Κάθε Δεκέμβριος με βρίσκει ένα τσικ λιγότερο γραφική από το Πήλιο και την Σαντορίνη μαζί. Κάθε Δεκέμβριο επαναλαμβάνομαι. Είναι ο μήνας που με πιάνει αυτό το κάτι… της αναδρομής, σε εποχές, μέρες, στιγμές που πέρασαν όταν πριν από 340 - και κάτι - ημέρες είχα φορέσει το καλό μου φόρεμα και ανάμεσα σε φίλους κι αγαπημένα πρόσωπα είπαμε 3,2,1, όλα «μαύρισαν» και ξεκίνησε εκείνο το (νέο τότε) ταξίδι. Κάθε reset άλλωστε κάπως έτσι ξεκινάει. Το ίδιο και κάθε νέα χρονιά που «έρχεται με τα δώρα, με τραγούδια και χαρά», όπως λέει και το τραγούδι των παιδικών μας χρόνων.
Και τώρα νιώθω ήδη την «ανάσα» του επόμενου reset…«απειλητική». Ήρθε πάλι η ώρα για αλήθειες: από αυτές τις σκληρές που καμιά φόρα πρέπει να λέμε στον εαυτό μας, όταν καλούμαστε – και δη αυτοβούλως – να κάνουμε απολογισμό. Άσε που πρέπει τελικά το… ταμείο να μη βγει μείον. Βοηθάει αρκετά στην ψυχολογία, μπαίνεις με άλλο αέρα στην επόμενη ρε παιδί μου!
Είναι από τις στιγμές που πρέπει να δεις, να αντιληφθείς και να αποδεχτείς: Πόση εξέλιξη είχες μέσα σε 12 μήνες; Πόσα από αυτά που ήθελες να κάνεις, τα έκανες; Πόσα ακόμα «σκονίζονται» σε λίστες και ράφια; Και πάνω απ’ όλα, ποιοι ήταν δίπλα σου σε όλα αυτά; Ποιοι θα συνεχίσουν να είναι συνοδοιπόροι σου; Και όσοι δεν είναι; Έφυγαν ή… τους έφυγες; Άφησαν συντρίμμια και στάχτη ή έγιναν μέσο για να γίνεις ο ορισμός της «εξέλιξης του ανθρώπου» – και σκέψου πόσο περήφανος θα ήταν για σένα ο Δαρβίνος!
Μπορώ να γράφω σελίδες για αυτά. Αλλά δεν έχει νόημα να σε κουράσω. Μόνο να σε παρακινήσω να κάνεις και το δικό σου «λογαριασμό». Και να νιώσεις περήφανος για σένα. Που είσαι εδώ, όπως είσαι, με όσα έκανες, να μάθεις να εστιάζεις στα καλά, σε αυτά που με το mindtravelling που κάνεις σου φέρνουν ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη – που τώρα κάνουν τους συναδέλφους γύρω μου να απορούν τι βλέπω και έλαμψαν τα μάτια μου.
Και να πεις ευχαριστώ. Και να το πεις σε όλους. Σε όσους αγαπάς και σε αγαπούν, σε όσους είχαν μια αγκαλιά για σένα, σε όσους σου είπαν λόγια που τα ένιωσες σαν αγκαλιά, σε όσους ήταν «εκεί». Αλλά και σε όσους έλειπαν όταν «έπρεπε», σε όσους σε πόνεσαν, σε όσους έφυγαν, σε όσους δεν έκαναν τα πάντα για να σε κρατήσουν.
Είναι συνήθως τα πιο έντονα (καλά ή κακά) αυτά που μας αλλάζουν. Κι αυτή η χρονιά μας άλλαξε όλους – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, όπως κι αν έγινε αυτό, όσο εύκολο ή δύσκολο ήταν.
Ευχαριστώ εσένα που μπήκες στη ζωή μου και μου έδειξες ότι μπορώ να αποκτήσω αληθινούς κι ουσιαστικούς φίλους, ακόμα και τώρα που έχω μεγαλώσει. Αλλά και σένα που, ενώ πόνταρα ότι θα είσαι φίλος/ η για πάντα, τελικά μου έδειξες ότι το «πάντα» έχει ημερομηνία λήξης. Εσένα που κάθεσαι 24/7 και με ακούς με τις ώρες, όλες τις βλακείες που λέω και πότε γελάς, πότε θυμώνεις, πότε «απορείς πού με βρήκες» και πότε μου λες να… σκάσω. Αλλά και σένα που ήθελα να σου μιλήσω και δε σε βρήκα ποτέ.
Εσένα που μου λες πάντα αλήθεια - γιατί ξέρεις ότι την αγαπώ - και εσένα που μου είπες ψέματα. Εσένα που κατάλαβες την αληθινή αξία της σχέσης μας (σε κάθε επίπεδο, μην πάει το μυαλό σας μόνο στα προσωπικά). Κι σένα που με αδίκησες. Εσένα που εκτίμησες αυτό το λίγο ή πολύ που μπόρεσα να σου δώσω. Και σένα που θα βλέπω το όνομά σου στο λεξικό δίπλα στη λέξη «αχαριστία».
Εσένα που με έκανες να νιώσω τόσο πλήρης στα γενέθλιά μου που δεν είχα τι ευχή να κάνω ούτε ήξερα τι άλλο μπορώ να ζητήσω, την ώρα που έσβηνα το κεράκι μου. Αλλά και σένα που με «άδειασες». Εσένα που μου έδειξες ότι όσο άπιαστο κι αν μοιάζει κάτι, σημασία έχει να θες και θα το έχεις. Και σένα που μου έδειξες ότι τελικά δεν αντέχουν όλοι οι άνθρωποι το καλό που τους τυχαίνει, ούτε είναι δυνατοί για να διαχειριστούν.
Εσένα που μου έδειξες έναν νέο κόσμο, νέα μέρη, μια νέα οπτική, μια νέα ζωή. Και σένα που εξαιτίας σου κλείστηκα. Στον εαυτό μου και στο σπίτι μου. Εσένα που μοιράστηκες στιγμές μαζί μου για τις οποίες υπάρχει.. omerta. Και σένα που έδειξες ότι δεν πρέπει να μάθεις ποτέ τίποτα.
Εσένα που ήρθες στη ζωή μου "έτσι ξαφνικά" και με έκανες να πιστέψω σε θαύματα, συμπτώσεις, στο σύμπαν, στον Κοέλιο. Και σένα που έφυγες ακόμα πιο "ξαφνικά" και με έκανες να μην μπορώ να πιστέψω ούτε σε μένα.
Εσένα που δεν μπορώ να φανταστώ το 2018 μου χωρίς να σε συμπεριλάβω. Και σένα που θα σε αφήσω εδώ και θα σε κλείσω στο κεφάλαιο 2017.
Ναι, τώρα που τα βλέπω συγκεντρωμένα είναι σίγουρα τα πιο δύσκολα αυτά στα οποία πρέπει να πούμε το μεγαλύτερο «ευχαριστώ». Τα "(καλά) αξέχαστα" είναι η μπαταρία μας. Αλλά όσα μας παίδεψαν και θέλουμε να ξεχάσουμε είναι η "δύναμη και η πρόοδός μας". Γιατί είναι αυτά που μας πείσμωσαν, που μας ωρίμασαν, που μας θύμωσαν, που μας θωράκισαν. Εν ολίγοις, μας άλλαξαν.
Και πλέον μπορούμε να σηκώσουμε άγκυρα για νέες περιπέτειες με νέα μυαλά, νέα διάθεση, νέα όνειρα
Όχι ότι ξέρουμε πού πάμε, αλλά... Vamos!
