Κάθε φορά που βυθίζομαι στον ωκεανό των πληροφοριών που με τόση ευκολία μας παρέχονται διαδικτυακά, θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που γεννήθηκα σε αυτή την εποχή.
Οι τόμοι πολλών βιβλιοθηκών ,ειδήσεις από όλον τον κόσμο, ιστορικά ντοκουμέντα, καλλιτεχνικές επιτεύξεις και πλήθος άλλα είναι κει και περιμένουν να πατηθεί το κατάλληλο κουμπί για να απλωθούν σε μια οθόνη μπροστά μου. Παράλληλα απολαμβάνω την απόκτηση νέων φίλων.
Είμαστε λοιπόν τυχεροί; Είμαστε οι ευνοημένοι όλοι εμείς που βιώνουμε τέτοιες ευκαιρίες;
Η αλήθεια, όπως και σε πολλά άλλα πράγματα, βρίσκεται στη μέση. «Μέτρον άριστον» μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας. Υπάρχει άραγε αυτό το μέτρο;
Ο καθένας από μας μπορεί να δώσει τη δική του απάντηση. Ο έφηβος που ανακαλύπτει τον κόσμο, ο διψασμένος για γνώσεις ερευνητής, ο μοναχικός συνταξιούχος που αναζητά επικοινωνία κ.λ.π.
Εκείνο όμως που αξίζει να θιγεί ως μια παράμετρος αντιανθρώπινη και ψυχικά επιζήμια, είναι ο αποκλεισμός του στοχασμού από τη ζωή μας. Βεβαίως με το διαδίκτυο γίναμε πιο φιλόζωοι, πληροφορηθήκαμε όλων των ειδών τις κοινωνικές δοκιμασίες, αποκτήσαμε ενδεχομένως πανανθρώπινα αντανακλαστικά.
Χρόνο όμως να φροντίσουμε τον εαυτό μας βαθύτερα βρήκαμε; Μήπως οι εισερχόμενες παραστάσεις ακύρωσαν τον εσωτερικό προβληματισμό μας; Μήπως η ανάγκη μας για επικοινωνία και ανθρώπινη επαφή εξαντλήθηκε σε ευχές στους τοίχους του facebook για γενέθλια; Ο δρόμος που βαδίζουμε ως άτομα και ως κοινωνία μπορεί να χαραχτεί μόνο με ομαδικούς σχολιασμούς και παρατηρήσεις;
Η αλήθεια είναι πως η συμπόνοια, η φιλική εκμυστήρευση, η παρηγοριά, η προσδοκία για αγάπη και συντροφικότητα, η ενεργός συμμετοχή σε κοινωνικά προβλήματα και πολλά παρόμοια θέλουν άλλη εγγύτητα.
Θέλουν μάτια απέναντι, χέρια να κτυπούν φιλικά την πλάτη, θέλουν φωνή καθησυχαστική ή και προτρεπτική, εποικοδομητική κριτική και αδελφική ενθάρρυνση. Βρίσκονται κάπου αυτά στο διαδίκτυο; Κι αν βρίσκονται, ο βαθμός τους είναι αυτός που χρειαζόμαστε;
Η πολύωρη ενασχόληση με το διαδίκτυο έχει ήδη μελετηθεί επιστημονικά. Τα συμπεράσματα είναι αρκετά γνωστά. Απλά το θέμα της μοναξιάς που έχει επιδημικές διαστάσεις στις μέρες μας ίσως αξίζει να τονίζεται συχνότερα.
Γιατί οι διαδικτυακοί τρόποι επικοινωνίας κρατούν ανοιχτό ή και μεγαλώνουν το χάσμα επαφής ανάμεσα στους μοναχικούς του κόσμου. Γιατί τα like των αναρτήσεων δεν αντικαθιστούν την αποδοχή του διπλανού ούτε η ανταλλαγή απόψεων μπορεί να υποκαταστήσει την ανθρώπινη συμπαράσταση.
Και το κυριότερο: καμιά επιτυχημένη διαδικτυακή παρουσία δεν μειώνει την εσωτερική μοναξιά όσων δεν επεξεργάζονται πληροφορίες, συναισθήματα και ψυχικές ανάγκες. Απλά εμπλουτίζει τις υπαρξιακές ψευδαισθήσεις με κάθε είδους παρηγορητικούς περισπασμούς.
