Άκρως αποκαλυπτικό είναι το βιβλίο του πρώην τσάρου της Οικονομίας, Γ. Παπακωνσταντίνου με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Game Over – Η αλήθεια για την κρίση», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 23 Απριλίου και αποσπάσματά του προδημοσιεύει σήμερα η εφημερίδα «Τα Νέα».
Ο Γ. Παπακωνσταντίνου, «καρφώνει» μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία δεν κατονομάζει, αποκαλύπτοντας ότι του ζητούσαν επιτακτικά στοιχεία που να εμπλέκουν τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ε. Βενιζέλο με το σκάν��αλο της λίστας Λαγκάρντ.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του περιγράφει τις κρυφές συναντήσεις με τους… «διώκτες» του και καταγγέλλει ότι είχε προαποφασιστεί να εμφανιστεί εκείνος ως ο μοναδικός υπεύθυνος για το σκάνδαλο.
Μάλιστα αναφέρει πως όταν ήρθε η ώρα να καταθέσει στην Προανακριτική Επιτροπή, του δόθηκαν τα έγγραφα μια ογκωδέστατης δικογραφίας 20.000 σελίδων και προθεσμία μόλις 7 ημερών για να προετοιμαστεί.
«Ήδη μια μέρα μετά τις αποκαλύψεις, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με είχε διαγράψει από το κόμμα με μια απλή ανακοίνωση – πριν από οποιαδήποτε διερεύνηση της υπόθεσης. Ήταν ή �� δικός του πολιτικός θάνατος ή ο δικός μου. Το κόμμα μου με έριξε στα σκυλιά. Την ίδια στιγμή το μήνυμα που εξέπεμπαν όλα τα κόμματα που στήριζαν την κυβέρνηση και πολλαπλασιάζονταν στα Μέσα ήταν πολύ καθαρό: Να ο ένοχος στο σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ. Ορίστε, αφαίρεσε τα ονόματα των συγγενών του. Ήταν εξαιρετικά βολικό αυτό», γράφει.
Κατηγορεί ακόμα τα μέλη της Προανακριτικής ότι ενώ τους είχε ζητηθεί να αποφύγουν δημόσιες τοποθετήσεις, υπήρξαν πάνω από 100 εμφανίσεις μελών της στα ΜΜΕ και στοχευμένες διαρροές, ώστε να εμφανίζεται ότι ο ίδιος είναι ο ένοχος.
«Μέλη της επιτροπής άσκησαν πρακτικές εκφοβισμού, ψυχολογικής βίας και απειλών για να πουν αυτά που ήθελαν ν’ ακούσουν, όχι όσα είχαν συμβεί. (...) Εξέτασαν ολόκληρες μέρες συνεργάτες μου και, όταν οι απαντήσεις δεν βόλευαν, αμφισβήτησαν την ειλικρίνειά τους, φτάνοντας στο σημείο να ρωτούν για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Έγινε έλεγχος πολιτικών φρονημάτων από μέλη της Βουλής», αναφέρει και περιγράφει με λεπτομέρεια τα ραντεβού του με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με τον δημοσιογράφο Κ. Βαξεβάνη.
«Τη μακρά περίοδο της λειτουργίας της Προανακριτικής Επιτροπής είχα δυο ενδιαφέρουσες συναντήσεις. Η πρώτη ήταν με τον δημοσιογράφο Κώστα Βαξεβάνη, ο οποίος ήθελε να μάθει από εμένα περισσότερα στοιχεία για την υπόθεση. Τον άκουσα να μου λέει πως – παρότι θεωρούσε ότι οι χειρισμοί μου ήταν λαθεμένοι – δεν πίστευε ότι εγώ είχε νοθεύσει τα στοιχεία. Η δεύτερη ήταν με ορισμένα υψηλά ιστάμενα στελέχη του Σ��ΡΙΖΑ. Στη συνάντηση μου ζήτησαν ευθέως να τους δώσω στοιχεία που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν κατά του Βενιζέλου. Τους απάντησα πως δεν έμπαινα σε παρόμοιες λογικές συναλλαγών και πως ό,τι είχα να πω θα το έλεγα στη Βουλή», γράφει στο βιβλίο του ο κ. Παπακωνσταντίνου.
Αποκαλυπτικά είναι και τα όσα περιγράφει για την περίοδο πριν από το πρώτο Μνημόνιο.
«Είχαμε ηττηθεί. Οι ιδέες μας, η κοσμοθεωρία μας, όλα όσα είχαμε πιστέψει, όλα αυτά για τα οποία είχαμε αγωνιστεί, είχαν πλήρως απορριφθεί», σημειώνει και συνεχίζει: «η μουσική είχε πάψει. Η κυβέρνηση Παπανδρέου βρισκόταν στη δυσάρεστη θέση να ανακοινώσει ότι το πάρτι έπρεπε να σχολάσει».
