Όχι άλλο φροντιστήριο στις πλάτες μας

Φωτογραφια αρθρογραφου

Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι κανείς δεν έχει αναλάβει έστω ένα μερίδιο της ευθύνης για τον θάνατο 21 ανθρώπων στη Δυτική Αττική

Ομολογώ ότι μπήκα αρκετές φορές στον πειρασμό όλες αυτές τις μέρες, που παρακολουθούμε μια τραγωδία να εξελίσσεται δίπλα από το σπίτι μας, να εκφράσω τις σκέψεις μου. Την οργή μου. Ωστόσο, ενίοτε αυτοπειθαρχώ στο «θυμού κράτει» και περιμένω να φύγει η αγανάκτηση από κυρίαρχο συναίσθημα, για να αντιμετωπίσω (ει δυνατόν) πιο ορθολογικά και αντικειμενικά τις καταστάσεις.

Την ώρα που γραφόταν το κείμενο, μία εβδομάδα μετά τις φονικές πλημμύρες στη Δυτική Αττική, ένας άνθρωπος ακόμη αγνοείται, με τις ελπίδες να σταματήσει τελικά ο αριθμός των νεκρών στους 21 να είναι πολύ λίγες… (Δεν αναφέρομαι στις τεράστιες καταστροφές στις περιουσίες από σεβασμό γι’ αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα και είναι μη αναστρέψιμο: η απώλεια της ζωής).

Δεν είναι ότι περιμέναμε και καμιά παρέλαση υποψηφίων υπευθύνων. Στην Ελλάδα ζούμε. Ωστόσο, είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι κανείς δεν έχει αναλάβει έστω ένα μερίδιο της ευθύνης για τον ΘΑΝΑΤΟ 21 ανθρώπων από το πουθενά. Καμία παραίτηση, καμία αυτοκριτική. Άνθρωποι που ζητούσαν κάποτε παραιτήσεις επί παντός επιστητού, καταπίνουν πλέον και την κάμηλο με χαρακτηριστική ευκολία. Εξάλλου, η συνταγή είναι γνωστή: «τι να σας κάνω και εγώ με αυτά που βρήκα, φταίνε οι “άλλοι”». Οι προηγούμενοι ή -αν ζορίσουν πολύ τα πράγματα- και κάποιοι από τους «δίπλα». Μαζί με την ατυχία μας. Και το κακό μας το κεφάλι. Και στο τέλος μιας ακόμη συμφοράς, απλά γινόμαστε όλοι «σοφότεροι» (σε πολλά εισαγωγικά). Κάνουμε την επανάσταση του αυτονόητου, προαναγγέλλοντας την αντιμετώπιση προβλημάτων που -εν κατακλείδι- αν έκαναν έστω οι μισοί σωστά τη δουλειά τους, δεν θα τα βρίσκαμε καν μπροστά μας.

Η κυβέρνηση μετά την τραγωδία άρχισε να αναζητά το αν υπήρχαν σχέδια αντιπλημμυρικής προστασίας για την περιοχή, υπαινισσόμενη παράλληλα πως τις ευθύνες τις έχουν η τοπική αυτοδιοίκηση αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις για αυτά που παρέδωσαν. Η Περιφερειάρχης Αττικής υπέβαλε μήνυση κατά παντός υπευθύνου, δηλώνοντας μάλιστα πως αν (!) προκύψει ότι είχε ευθύνες για την τραγωδία, θα τις αναλάβει. Μέχρι τότε, προφανώς, το θέμα της ευθύνης της ακούγεται «ξένο». Ίσως γιατί είχε συνηθίσει σε άλλο ρόλο, αυτόν της καταγγέλλουσας. Η δε δήμαρχος έμεινε στο να φωνάζει πως ήξερε ότι η περιοχή βρίσκεται σε «κόκκινο συναγερμό», αλλά κανείς δεν την άκουγε.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετρά πλέον 1.033 μέρες στην εξουσία. Η κυρία Δούρου διοικεί την Περιφέρεια ήδη εδώ και 1.179 μέρες. Η δικαιολογία περί της «καμένης γης», περί των προβλημάτων που άφησαν οι άλλοι, είναι… καμένη. Δεν νομίζω να έπαθε κανείς αμνησία σε αυτή τη χώρα. Όλοι γνωρίζουμε ότι έχουν γίνει (και) πολεοδομικά «κακουργήματα» στη χώρα, με μεγάλες ευθύνες τόσο σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης όσο και κεντρικής κυβέρνησης. Ωστόσο, όταν αναλαμβάνεις θέσεις ευθύνης, ενεργείς. Προνοείς, προβλέπεις και προλαμβάνεις. Εάν δεν γνωρίζεις, μαθαίνεις. Σε κάθε περίπτωση, πράττεις. Και αναλαμβάνεις φυσικά την ευθύνη, και για τις πράξεις και τις παραλείψεις σου. Αλλιώς δεν έχει νόημα να αναλάβεις και τη θέση.

Αυτή όμως είναι μια μάχη που ως κοινωνία χάσαμε. Για την ακρίβεια, δεν την χάσαμε. Δεν κατεβήκαμε καν στο γήπεδο. Επιτρέψαμε να γίνονται οι ζωές μας «παθήματα-μαθήματα» στον βωμό της πολιτικής. Για τον επόμενο, τον προηγούμενο, τον μελλοντικό. Επιτρέψαμε να κάνει ο κάθε φιλόδοξος φροντιστήριο στις πλάτες μας. Κάτι σαν ζαριές, που όμως αν δεν «βγουν», χάνονται περιουσίες και ζωές. Άλλων, φυσικά. Στο κάτω-κάτω, καλύτεροι ήταν οι προηγούμενοι; Αυτό μοιάζει μόνο να ενδιαφέρει κάποιους την ώρα που 21 οικογένειες κλαίνε πάνω από λασπωμένες φωτογραφίες.

Κρίμα, γιατί δεν το αξίζουμε αυτό.

 

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Back to Top