Ήταν 27 Ιουνίου 2015 όταν ο Α. Τσίπρας, με την πλάτη στον τοίχο και με τις διαπραγματεύσεις να έχουν πέσει στα βράχια μετά από έξι μήνες, ανακοινώνει με διάγγελμά του στον ελληνικό λαό τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στις 5 Ιουλίου.
Οι ώρες που ακολουθούν είναι δραματικές. Από τα ξημερώματα πολίτες σχημάτιζαν ουρές μπροστά στα ATM για να σηκώσουν όσα περισσότερα χρήματα μπορούσαν υπό τον φόβο του κλεισίματος των τραπεζών και την επιβολή capital controls.
Οι φόβοι όλων γίνονται πραγματικότητα εκείνη την Κυριακή, με τις τράπεζες τελικά να κλείνουν και το όριο ημερήσιων αναλήψεων να είναι μόλις 60 ευρώ.
Τα γεγονότα που στιγμάτισαν το καλοκαίρι του 2015
Σύμφωνα με τη σχετική απόφαση και πρόταση του υπουργικού συμβουλίου προς τη Βουλή ο ελληνικός λαός καλείται να αποφασίσει με την ψήφο του «εάν πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup στις 25 Ιουνίου και αποτελείται από δύο έγγραφα, τα οποία συγκροτούν την πρόταση επί της οποίας προτείνεται το δημοψήφισμα». Αξίζει να σημειωθεί ότι και τα δύο έγγραφα ήταν στα αγγλικά το πρώτο με τίτλο «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» (Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού), το δεύτερο με τίτλο «Preliminary Debt sustainability analysis» (προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους).
Στις 28 Ιουνίου το ελληνικό κοινοβούλιο αποφασίζει τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος σε μια δραματική συνεδρίαση με 178 ψήφους υπέρ και 120 κατά σε σύνολο 298 βουλευτών.
Υπέρ του δημοψηφίσματος ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή και κατά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι. Το ΚΚΕ τάχθηκε κατά τόσο αναφορικά με τις προτάσεις των δανειστών, όσο και με τις προτάσεις της κυβέρνησης και ζήτησε να διεξαχθεί ονομαστική ψηφοφορία, ώστε να συμπεριληφθεί στο δημοψήφισμα η πρόταση για έξοδο από την ΕΕ και κατάργηση όλων των μνημονίων.
Ακολουθεί ένα τεράστιο τσουνάμι αντιδράσεων από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, με τις πιέσεις στην ελληνική κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό να είναι ασφυκτικές, και τους Ευρωπαίους ηγέτες να διαμηνύουν πως το «ΟΧΙ» στην πρόταση συμφωνίας θα είναι και «ΟΧΙ» στην ΕΕ και επιστροφή στη δραχμή.
Το Eurogroup μάλιστα συνεδρίασε και αποφάσισε να μην παραταθεί το δεύτερο μνημόνιο της Ελλάδας μετά το βράδυ της 30ης Ιουνίου, οπότε και έληγε, παρά το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση είχε αιτηθεί δύο φορές για να δοθεί μια σύντομη παράταση, ώστε να γίνει ομαλά η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.
Την Κυριακή 28 Ιουνίου το διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ αποφασίζει να μην αυξήσει το ποσό ρευστότητας που χορηγεί στις ελληνικές τράπεζες μέσω ELA.
Ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκης ανακοινώνει πως η κυβέρνηση δεν προέκρινε την επιβολή capital controls, εκτίθεται όμως ανεπανόρθωτα μετά από την απόφαση της ΕΚΤ που οδηγεί αργά τη ��ύχτα της Κυριακής, το υπουργικό συμβούλιο να αποφασίσει τα ξημερώματα της Δευτέρας την έκδοση Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, με την οποία η περίοδος από τις 28 Ιουνίου έως τις 6 Ιουλίου κηρύσσεται τραπεζική αργία και επιβάλλεται ανώτατο όριο ανάληψης τα 60 ευρώ.
Ένα χρόνο μετά τα capital controls είναι ακόμα εδώ
Ένα χρόνο μετά οι Έλληνες πολίτες ζουν στο πετσί τους τα βαριά μέτρα του πιο σκληρού μνημονίου που επέβαλε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, παρά το γεγονός ότι η επικράτηση του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα ήταν συντριπτική.
Τα capital controls παραμ��νουν μέρος της ζωής μας, χωρίς να υπάρχει σαφές χρονοδιάγραμμα άρσης τους, η οικονομία ακόμα δεν έχει μπει στην πολυπόθητη τροχιά ανάπτυξης, ενώ οι Κασσάνδρες προειδοποιούν ότι τα χειρότερα έρχονται τον Σεπτέμβριο με την έναρξη του νέου κύκλου διαπραγματεύσεων για τη δεύτερη αξιολόγηση, με τα εργασιακά να είναι τα πρώτα θέματα στην ατζέντα.
