Βρυξέλλες σε Αθήνα: «Ναι» για συντάξεις, εάν βγαίνουν τα νούμερα

Μόνο η Αθήνα θα αποφασίσει αν προκρίνει την κατάργηση ή όχι του μέτρου της μείωσης των συντάξεων και κανένας άλλος, καθώς οι δανειστές, μέσω του Προέδρου του Eurogroup Mάριο Σεντένο έχουν ήδη ανακοινώσει πως ενδιαφέρονται μόνο για την επίτευξη των στόχων και όχι για τα μέτρα αυτά καθαυτά. 

Συγκεκριμένα, το star.gr μετέφερε την «συνταξιολογία» που επικρατεί στον ελληνικό Τύπο, με τους ισχυρισμούς ότι «χάθηκε η υπόθεση», ή ότι η Γερμανία προβάλει αντιρρήσεις για να εισπράξει την αποστομωτική απάντηση ότι «τη θέση των Κρατών Μελών για το θέμα έχει μεταφέρει επισήμως ο Πρόεδρος του Εurogroup, Μάριο Σεντένο, από την 1η Οκτωβρίου» και η οποία είναι:

•    οι στόχοι δεν αλλάζουν, τα μέτρα τα συζητάμε, 
•    το μέτρο της μείωσης των συντάξεων είναι δημοσιονομικό και όχι διαρθρωτικό,
•    ελήφθη σε διαφορετικές δημοσιονομικές συνθήκες, τη στιγμή που η Ελλάδα είναι εντός τροχιάς για να πετύχει τους στόχους

Πηγές από τέσσερις εξαιρετικά σημαντικές εθνικές αντιπροσωπείες Κρατών Μελών στις Βρυξέλλες ενημέρωσαν ότι το Εurogroup «δεν έχει και δεν είχε ποτέ συγκεκριμένες απόψεις περί μέτρων που πρέπει ή δεν πρέπει να επιβληθούν στην Ελλάδα στο πλαίσιο του προϋπολογισμού». Την ίδια ώρα από του επιτελείου Μοσκοβισί  όσοι γνωρίζουν το τι επικρατεί στον ελληνικό δημόσιο διάλογο φωνάζουν: «διαβάστε τις συνθήκες». 

Η απάτη του λαϊκισμού

Στην πράξη Βρυξέλλες προειδοποιούν ότι πολλοί από τους μετέχοντες στο δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα, με αφορμή το θέμα των συντάξεων, έχουν πέσει στην παγίδα του λαϊκισμού. Συγκεκριμένα εξηγούν ότι «όπως η Κομισιόν δεν έχει καμία άποψη για το αν και κατά πόσο η Ιταλική κυβέρνηση θέλει κάνει δαπάνες για επενδύσεις και κοινωνική πολιτική, αλλά γνωματεύει μόνο για το συνολικό αποτέλεσμα, έτσι και στην Ελλάδα η ουσία βρίσκεται στο συνολικό αποτέλεσμα». 

Στην πράξη και πάλι, λαϊκίστικοι κύκλοι στην Ιταλία, με προμετωπίδα τις «κοινωνικές δαπάνες» μέχρι πρότινος στοχοποιούσαν τους κοινοτικούς κανόνες λέγοντας «δείτε, οι Βρυξέλλες δεν μας επιτρέπουν τις κοινωνικές δαπάνες και δεν μας αφήνουν να βελτιώσουμε τη ζωή του λαού». 

Η φράση αυτή είναι ο ορισμός της δημόσιας πολιτικής απάτης και οι άνθρωποι που την εκφέρουν αποκρύπτουν εσκεμμένα ότι οι ίδιοι συνέταξαν τον προϋπολογισμό τους, ότι τα έσοδα του προϋπολογισμού τους είναι συγκεκριμένα και ότι οι ίδιοι και μόνο οι ίδιοι επιλέγουν που θα τα διαθέσουν. Αν οι Ιταλοί θέλουν περισσότερη κοινωνική πολιτική, μπορούν περικόψουν άλλες περιττές, ή μικρότερης προτεραιότητας δαπάνες του προϋπολογισμού και να ανακατευθύνουν τα χρήματά τους εκεί που θέλουν. 

Το ίδιο συμβαίνει και με την Ελλάδα. Χώρος για να μην γίνει η περικοπή των συντάξεων, όπως αποδεικνύεται υπάρχει αυτούσιος. Οι περικοπές μπορούν και να μη γίνουν. Όμως όπως είναι προφανές δεν μπορούν να εφαρμοστούν και όλες οι άλλες κοινωνικές εξαγγελίες - εκτός και αν η κυβέρνηση βρει από αλλού λεφτά με άλλες περικοπές δαπανών. 

Αυτό συζητάνε κυβέρνηση και ελεγκτές, η τελική απόφαση ως προς το είδος των μέτρων θα είναι μόνο της κυβέρνησης και κανενός άλλου. Η τελική γνωμάτευση για το αν ο προϋπολογισμός «βγαίνει» στα νούμερα, θα είναι της Κομισιόν και του ΕSM. 

To ίδιο περίπου ίσχυε και επί μνημονίων

Η αλήθεια είναι ότι όλα τα μέτρα που εφαρμόστηκαν ποτέ στην Ελλάδα ήταν «ελληνικές ιδέες».

Οι Ευρωπαίοι δεν ζήτησαν «λιτότητα», προσπάθησαν να επιβάλουν μια διαχείριση που θα κατέληγε σε μηδενικά ελλείμματα, ξεκινώντας από μια πολύ υψηλή αφετηρία το 15,6% του ελλείμματος που η κυβέρνηση Καραμανλή είχε κρύψει κάτω από το χαλί - ζήτημα για το οποίο η χώρα είχε παραπεμφθεί στο Δικαστήριο της ΕΕ . 

Ο τρόπος όμως της μείωσης, έγινε με ελληνικές ιδέες. Ναι είναι προφανές ότι καθώς ο ελληνικός προϋπολογισμός ήταν 80% μισθοί και συντάξεις, κάτι έπρεπε να γίνει και εκεί, όμως το ότι το εφάπαξ συνεχίζει και υπάρχει και σήμερα, ή ότι δεν μπήκε αμέσως ανώτατο όριο 1500 ευρώ στις συντάξεις και κάποια ταμεία δίνανε 5.000 και 4.500 ευρώ σε συνταξιούχους μέχρι και τον Νοέμβριο του 2014, δεν είναι ούτε του Σόιμπλε, ούτε της Μέρκελ, ούτε του Όλι Ρεν, ιδέα. 

Είναι η επιβολή των ελληνικών μικρών εδραιωμένων συμφερόντων που συναλλάσσονται με την εξουσία ανέκαθεν και επιβάλουν τις απόψεις τους διαχρονικά. 

Αυτά τα εδραιωμένα συμφέροντα, που η Κομισιόν εντόπισε σε έκθεσή της το 2010, συντήρησαν με τον πλέον απατεωνίστικο τρόπο το μύθο των «κακών δανειστών», που κρύβονταν πίσω από κάθε αλλαγή, με τη σύμπλευση και του ελληνικού Τύπου και έτσι διατήρησαν για πολύ μεγάλο χρόνο τα προνόμια τους.  

Η εσωτερική αντίσταση στην αλλαγή, που στην πραγματικότητα ήταν η αποδοχή της πραγματικότητας ότι «όχι, λεφτά δεν υπάρχουν», αποτέλεσε πολύ μεγαλύτερο λάθος από «τους πολλαπλασιαστές» ή το ότι η αναδιάρθρωση άργησε ένα χρόνο. 

Βρυξέλλες, Θάνος Αθανασίου