δημοσίων οικονομικών (του κράτους δηλαδή) και της οποίας τα σπασμένα πλήρωσε και πληρώνει κυρίως ο ιδιωτικός τομέας, πώς είναι δυνατόν μερίδα του πολιτικού κόσμου να πιστεύει στις προσλήψεις στο Δημόσιο ως μέσο αλλαγής των συσχετισμών δυνάμεων μεταξύ των κομμάτων;
Ποιος μπορεί να ξεχνά ότι το πρωτογενές πλεόνασμα έφθασε σε ύψη -μαμούθ όχι λόγω της αύξησης της παραγωγικής δραστηριότητας (της οποίας η αύξηση μάλλον αναιμική είναι μετά από τόσα χρόνια ύφεσης) αλλά λόγω της υπερφορολόγησης και της συνεπακόλουθης αφαίμαξης των εισοδημάτων προς χάριν του δημόσιου τομέα;
Για να είμαστε δίκαιοι, παρά τις μειωμένες αποδοχές, σημαντικό μέρος των δημοσίων υπαλλήλων και των λειτουργών του Δημοσίου κατάφερε να κρατήσει όρθια τη χώρα σε σημαντικούς τομείς, χωρίς να διαλυθούν τα πάντα και υπό πολύ δύσκολες συνθήκες. Όπου όμως αυτό συνέβη, έγινε κυρίως χάρη στην προσωπική αυταπάρνηση συγκεκριμένων ατόμων και όχι επειδή υπήρχε κεντρική καθοδήγηση και όραμα, στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις.
Είναι αλήθεια επίσης ότι υπάρχουν κρίσιμοι τομείς στο Δημόσιο στους οποίους οι ελλείψεις προσωπικού είναι μεγάλες. Από το σημείο όμως αυτό μέχρι το να εξαγγέλλονται προσλήψεις «ό,τι να’ ναι και όπου να’ ναι», χωρίς συνεννόηση με τα άλλα κόμματα και τους κοινωνικούς εταίρους, η απόσταση είναι τεράστια. Σε σημαντικό μέρος του ο δημόσιος τομέας εξακολουθεί άλλωστε να λειτουργεί με εκτός πραγματικότητας οργανογράμματα και πολλαπλάσιες θέσεις εργασίας στα χαρτιά από τις πραγματικές ανάγκες, που είναι και ένας από τους λόγους της κακοδαιμονίας σε αυτόν. Το φαινόμενο σε κρίσιμες υπηρεσίες να είναι ελάχιστες οι θέσεις την ίδια ώρα που υπάρχουν άφθονες σε γραφειοκρατικές δομές, είναι εξαιρετικά συχνό, παρότι υποτίθεται ότι έχουμε περάσει στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση.
Αλλά για μία ακόμη φορά η κυβέρνηση φαίνεται κάνει το σύνηθες στην Ελλάδας λάθος: Βάζει μπροστά το κάρο από το άλογο και προχωρά σε προεκλογικές προσλήψεις, χωρίς ουσιαστική μελέτη για την καταγραφή των αναγκών αλλά και για το τι είδους Κράτος θέλουμε και με έμφαση σε ποιες υπηρεσίες, την επόμενη δεκαετία τουλάχιστον.
Και είναι χειρότερο από λάθος όταν αυτό συμβαίνει σε μια συγκυρία στην οποία οι πολίτες εξακολουθούν να επιβαρύνονται με τεράστια φορολογικά βάρη όχι προς χάριν καλύτερων κοινωνικών παροχών και δημόσιων υποδομών, αλλά για τη διάσωση των κρατικών ταμείων και την εξυπηρέτηση του δανεισμού τους. Η μεταχείριση δυστυχώς που επιφυλάσσεται στους φορολογούμενους πολίτες φαίνεται ότι και όσον αφορά τις προσλήψεις είναι το «σώπα και πλήρωνε!»…
