Ψυχαναγκαστικό κέφι. Χρώματα ασύνδετα. Γελοίες στολές. Μουσική επιτομή του κιτς. Ντουντούκες που ξεκουφαίνουν. Σερπαντίνες, χαρτοπόλεμος, αφροί και λοιπά που κάνουν το πάτωμα να μην μπορεί να καθαριστεί για τις επόμενες (τουλάχιστον) δύο ημέρες. Μάσκες που βγάζουν στην επιφάνεια Ό,ΤΙ βλακεία έχει ο καθένας στο κεφάλι του - και χωρίς το undercover της υπόθεσης, ούτε που ντρέπεται να το βγάλει προς τα έξω.
Μεταξύ μας κι εγώ – στη θέση του - θα ντρεπόμουν. Όχι που καμιά φορά σκέφτομαι περίεργα και θέλω να κάνω βλακείες, αλλά που έγινα κοτζάμ γαιδούρα και κάνω (χειρότερα) από 5χρονο.
Ο Θεός με φύλαξε και δεν μπαίνω στην κατηγορία αυτή – σε άλλες βάλε με, να μπω και μόνη μου αν θες, αλλά όχι στη χειρότερη εποχή του χρόνου δε θα σε συνοδεύσω. Όχι, όχι, όχι.
Το καλό δεν είναι δεν είναι ότι το Τριώδιο άνοιξε, αλλά ότι σε μερικές ημέρες κλείνει. Ναι κλείνει. Αλλά είναι και τώρα που πρέπει να πάρουμε την πιο βαθιά ανάσα και να κλειστούμε σε ένα λαγούμι, γιατί ξέρετε τι έρχεται ε; «Τζομπίτζομπά» από εδώ, «κετελαπονγκο» από εκεί και «μπαμπολέιο» πάλι. Απανωτά τα χτυπήματα. Σα χαστούκια, που το καθένα είναι όλο και πιο δυνατό, κάνει το κεφάλι σου να γυρίσει σχεδόν όπως το κοριτσάκι του Εξορκιστή.
Και σα να μην φτάνει αυτό, είναι και οι στολές, λες και χωρίς αυτές δεν μπορείς να περάσεις καλά. Λες και πρέπει να δείξεις ότι είσαι μαζοχιστής, ότι θες να τραβάς/ να παλεύεις να βολευτείς/ να σκάσεις/ βράσεις/ βγάλεις φλύκταινες από αυτό το πράγμα που θα μπει πάνω σου και θα σε κάνει αστείο (στην καλύτερη), γελοίο (ως είθισται). Σόρρυ, αλλά είπαμε να λέμε αλήθειες.
Δηλαδή θες να μου πεις ότι με τα ρούχα σου δεν μπορείς να περάσεις καλά; Ότι πρέπει σόνι και ντε να σπάσεις το κεφάλι σου να ντυθείς κάτι ωραίο/εύκολο/αστείο/πρωτότυπο και να μπεις στην διαδικασία να λες με ψεύτικο χαμόγελο "α, πολύ ωραίο αυτό που ντύθηκες". Κι αν δεν «υποταχθείς» σε αυτό, να φας πόρτα, γιατί «αααα το πάρτι είναι μασκέ!».
Επιμένεις ακόμα;
Όχι, όχι, δεν είναι που μεγάλωσα και βγάζω σιγά – σιγά παραξενιές. Δηλαδή είναι παραξενιά να μη γελάω, αλλά να «λυπάμαι» αυτόν/αυτή που θα τα βγάλει όλα στη φόρα (αφορμή έψαχνε) για να το παίξει σέξι (βλέπε διαβολάκι, σέξι νοσοκόμα κλπ); Ή που συμπονώ αυτόν που ντύθηκε ντομάτα κοκ και κουβαλάει σαν άλλη χελώνα το σπίτι της – μέσα στο οποίο έχει βράσει – και αναθεματίσει άλλες πόσες φορές γιατί δεν βολεύεται. Για να μη μιλήσω για το αστείο (το ΠΟΙΟ;;;;) που άντρες ντύνονται γυναίκα. WHAT IS WRONG WITH YOU PEOPLE;
Να βάλω και τους clown στο παιχνίδι; Αυτούς που το "Ιt" με έχει κάνει να τρέμω, αν και λατρεύω τα θρίλερ, τα σπλάτερ και λοιπά; Αυτούς που νομίζω γελάνε γιατί λένε από μέσα τους «ε και να ξερες τι σε περιμένει;». ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΜΟΥ.
Τώρα που το σκέφτομαι.. και τα Χριστούγεννα μου τη δίνουν, αλλά οι Απόκριες είναι παντού. Αν το σκεφτείς, τα Χριστούγεννα είναι μόνο σε βιτρίνες κλπ, ενώ οι Απόκριες σε τυλίγουν σα «βοάς». Ασφυξία ε;
Θα έλεγα ότι το μόνο σούπερ ντούπερ των αποκριών είναι το εξής σκηνικό: να είσαι μικρός (κι όταν λένε μικρός, εννοούμε μικρός. Η ηλικία σου έχει μόνο ένα ψηφίο) και κυκλοφορείς σαν άλλος superman, spiderman, batman ή σαν βασίλισσα, κούκλα ή μπαλαρίνα– πες με κουλή, με τον batman ταυτίζομαι καλύτερα. Είσαι απλά … μάτος! Και ποιος να σου πει… τι;
Α, όχι είναι κι ένα ακόμα: το αν βρίσκεσαι στη Βενετία. Αλλά έχει απόσταση εκατομμυρίων χιλιομέτρων ως προς αυτό που πάλι «πρέπει» να ζήσω – γιατί μόνο έτσι θα περάσει.
Βέβαια, ας μην είμαι άδικη. Υπάρχει κάτι που με κάνει να γελάω τις Απόκριες: η αγαπημένη και ιστορική πλέον ατάκα της Ελίζας Καλίτση.
«Λιιιιλιιιιιιπούτειοι καρναβαλιιιιιιιστές κατέκλυσαν το λιιιιιιμάνιιιιι της Πάτρας» με «λιιι» και «νιιιι» Ζέτας Μακρυπούλια ή αλλιώς Αμαλίιιιας του «Παραπέντε».
Αλλά να κι αυτό κρατάει μόλις μερικά δευτερόλεπτα… πφφφφφ
