«Ευτυχώς, δεν μπορούμε πια να καταλάβουμε σε ποιο σημείο της Κορίνθου-Πατρών σκοτώθηκε η θεία…», μονολόγησε οδηγώντας για πρώτη φορά στα νέα κομμάτια της Ολυμπίας Οδού.
Ένα σφίξιμο στην καρδιά με έπιασε και μια απέχθεια για όσα είχα δει να διαδραματίζονται όλες τις προηγούμενες ημέρες στις τηλεοράσεις με τα εγκαίνια του αυτοκινητόδρομου.
Κορδέλες κόπηκαν, μεγαλοπρεπή λόγια ακούστηκαν, χαμόγελα ικανοποίησης ενάντια στον πολιτικό αντίπαλο ξεπρόβαλλαν.
Λίγες ημέρες μετά το απόλυτο φιάσκο. Εκατοντάδες οδηγοί, εγκλωβίστηκαν για ατελείωτες ώρες στον αυτοκινητόδρομο τον οποίο πλήρωσαν διπλά και τριπλά μέχρι να φτιαχτεί και ο οποίος σε κάποια σημεία θα ξανακλείσει μέχρι να ολοκληρωθεί και το υπόλοιπο 5% των εργασιών που υπολείπεται. Τα κολωνάκια ξαναμπήκαν και σε κάποια σημεία η λωρίδα είναι μόνο μια.
Όμως ποιος νοιάζεται για όλα αυτά; Η εκάστοτε κυβέρνηση που βιάζεται να καυχηθεί για το αυτονόητο ή οι Ελληναράδες που τόσα χρόνια δεν είχαν πρόβλημα να μετράνε αδιάφορα δεκάδες νεκρούς σε κατ’ ευφημισμόν αυτοκινητοδρόμους που ήταν κανονικές καρμανιόλες;
Ε λοιπόν για όλα αυτά νοιάζονται όσοι έχασαν αδέρφια, συζύγους, παιδιά, θείους, εγγόνια, ξαδέρφια, φίλους, σε δρόμους που μετατράπηκαν σε τάφους, σε δρόμους που λίγο πριν πληρώσεις τα διόδια μετρούσες δεξιά και αριστερά δεκάδες εικονοστάσια!
Οι αυτοκινητόδρομοι αυτοί ανήκουν μόνο στους νεκρούς τους και στους συγγενείς αυτών που κάθε φορά τους διασχίζουν με δάκρυα στα μάτια και πόνο ψυχής. Σε κανέναν άλλον. Τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση και εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες.
