Είχα την τύχη -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- να μην έχω βιωματική εμπειρία από τέτοια θέματα. Για τις ανάγκες της δουλειάς όμως, χρειάστηκε να μιλήσω με μία γυναίκα που δίνει τη μάχη της με τον καρκίνο, η οποία είχε ταλαιπωρηθεί σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας, κατά τη διάρκεια της θεραπείας της.
Η απόγνωση της οικογένειάς της για την περιπέτεια τους, που ενώ έκαναν την προετοιμασία για την προγραμματισμένη θεραπεία της γυναίκας κι εν τέλει δεν πραγματοποιήθηκε καθώς δεν υπήρχε διαθέσιμο το φάρμακο στο νοσοκομείο, τους οδήγησε να θέλουν να το μοιραστούν με το star.gr.
Όταν ολοκλήρωσα το τηλεφώνημά μου με τη γυναίκα, είχα συγκινηθεί και ταυτόχρονα συγκλονιστεί τόσο πολύ από την περιγραφή της για την ταλαιπωρία που βιώνει και βίωσε τόσο η ίδια, όσο και οι δικοί της άνθρωποι που τη φροντίζουν, που μου πήρε αρκετή ώρα για να συνέλθω. Η φωνή της ίσα που έβγαινε, όμως παρόλη τη δραματική εμπειρία που έζησε έτσι όπως μου την περιέγραψε, ήταν τόσο γλυκιά και τόσο γενναιόδωρη, γεμίζοντάς μέ με ευχές που την άκουσα και που ασχολήθηκα με εκείνη και το πρόβλημα που αντιμετώπισε.
Το ρεπορτάζ συνεχίστηκε… και σαν «από μηχανής Θεός», λίγα λεπτά αργότερα ενημερώθηκα ότι το φάρμακο "βρέθηκε" και η θεραπεία της επαναπρογραμματίστηκε για την επόμενη μέρα. Το θέμα αυτό δε βγήκε ποτέ στη δημοσιότητα. Το ζήτημα είχε λυθεί σε χρόνο dt. H παρέμβασή μου για τις ανάγκες του ρεπορτάζ ήταν ίσως ένα μικρό λιθαράκι στη διευθέτηση του θέματός της. Δε σας κρύβω όμως, πως από εκείνη τη μέρα μια σειρά από ερωτήματα κατακλύζουν τις σκέψεις μου…
Πόσοι άνθρωποι ακόμη έχουν ταλαιπωρηθεί, ταλαιπωρούνται ή ενδέχεται να ταλαιπωρηθούν έτσι στα δημόσια νοσοκομεία λόγω των «αδυναμιών» του κρατικού μηχανισμού υγείας;
Για πόσους από αυτούς τους ανθρώπους ξέρουμε τι βιώνουν στον Γολγοθά τους με το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν;
Αλλά το κυριότερο ρητορικό ερώτημά μου είναι… πόση δύναμη ψυχής, καλοσύνη, ευγένεια και γενναιοδωρία μπορεί να κουβαλά ένας άνθρωπος, ο οποίος παράλληλα σηκώνει έναν "τέτοιου είδους" σταυρό…
