Σε περαιτέρω εξηγήσεις για το ζήτημα των αρχαίων Ελληνικών, των Λατινικών αλλά και των Θρησκευτικών προέβη η Μαρία Ρεπούση μ��λώντας σήμερα σε Σκάι και Βήμα FM.
Η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ επανέλαβε ότι οι δύο αυτές γλώσσες είναι νεκρές αλλά «αυτό δεν αφαιρεί ούτε τον πλούτο τους ούτε τη σημασία που έχουν στην εξέλιξη της ανθρωπότητας και του πολιτισμού».
Η ίδια, τόνισε ότι προτείνει να διδάσκεται η αρχαία ελληνική γραμματεία από μετάφραση στα σχολεία και όχι από το πρωτότυπο καθώς «τα παιδιά θα μισήσουν τους αρχαίους συγγραφείς με τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών». «Η γλώσσα που μιλάμε είναι η Νέα Ελληνική και δεν πρέπει να διδάσκονται τα Αρχαία σε βάρος των Νέων» πρόσθεσε.
Παράλληλα, για το μάθημα των Θρησκευτικών η κα Ρεπούση, επανέλαβε ότι δεν ζητά την κατάργησή τους αλλά να γίνεται διδασκαλία όλων των θρησκειών και όχι μόνο της Ορθόδοξης Θρησκείας, ενώ όσον αφορά την κριτική που δέχεται ζήτησε ότι είναι πρόθυμη να την ακούσει αν πρόκειται για επιχειρήματα και όχι για «κορώνες και δεκάρικους λόγους».
Απάντηση με Οδυσσέα Ελύτη από Αλαβάνο
Κατά των απόψεων της κυρίας Ρεπούση τάχθηκε και ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος απάντησε στη βουλευτή της ΔΗΜΑΡ με ένα απόσπασμα της ομιλίας του Οδυσσέα Ελύτη στην τελετή απονομής του βραβείου Νομπέλ τον Νοέμβριο του 1979, όταν και μίλησε για γλώσσα που μιλιέται αδιάκοπα επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια με ελάχιστες διαφορές.
Ακολουθεί το απόσπασμα της ομιλίας του Οδυσσέα Ελύτη:
«Είναι, το ξέρω, άτοπο ν' αναφέρεται κανείς σε προσωπικές περιπτώσεις. Και ακόμη πιο άτοπο να παινά το σπίτι του. Είναι όμως κάποτε απ��ραίτητο, στο βαθμό που αυτά βοηθούν να δούμε πιο καθαρά μιαν ορισμένη κατάσταση πραγμάτων. Και είναι σήμερα η περίπτωση.
Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικο-πνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μία Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. -χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρυσμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας.
Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος εικοσιπέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Να τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση».
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
