Υπάρχουν οι λέξεις. Υπάρχουν οι προτάσεις. Και υπάρχουν και οι λέξεις που κρύβουν μέσα τους μια ολόκληρη πρόταση. Που είναι μόλις μερικά γράμματα με τόσο πλούσιο, «γεμάτο» και ουσιώδες νόημα. Δεν ξέρω αν διαβάζοντάς το, σας ήρθε στο μυαλό καμία, αλλά στο δικό μου μπήκε (πριν χρόνια και από τότε δε λέει να βγει) η λέξη serendipity.
Για να είμαι ειλικρινής, την έχω κάπως σαν το «φιλότιμο» ή το «μεράκι». Αυτές οι λέξεις, λένε, ότι δεν υπάρχουν σε καμία άλλη γλώσσα, ότι δεν μπορούν να μεταφραστούν παρά μόνο περιληπτικά και κανείς δεν μπορεί να τις αποδώσει χρησιμοποιώντας κάποια συνώνυμη στην εκάστοτε γλώσσα που θα ήθελε. Και πώς να το κάνει δηλαδή, όταν δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο;
Κάπως έτσι – αλλά από την αντίστροφη – είναι και η «serendipity» μου. Έχω φάει τον κόσμο να βρω συνώνυμη στα ελληνικά, αλλά μου κρύβεται τόσο καλά, που δεν μπορώ να βρω τίποτα! Και λέω «μου» γιατί τόσο που τη σκέφτομαι, τόσο που τη χρησιμοποιώ και – το βασικότερο – τόσο που την πιστεύω, κοντεύω να την κάνω πετσί μου.
Αν την googlάρεις, θα δεις στο Imdb ότι είναι ταινία, μετά θα βρεις κάτι εταιρείες ρούχων και λοιπά brands (κάνω απόσβεση τα αγγλικά που για χρόνια πλήρωνε η μαμά μου, μη δίνεις σημασία), αλλά εγώ αλλού θέλω να εστιάσεις: στο νόημα!
Fortunate happenstance, pleasant surprise. Κι αν δε το μιλάς το αγγλικό, να σε βοηθήσω: είναι το ευτυχές ατύχημα, αυτό που θα έλεγε κανείς «μου ήρθε κεραμίδα», αλλά με όλη τη θετική έννοια. Να πέφτεις, με λίγα λόγια, πάνω σε ευχάριστα (ειδήσεις, γεγονότα, πρόσωπα) χωρίς να έχεις κουραστεί, παιδευτεί, χωρίς να το έχεις καν επιδιώξει. Χμ, τώρα που το σκέφτομαι μπορεί και να υπάρχει μετάφραση στα ελληνικά: έχει δύο συνθετικά και το δεύτερο είναι το «φαρδος». (αστειεύομαι!)
Η λέξη - που το 2014 ψηφίστηκε σαν μια από τις δέκα πιο δύσκολες αγγλικές λέξεις που μπορούν να μεταφραστούν σε άλλες γλώσσες (είδες που στα έλεγα πιο πάνω;) – αποπνέει κάτι πολύ αισιόδοξο. Είναι λίγο κάτι από μαγνήτης του καλού! Κι από όταν αποφάσισα να την ενστερνιστώ, σα να πηγαίνουν όλα ένα τσικ καλύτερα (φτύσε με μη με ματιάσεις!).
Από τότε, μπήκαν στη ζωή μου άτομα από το πουθενά. Κι έγιναν ουσιαστικοί φίλοι. Μπήκαν πρόσωπα που (ποιος να το περίμενε;!) με τον τρόπο τους με έκαναν να αλλάξω τρόπο σκέψης, συμπεριφοράς, εκφραστικότητας, νοοτροπίας, άτομα που μου άνοιξαν τα μάτια και μαζί με αυτά, την πόρτα σε έναν άλλο κόσμο – που σίγουρα έχανα τόσα χρόνια μιας και δεν τον είχα εξερευνήσει. Και το πιο βασικό: άνθρωποι που μου «ξύπνησαν» συναισθήματα, καρδιοχτύπι, γρήγορες ανάσες, πετάρισμα στα μάτια, λαχτάρα.
Κι αν αναρωτιέσαι τι λέει τώρα αυτή και γιατί τα γράφω όλα αυτά, είναι γιατί σκέφτηκα – με το μικρό μου μυαλουδάκι – ότι μάλλον αυτή τη λέξη πρέπει να την μάθουμε όλοι, όχι για να λέμε ότι την ξέρουμε, αλλά για να την κάνουμε τρόπο ζωής. Θετικό τρόπο ζωής, που όλοι το έχουμε ανάγκη. Που αν πρέπει να πιέζουμε τον εαυτό μας για κάτι, ας είναι για αυτό: να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο, να μη φεύγει στιγμή το χαμόγελο από τα χείλη μας, να μην υπάρχει τίποτα μαύρο πάνω μας, παρά μόνο τα ρούχα μας.
Και μαζί με αυτό, να χαλαρώσουμε και να πιστέψουμε ότι όλα τα καλά, θα μας έρθουν από μόνα τους (ή θα πέσουμε πάνω τους). Άλλωστε, με το ζόρι τίποτα δε γίνεται. Άλλωστε, με το ζόρι τίποτα δεν έχει αξία. Κι όπως μου είχε πει πριν από πολλά χρόνια και μια αδερφική μου φίλη που μου την πήρε η Αμερική «if you have to force it, it’s probably shit». Αλλά αν έχει serendipity, δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι!
Γιατί αν ήταν να μην γινόταν αυτό που περιγράφει η λέξη, τότε γιατί δημιουργήθηκε; Ε;