Πώς φτάσαμε στο Καστελόριζο
Σε ένα ακόμα κεφάλαιο του ��ιβλίου του, ο πρώην υπουργός Οικονομικών, αναφέρεται σε όλα όσα έγιναν πριν φτάσουμε στην 23η Απριλίου, την ημέρα που ο Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε στον ελληνικό λαό την είσοδο της χώρας στο Μνημόνιο, ανοίγοντας την πόρτα της Ευρώπης στο ΔΝΤ.
«Κατά τη διάρκεια του πρωινού (της 22ας Απριλίου 2010) μου τηλεφώνησε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η Γερμανία δίσταζε να συναινέσει στην ενεργοποίηση του μηχανισμού, τόσο δημόσια όσο και σε ιδιωτικές συζητήσεις έλεγαν ότι ήταν ακόμα νωρίς. Εκείνο το πρωινό, όμως, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ήθελε να μου πει ότι αν η Ελλάδα αποφάσιζε να ζητήσει την ενεργοποίηση, η Γερμανία δεν θα έφερνε αντίρρηση. Είχαμε φτάσει στο σημείο της "τελευταίας ευκαιρίας" - το περίφημο ultima ratio», αναφέρει και συνεχίζει:
«(...)Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ο πρωθυπουργός συγκάλεσε στο Μέγαρο Μαξίμου άτυπο υπουργικό Συμβούλιο. (...) Η συζήτηση κράτησε ώρες. Η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης προέκυψε ως η μόνη επιλογή. Όλοι συμφωνούσαν, με επιμέρους διαφορετικές προσεγγίσεις, ως προς τον σωστό χρόνο. Οι περισσότεροι ήταν υπέρ της άμεσης ενεργοποίησης, κάποιοι ήθελαν να περιμένουμε μέχρι να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες ως προς τους όρους και τις προϋποθέσεις.
(...) Η καταληκτική ημερομηνία της 18ης Μαΐου, όταν θα έληγε ένα μεγάλο ομόλογο για το οποίο δεν υπήρχαν χρήματα, αναφέρθηκε επανειλη��μένα. Όπως χαρακτηριστικά είπε ένας υπουργός, ο μηχανισμός της ΕΕ και του ΔΝΤ αποτελούσε "ασφαλές λιμάνι" για την Ελλάδα. (...) Αλλά υπήρχε προσφάτως αγωνία για τα επιπρόσθετα μέτρα που θα ζητούσαν οι επίσημοι πλέον δανειστές μας.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, η Μαίρη Μακριδάκη, υπεύθυνη του ιδιαίτερου γραφείου του πρωθυπουργού, μπήκε στην αίθουσα και μου πέρασε ένα σημείωμα. Με ζητούσε επειγόντως ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών. Βγήκα από τη σύσκεψη για να του μιλήσω. Ο Γκάιτνερ ήθελε να μου μεταφέρει τη στήριξη των ΗΠΑ. Είχαν μιλήσει με τη Γερμανία κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες και όλα ήταν έτοιμα, αν αποφασίζαμε να ζητήσουμε την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης,. Μου μετέφερε επίσης ότι το ΔΝΤ θεωρούσε πως έπρεπε να προσφύγουμε άμεσα στον μηχανισμό. Το μήνυμα ήταν απλό και ερχόταν από παντού: "είχε έρθει η ώρα".
(...) Όταν ολοκληρώθηκε η συνεδρίαση τον ακολούθησα (σ.σ. τον Γιώργο Παπανδρέου) στο γραφείο του. Σταθήκαμε όρθιοι κοντά στην πόρτα. "Πρόεδρε, πρέπει να ενεργοποιήσουμε τον μηχανισμό αύριο" του είπα. "Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο". Ήταν της ίδιας άποψης. Σταθήκαμε για λίγο εκεί, σιωπηλοί. Ήταν μια ιστορική στιγμή και το αισθανόμασταν και οι δυο μας. Στη συνέχεια, έμεινε μόνος στο γραφείο του για να κάνει μια σειρά τηλεφωνημάτων στους κυριότερους Ευρωπαίους ηγέτες».
Στα μαλακά ο Παπανδρέου
Πάντως ο πρώην υπουργός δεν ασκεί ευθεία κριτική στον Γιώργο Παπανδρέου για τις επιλογές του.
Οι αν��φορές στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού είναι πάντα θετικές, υπογραμμίζοντας πως ήταν ο πρωθυπουργός που πήρε δύσκολες αποφάσεις χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος.
Η μοναδική κριτική που του ασκεί, και αυτή ήπια, είναι όταν ο Γ. Παπακωνσταντίνου παρατηρεί πως «δεν ήταν ακόμη έτοιμος να κάνει την αναγκαία ρήξη με μερικές από τις ιερές αγελάδες του ΠΑΣΟΚ».
Στις 430 σελίδες του βιβλίου του ο κ. Παπακωνσταντίνου προσπαθεί να αποκαταστήσει την πληγωμένη τιμή της κυβέρνησης Παπανδρέου και αν και περιγράφει διαφωνίες και τσακωμούς με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα προστατεύει με την ανωνυμία. Δεν κρατά όμως την ίδια στάση απέναντι στον Ε. Βενιζέλο στον οποίο ασκεί ανηλεή κριτική.
