Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η δήλωση βουλευτή της ΝΔ, έστω με θέμα το ασφαλιστικό, για μέτρο που εφάρμοσε (με επιτυχία κατά τον ίδιο) η δικτατορία Πινοσέτ στη Χιλή ήταν ατυχής. Το παράδοξο είναι ότι ίδιος ο Κώστας Καραγκούνης που έκανε την περιβόητη δήλωση είναι μετριοπαθής ως ιδιοσυγκρασία και κάθε άλλο παρά «ακραίος», ενώ και κατά τη θητεία του ως υφυπουργός στο υπουργείο Δικαιοσύνης είχε δημιουργήσει την εντύπωση ενός συγκροτημένου και σοβαρού πολιτικού. Παρ’ όλα αυτά δεν απέφυγε το σφάλμα (αλλά χωρίς να είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που είχε μία ατυχή στιγμή για να είμαστε ειλικρινείς).
Το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι η δικτατορία του Πινοσέτ αποτελεί μία από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της Νότιας Αμερικής και ο ίδιος ο στρατηγός που ήταν επικεφαλής της βρέθηκε υπόλογος όχι «απλώς» για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συνεπάγεται μία δικτατορία, αλλά και για φρικτά μαζικά εγκλήματα (με χιλιάδες «εξαφανίσεις» και ομαδικές εκτελέσεις αντιφρονούντων), όπως και για σκάνδαλα. Σε καμία περίπτωση συνεπώς δε θα μπορούσε να αποτελεί παράδειγμα για οτιδήποτε.
Από την άλλη πλευρά, δε μπορεί κάποιος παρά να εξάγει ανησυχητικά συμπεράσματα από την εκμετάλλευση την οποία έτυχε η δήλωση του βουλευτή της ΝΔ από το επιτελείο της ελληνικής κυβέρνησης. Έφτασε μάλιστα ο κ. Τσίπρας να ομιλεί στην Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το συγκεκριμένο ζήτημα σαν ο βουλευτής της ΝΔ να… εκθείασε τη δικτατορία της Χιλής συνολικά, κάτι το οποίο όμως ουδέποτε έπραξε. Και εύλογα μπορεί να έρθει κάποιος στη θέση ενός ευρωβουλευτή άλλης χώρας για την έκπληξη που πρέπει να αισθάνθηκε, καθώς δε θα γνώριζε όπως είναι φυσικό άλλες λεπτομέρειες, όταν θα πληροφορήθηκε από τον ίδιο τον Έλληνα πρωθυπουργό ότι το κόμμα της κεντροδεξιάς στην Ελλάδα (και όχι η Χρυσή Αυγή) θαυμάζει τον Πινοσέτ!
Το ζήτημα ενδεχομένως να σταματούσε εκεί, αν πέρα από τη συζήτηση για μια δικτατορία που επιβλήθηκε τη δεκαετία του ’70 και που ορθώς προκαλεί μέχρι σήμερα αποτροπιασμό για τις πρακτικές που ακολούθησε, δεν υπήρχε σήμερα καθεστώς σε άλλη χώρα της Νότιας Αμερικής, τη Βενεζουέλα, που από άλλη ιδεολογική αφετηρία «ζήλεψε» την πρακτική της στυγνής καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Χιλή του παρελθόντος, προκαλώντας τη διεθνή κατακραυγή αλλά και τη… συμπαράσταση του ΣΥΡΙΖΑ! Πρόκειται για το καθεστώς του Μαδούρο, το οποίο είναι υπεύθυνο για τον θάνατο και τις φυλακίσεις δεκάδων αντιφρονούντων πλέον. Ένα καθεστώς που είναι αλήθεια πως ξεκίνησε υπό τον Τσάβες ως δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση αρχικά για να διολισθήσει στον αυταρχισμό και στη συνέχεια να μην κρατά ούτε τους τύπους. Επανεκλεγόμενο με βία και νοθεία συμπεριφέρεται πια σαν μία τις δικτατορίες των προηγούμενων δεκαετιών στην ίδια περιοχή.
Πρόκειται όμως και για ένα καθεστώς που ο ΣΥΡΙΖΑ αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή και το αναγόρευσε σε ιδεολογικό του πρότυπο, χωρίς να αλλάξει στάση παρά τα όσα μεσολάβησαν, ενώ ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού, είχε παραστεί στην κηδεία του Τσάβες.
Παρότι η αποκαλούμενη τω πάλαι ποτέ «ανανεωτική Αριστερά» διαχώριζε τη θέση της από τις δικτατορίες της «άλλης πλευράς» και δεν είχε διστάσει να πληρώσει βαρύ τίμημα σε μια πολωμένη ελληνική κοινωνία για την καταδίκη εκ μέρους της των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού», το κόμμα που υποτίθεται ότι αποτελεί συνέχειά της σήμερα, δε διστάζει να ταυτίζεται με τον Μαδούρο. Τι κι αν αριθμός των αντιφρονούντων αυξάνεται, αν η Βενεζουέλα βουλιάζει στην ανέχεια και αν η δημοκρατία έχει στην πράξη καταργηθεί. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, δε φαίνεται να υπάρχει κανένα πρόβλημα, σε σημείο που προ εβδομάδων να εκδώσει και ανακοίνωση συμπαράστασης στο καθεστώς (με αφορμή την απόπειρα (;) πραξικοπήματος – οπερέτα εναντίον του)!
Θα περίμενε όμως κανείς, 30 χρόνια σχεδόν από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ένα κόμμα εξουσίας, όπως είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ένας πολιτικός χώρος με παράδοση είναι αλήθεια στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να μην έχει ιδεολογικά ταμπού σε αυτό το ζήτημα, επιλέγοντας δικτάτορες.
Τα πράγματα είναι απλά στο διά ταύτα: Οι δολοφονίες αντιφρονούντων δεν έχουν χρώμα. Και όταν εξεγείρεσαι για μια ατυχέστατη δήλωση σχετικά με τον Πινοσέτ, θα πρέπει να έχεις το θάρρος να καταδικάσεις επιτέλους τον Μαδούρο. Όσο αυτό δε γίνεται, το μόνο που μένει ως συμπέρασμα είναι ότι πρόκειται για μία ακόμη τεχνητή αντιπαράθεση, για μικροκομματικούς λόγους.
