Τσιρίζει η Αντέλ στο ραδιόφωνο, κλαίει το μωρό στο πίσω κάθισμα, κάνει υποδείξεις ο συνοδηγός, κορνάρει ο οδηγός στο διπλανό αυτοκίνητο γιατί άναψε πράσινο, πατάω το γκάζι και... μπαμ! Τράκαρα κι εγώ κάποιον.
Ένα δευτερόλεπτο ξέφυγε η προσοχή μου, και παρόλο που τηρώ τα όρια ταχύτητας, τα οδικά σήματα και τους σηματοδότες ευλαβικά, με ταχύτητα μόλις 2-3 χιλιομέτρων ακούμπησα τον προφυλακτήρα του μπροστινού μου, προκαλώντας ζημιά κάποιων εκατοντάδων ευρώ.
Μέχρι να καταλάβω κι εγώ, αλλά κι εκείνος, τι έγινε, πέρασαν 1-2 δευτερόλεπτα που φάνηκαν αιώνες. Πέρασαν από το μυαλό μου όλα τα προσωνύμια που θα μπορούσε να μου προσάψει ο παθών, οι φωνές και οι βρισιές που θα ακολουθούσαν. Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά και ένιωσα την αδρεναλίνη να περνάει σε όλο μου το σώμα, ενώ έμπαινα σε φάση άμυνας.
Άνοιξε την πόρτα, είπε ένα «Μα καλά κοπέλα μου, ήταν πράσινο και δεν είχα προλάβει να ξεκινήσω» και μου είπε να σταματήσουμε δεξιά. Το «κοπέλα μου» με τάραξε κι άλλο. Βγήκε από το αυτοκίνητο με την... πραγματική κοπέλα του. Ήταν ένα νεαρό ζευγάρι που θα μπορούσαν να είναι και παιδιά από την παρέα μου, να βγαίνουμε και να γελάμε και να περνάμε καλά. Αλλά εκείνη τη στιγμή, θα μπορούσαν να έχουν γίνει ακόμα και εχθροί μου.
Αυτό που ακολούθησε, με εξέπληξε... θετικά. Τα παιδιά κατέβηκαν από το αυτοκίνητο και ρώτησαν αμέσως αν είμαστε καλά. Η κοπέλα μου είπε να μην αγχώνομαι και ότι κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί και σε εκείνη. Τους ζητούσα συγγνώμη, ενώ μου έλεγαν ότι συμβαίνουν αυτά και μία στιγμή αρκεί να αφαιρεθεί κανείς και να γίνει κάτι τέτοιο, απλό και καθημερινό. Κάλεσαν την ασφαλιστική, μου έδωσαν φορτιστή να φορτίσω το κινητό μου ώστε να καλέσω κι εγώ τον ασφαλιστή μου, συστηθήκαμε, είπαμε τα νέα μας της ημέρας – από πού ερχόμασταν, πού πηγαίναμε, πώς περάσαμε. Κοίταξαν αν ήταν το μωρό καλά, με ρώτησαν αν χρειάζομαι κάποια άλλη βοήθεια. Ο οδηγός ήταν στεναχωρημένος, καθώς σκόπευε να πουλήσει το συγκεκριμένο αυτοκίνητο και ανησυχούσε μήπως έπεφτε η τιμή του. Ποτέ δεν κατηγόρησε εμένα, δε με έβρισε. Μίλησε μόνο για το συμβάν, όχι για μένα σαν ιθύνουσα. Ήρθαν οι ασφαλιστικές, συμπληρώσαμε μία φιλική δήλωση, σε 20 λεπτά είχαμε τελειώσει. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και χαιρετηθήκαμε με τις καλύτερες ευχές.
Την επόμενη ημέρα και ενώ ακόμα σκεφτόμουν τι συνέβη, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν η μητέρα του οδηγού, που με κάλεσε να ρωτήσει αν είμαστε καλα. «Δεν έχει σημασία ποιος φταίει», μου είπε, «αφού ήταν μόνο υλικές οι ζημιές, εσείς να είστε καλά. Αυτό έχει σημασία». Μου αποκάλυψε πως είχε χάσει το σύζυγό της, όταν ο γιος τους, ο οδηγός του οχήματος που τράκαρα, ήταν μόλις 10 ετών... Με κάλεσε για καφέ σπίτι τους να τα πούμε από κοντά.
Η ευγένεια και η ψύχραιμη αντιμετώπιση έκαναν τη διαδικασία γρήγορη και απλή, κανείς δεν κακοκαρδίστηκε και το ζήτημα πήρε την έκταση που του άρμοζε. Ήταν μόνο υλικές οι ζημιές... Βάζοντας την τελευταία υπογραφή στη φιλική δήλωση, μου είπε ο ασφαλιστής «Όλα καλά, το ξεχνάτε τώρα. Σαν να μην έγινε ποτέ». Αλλά εγώ θυμάμαι τι έγινε και δε θα το ξεχάσω.
Τροχαία στην Ελλάδα
Το 2015 είχαμε 11.440 τροχαία στην Ελλάδα. 741 από αυτά ήταν θανατηφόρα, με 793 νεκρούς, 72 βαριά τραυματίες και 293 ελαφρά τραυματισμένους. 10.699 είχαν μόνο τραυματίες – 12.804! ελαφρά τραυματισμένους και 927 που έφεραν βαριά τραύματα.
Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΛΣΤΑΤ), κυκλοφορούν στην Αττική μόνο, γύρω στα 3 εκατομμύρια επιβατικά οχήματα και πάνω από 5 εκατομμύρια σε όλη την επικράτεια. Αυτά τα στοιχεία για έναν πληθυσμό σχεδόν 11 εκατομμυρίων, διπλάσιο δηλαδή.
Την ίδια στιγμή, ο αριθμός των αυτοκινήτων που κυκλοφορούν στην Κίνα αγγίζει τα 205 εκατομμύρια. Για έναν πληθυσμό... σχεδόν 1.4 ΔΙΣεκατομμυρίων, εφταπλάσιο δηλαδή.
