«Αλαλούμ αλαλούμ, άλλη γλώσσα μιλάμε, μάζεψέ τα να πάμε πιο καλά στο Χαρτούμ» έλεγαν οι στίχοι του Θάνου Σαφού σε ένα τραγούδι που ερμήνευσε ο Δάκης εδώ και μία δεκαπενταετία και πηγαίνει «γάντι» σε όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα.
Γιατί μπορεί έκτοτε να συνέβησαν πολλά και διάφορα στην Ελλάδα, από τραγελαφικά έως εξαιρετικά δυσάρεστα, αλλά σήμερα πώς αλλιώς θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει όσα συμβαίνουν, ακόμα και στο σημαντικό θέμα της αμυντικής - εξωτερικής πολίτικής, εκτός από αλαλούμ;
Από τη μια ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος διευκρινίζει ότι όσα είπε στις ΗΠΑ τα δήλωσε ως κυβερνητικός εταίρος, άρα όχι ως υπουργός, αν και ο ίδιος έχει ανακοινώσει εδώ και αρκετούς μήνες ότι δεν πρόκειται στο εγγύς μέλλον να είναι κυβερνητικός εταίρος. λόγω της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Από την άλλη οι «σύντροφοι» (στην κυβέρνηση και όχι ιδεολογικά βέβαια) του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ασκήσει τέτοια κριτική στους ΑΝΕΛ και στον πρόεδρό τους, τον οποίο παραλλήλισαν μέχρι και με τον σκληροπυρηνικό δεξιό (αν όχι και ακροδεξιό) λαϊκιστή Σαλβίνι της Ιταλίας, που συχνά και η σκληρή κριτική της ΝΔ ωχριά μπροστά της. Γεγονός είναι πως τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ (και αρκετοί από αυτούς με υπουργική θητεία όπως ο Νίκος Φίλης και η Τασία Χριστοδουλοπούλου) εξαπέλυσαν πυρ ομαδόν στον κ. Καμμένο όχι γιατί είναι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, αλλά ακριβώς γιατί είναι ο κυβερνητικός εταίρος.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ο πρωθυπουργός επιχειρεί και πάλι να κάνει τον διαιτητή, αλλά χωρίς να υπάρχει ξεκάθαρη τοποθέτηση για το πώς αντιμετωπίζει ο ίδιος την τοποθέτηση του υπουργού του, πέρα από ένα λογοπαίγνιο για τον τυφώνα Μάικλ. Ο κ Τσίπρας αρκέστηκε σε μια γενική διατύπωση για τη συμφωνία με τα Σκόπια, στην οποία θα επιμείνει, αλλά απέφυγε τις κακοτοπιές της τοποθέτησης για την «ταμπακιέρα» της συγκεκριμένης πρότασης του υπουργού Άμυνας. Τα ερωτήματα παραμένουν: Γνώριζε ο κ. Τσίπρας για το plan b και δε συμφώνησε; Δε γνώριζε το παραμικρό και ισχύει ότι έμαθε την πρόταση αφού διατυπώθηκε στις ΗΠΑ; Με τα όσα αντικρουόμενα έχουμε πληροφορηθεί από επίσημα χείλη μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε.
Όσο λείπουν όμως οι καθαρές κουβέντες, η εικόνα αλαλούμ για τη συνοχή της κυβέρνησης θα συνεχίζεται σε ένα πολύ σημαντικό ζήτημα.
Για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι η πρώτη φορά που δημιουργείται τέτοια εικόνα για ένα μεγάλο θέμα της πολιτικής επικαιρότητας. Είναι όμως η πρώτη φορά που εμφανίζεται να υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ Μεγάρου Μαξίμου και υπουργού Άμυνας, από τη Μεταπολίτευση για ζήτημα αμυντικής -εξωτερικής πολιτικής (καθώς ακόμη και ο Αντώνης Σαμαράς όταν διαφώνησε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το 1991 ήταν υπουργός Εξωτερικών).
Ίσως να… ανατριχιάσουν κάποιοι, αλλά η τελευταία φορά που υπήρξε διάσταση απόψεων μεταξύ πρωθυπουργού και υπουργού Άμυνας ήταν το 1965, μεταξύ του Γεωργίου Παπανδρέου και του Πέτρου Γαρουφαλιά και όλοι ξέρουν ποια ήταν κατάληξη.
Όσον αφορά το ζήτημα που προέκυψε με τον σημερινό υπουργό Άμυνας, αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο που το Μέγαρο Μαξίμου, υπουργείο Άμυνας και το υπουργείο Εξωτερικών πρέπει να έχουν από κοινού όλη την προσοχή τους στραμμένη στις σοβαρότατες απειλές της Άγκυρας και είναι ακόμη μεγαλύτερος ο κίνδυνος των συνεπειών από φαινόμενα διγλωσσίας στο εσωτερικό μιας κυβέρνησης,
Φυσικά, τίποτα δεν αποκλείει να πρόκειται για μία «παράσταση» και μία προκατασκευασμένης δήθεν διαφωνία των κυβερνητικών εταίρων. Μόνο που αν ισχύει κάτι τέτοιο, σε όλες τις ψευδείς προφητείες, ελλοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος να μετατραπούν τελικά σε αυτοεκπληρούμενες…
