Σε έναν «ζοφερό» κόσμο όπου οι απαιτήσεις και οι ρυθμοί τρέχουν πιο γρήγορα και από την ταχύτητα του φωτός, οι άνθρωποι παίρνουν αποστάσεις από την ίδια τη ζωή.
Από τους γύρω τους, τα συναισθήματα, τα θέλω τους... Από όλους και απ΄ όλα. Η «μοναξιά» ουρλιάζει σε κάθε βήμα. Ποτέ δεν περίμενα πως στο μετρό της Αθήνας θα ερχόμουν αντιμέτωπη με ένα τόσο θλιβερό επεισόδιο.
Τρίτη 21 Αυγούστου 2018
Μία κοπέλα, δεν πρέπει να είναι πάνω από 20 ετών, χάνει τις αισθήσεις της και λιποθυμά. Κανείς από τους συνεπιβάτες δεν την βοηθά. Κοιτούν όλοι σαν υπνωτισμένοι τις οθόνες των κινητών τους. Άλλοι σφυρίζουν αδιάφορα. Ποιος ξέρει τι «θολές» σκέψεις τρέχουν στο μυαλό τους. Τι μπορεί να σου κάνει ένα κοριτσάκι; Η απάντηση έρχεται ακριβώς από δίπλα μου. Μία κυρία γύρω στα 65 αποτρέπει το εγγόνι της από το να τρέξει να βοηθήσει λέγοντάς του: «Μην πλησιάσεις. Δεν ξέρεις τι μπορεί να έχει μέσα στην τσάντα της. Μπορεί να είναι άρρωστη και να κολλήσεις». Ο φόβος έχει φωλιάσει στις καρδιές τους. Πού είναι η αθώα Ελλάδα που οι πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών ήταν ανοιχτά; Οι αγκαλιές των ανθρώπων επίσης!;
Εκεί που χάνεις την ελπίδα σου, τρως ένα χαστούκι από τις μαύρες μέρες στο Μάτι της κόλασης. Την πόλη φάντασμα. Εκεί που οι μέρες δεν κυλούν - το μέρος που ξαφνικά «ξέχασαν» εκείνοι που έπρεπε να βοηθήσουν να αναστηθεί μέσα από τις στάχτες του. Πώς να ξεχάσει κανείς όλους εκείνους που αψήφησαν το πύρινο τέρας και βούτηξαν μέσα στις «καυτές» του γλώσσες για να σώσουν ανθρώπους που δεν ήξεραν. Δεν είχαν πει ούτε ένα «γεια». Ακόμη και σήμερα άγνωστοι ήρωες τρέχουν και μαγειρεύουν για τους πληγέντες. Κουβαλούν μαζί με τους ιδιοκτήτες των καμένων σπιτιών τις «αναμνήσεις» μέσα από τους καμένους μόχθους μιας ζωής. Μια εικόνα, χιλιάδες λέξεις και συναισθήματα.
Πόσο θλιβερό να είμαστε δύο ξένοι στην ίδια πόλη. Γιατί πρέπει να απλώνουμε το χέρι στον διπλανό μας μόνο μπροστά στις εθνικές τραγωδίες; Ας μην αφήσουμε αυτό το λουλούδι να μαραθεί - ας το ποτίζουμε λίγο λίγο κάθε μέρα. Ίσως είναι η μόνη ελπίδα να ανθίσει ξανά αυτός ο τόπος. Να ανθίσουν οι καρδιές μας.
